Του Βασίλη Μάστορα

Το ελληνικό ποδόσφαιρο περνάει μία ακόμη κρίση μετά την πρωτόδικη απόφαση της Αθλητικής Δικαιοσύνης για τη μη διεξαγωγή του αγώνα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, όπου το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί «εργαλείο» στα χέρια των επιχειρηματιών, ώστε να εξυπηρετεί εξωαθλητικά συμφέροντα το περιβάλλον είναι εντελώς διαφορετικό.

Στην Ελλάδα όμως όπου ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα ισχυρό πολιορκητικό κριό πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, επί σειρά ετών οι αποφάσεις των Πειθαρχικών οργάνων ήταν ευνοϊκές υπέρ συγκεκριμένων ισχυρών ομάδων. Ακόμη και σε περιπτώσεις πού έπρεπε οι δικαστές να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, το έκαναν ανερυθρίαστα. Και επειδή στο ελληνικό ποδόσφαιρο δίκαιο είναι η επιθυμία του ισχυρού ένα ολόκληρο σύστημα στο οποίο συμμετείχαν διαιτητές και μέλη πειθαρχικών οργάνων με τις ευλογίες της ΕΠΟ, υπηρετούσε τους ισχυρούς. Η δημιουργία της θρυλικής «παράγκας» ήταν η σύγχρονη έκφραση της ποδοσφαιρικής διαπλοκής, αλλά δεν ήταν η μόνη. Ιστορικά οι ομάδες της περιφέρειας έπεφταν θύματα του συστήματος το οποίο είχε έδρα την Αθήνα .

Ο πειθαρχικός κώδικας στην εφαρμογή του θύμιζε λάστιχο και εφαρμόζονταν επιλεκτικά. Μάλιστα το θράσος του ποδοσφαιρικού συστήματος ήταν απύθμενο. Αποτέλεσμα; Εκτός των άλλων να στελεχώνονται οι πειθαρχικές επιτροπές από δικηγόρους οι οποίοι πολλές φορές ήταν και νομικοί σύμβουλοι των ΠΑΕ!

Πριν από δύο χρόνια ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής εν μέσω απειλών από την FIFA και του εγχώριου ποδοσφαιρικού συστήματος της διαφθοράς, πέτυχε να επιβάλει στο ποδόσφαιρο τούς τακτικούς δικαστές. Αψήφησε τις διαχρονικές απειλές που το κρατούσαν αιχμάλωτο σε ένα σύστημα απόλυτα ελεγχόμενης απονομής δικαιοσύνης και το ποδόσφαιρο αποκατέστησε τη νομιμότητα στο πιο κρίσιμο ίσως κομμάτι για την αξιοπιστία του.

Τελικώς μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η πρωτόδικη απόφαση κατά του ΠΑΟΚ αποδεικνύεται ότι αυτό δεν ήταν αρκετό ώστε να πεισθεί η αθλητική κοινωνία για την αξιοπιστία των αποφάσεων της αθλητικής δικαιοσύνης. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με όλα όσα έχουν γίνει τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο, λογικό είναι η αθλητική κοινωνία να έχει χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης απέναντι σ’ όλους τους θεσμούς. Σκέφτεται δικαίως με καχυποψία και αμφισβητεί αποφάσεις ακόμη και από τακτικούς δικαστές του Αρείου Πάγου γιατί έχει δει πράματα και θάματα. Οπότε δύσκολα θα πιστέψει ότι το ποδόσφαιρο έβγαλε το μανδύα της διαπλοκής με ό,τι αυτό συνεπάγεται.