του Νίκου Καραμανλή
Με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης να έχει καθυστερήσει δραματικά και την κυβέρνηση να έχει εξαντλήσει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κεφαλαίου που διέθετε, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει αντιμέτωπος με το γνωστό δίλημμα «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»! Ο πρωθυπουργός, εγκλωβισμένος στη στρατηγική που ακολούθησε στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, καλείται πλέον να αποφασίσει εάν θα αποδεχθεί ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας, όπου η συμμετοχή του ΔΝΤ μεταφράζεται σε επιπλέον μέτρα λιτότητας 4,2 δισ. ευρώ, με ορίζοντα από το 2019 και έπειτα, ή εάν θα πέσει στην… αγκαλιά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να επιλέξει κάποιος ποια από τις δύο εκδοχές είναι χειρότερη.
Εάν, στην πρώτη περίπτωση, αυτή που θέλει το Ταμείο να παραμένει στο πρόγραμμα με τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος είτε να μειώνεται στο 1,5% (χωρίς νέα μέτρα) είτε να παραμένει στο 3,5% (με επιβαρύνσεις 4,2 δισ. ευρώ), τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα, κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί εάν πέσουμε στην παγίδα που αριστοτεχνικά στήνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Το μήνυμα, άλλωστε, το οποίο στέλνει ο κ. Σόιμπλε είναι ότι τυχόν αποχώρηση του ΔΝΤ σημαίνει αυτόματη παύση του τρίτου μνημονίου, νέες διαπραγματεύσεις –με τον ίδιο σε θέση ακόμα μεγαλύτερης ισχύος– και, άρα, ένα τέταρτο μνημόνιο, με δημοσιονομικά μέτρα άγνωστου ύψους και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε κάθε τομέα.
Σε κάθε περίπτωση, οι επόμενες ημέρες είναι πάρα πολύ κρίσιμες για τη χώρα, ενώ υπάρχουν και δύο ημερομηνίες-σταθμοί: Η πρώτη είναι η 6η Φεβρουαρίου, καθώς τότε θα αποφασίσει το ΔΝΤ εάν θα συμμετάσχει στο τρίτο μνημόνιο, ενώ η δεύτερη είναι η 9η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία συνεδριάζει η ΕΚΤ για να αποφασίσει την ένταξη ή μη της Ελλάδας στο QE. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση δείχνει να πορεύεται στη λογική ότι «λόγω των γερμανικών εκλογών, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα κάνει υποχωρήσεις για να αποφύγει μια νέα αναταραχή στην Ευρωζώνη» αποδεικνύει πως στο Μέγαρο Μαξίμου δεν έχουν μάθει από τα λάθη του –όχι και τόσο μακρινού– παρελθόντος. Μία τέτοια… ανάλυση γινόταν και το 2015, όταν κάποιοι πίστευαν ότι η απειλή με Grexit βοηθά τη διαπραγμάτευση και τελικά αποδείχθηκε ότι το «Plan B’» της κυβέρνησης ήταν το «Plan A’» του Γερμανού υπουργού Οικονομικών!
Βέβαια, υπάρχει και ο τρίτος δρόμος. Αυτός που θέλει τον Αλέξη Τσίπρα να προσφεύγει στις κάλπες –καταγγέλλοντας δανειστές, αντιπολίτευση και… διαπλοκή–, προκειμένου να μην πιστωθεί σε αυτόν ο νέος λογαριασμός των μέτρων. Γιατί, όπως προαναφέραμε, είτε με το ΔΝΤ είτε χωρίς, η δέσμευση για σταθερό πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% και πάνω απαιτεί περισσότερο… αίμα από τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι είδαν το 2017 να ξεκινά με εφιαλτικές αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων.