του Νικολάου Καραμανλή
Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, στις οποίες η Χίλαρι Κλίντον έλαβε περισσότερες ψήφους αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ πήρε την προεδρία, έφερε και πάλι στην επικαιρότητα την περιβόητη «αντισυστημική ψήφο». Είναι, βέβαια, να απορεί κανείς πώς μπορεί να χαρακτηριστεί «αντισυστημικό» ένα πρόσωπο κατεξοχήν εκφραστής του καπιταλιστικού συστήματος, ένας πάμπλουτος επιχειρηματίας με κεφάλαια που ξεπερνούν τα 4 δισ. δολάρια, ο οποίος κατηγορείται για φοροδιαφυγή και είναι εμφανώς ρατσιστής και σεξιστής.
Ακόμη κι αν δεχτεί κανείς ότι η υποψήφια των Δημοκρατικών ήταν η εκλεκτή του αμερικανικού κατεστημένου, αλήθεια, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο ρεπουμπλικάνος νέος πρόεδρος θα το πολεμήσει; Λαϊκιστής είναι ο άνθρωπος, όχι πολέμιος ενός συστήματος μέσω του οποίου έχτισε μία οικονομική αυτοκρατορία και έφτασε, τελικά, στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ. Τη βραδιά της πρώτης εκλογικής του νίκης, ο Μπαράκ Ομπάμα είχε δηλώσει ότι «αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που πίστευε ότι σε αυτήν τη χώρα δεν μπορούν να συμβούν τα πάντα, απόψε πρέπει να άλλαξε γνώμη. Γιατί σε αυτήν τη χώρα μπορούν να συμβούν τα πάντα». Τα λόγια αυτά κάλλιστα μπορεί να τα επαναλάβει σήμερα ο Ντόναλντ Τραμπ, ο περίεργος αυτός τύπος για τον οποίο ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ έλεγε ότι «δεν θα γίνει πρόεδρος. Και το λέω επειδή έχω βαθιά πίστη στον αμερικανικό λαό» και ότι «η άγνοιά του για τα διεθνή θέματα είναι τεράστια, είναι επικίνδυνη. Ποιος μπορεί να του εμπιστευτεί τους κωδικούς των πυρηνικών όπλων;».
Τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο με το βαμμένο μαλλί τον ψήφισαν οι Αμερικανοί που δεν θέλουν να βλέπουν άλλους μετανάστες να φτάνουν στις πόλεις τους, αυτοί που νιώθουν ασφάλεια με ένα 45άρι ή ένα 9άρι στη ζώνη τους, αυτοί που δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους υπέρ των φτωχών. Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτοί που προσδιορίζονται ως «αντισυστημικοί».
Κάτι ανάλογο, άλλωστε, ζήσαμε και στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια (με δύο εθνικές εκλογές και ένα δημοψήφισμα), όπου ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες πλασαρίστηκαν ως «αντισυστημικά» κόμματα, κέρδισαν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και σχημάτισαν την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση με… ολίγη από λαϊκίστικη σκληρή Δεξιά. Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος εμφανίστηκαν ως οι άνθρωποι που θα ανέτρεπαν τις ισορροπίες στη χώρα μας και στην Ευρώπη, που θα έσκιζαν τα μνημόνια, που θα «τσάκιζαν» τη φοροδιαφυγή, που θα επανέφεραν μισθούς και συντάξεις σε προ κρίσης επίπεδα, που θα συνέτριβαν τη διαπλοκή, που θα εκδίωκαν την τρόικα. Τι απ’ όλα αυτά έκαναν; Την απάντηση τη γνωρίζετε.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει κανείς να παραγνωρίζει ότι άλλο οι λέξεις και άλλοι οι πράξεις. Μεγάλη η παγίδα. Η Αμερική παραμένει υπερδύναμη, γι’ αυτό και όποιος ονειρεύεται ανατροπές και «αντισυστημικές» πολιτικές ίσως θα πρέπει ν’ αλλάξει πλευρό.