Η υπόθεση του Γιάννου Παπαντωνίου έδωσε στην κυβέρνηση την ευκαιρία να φέρει ξανά στο προσκήνιο τις υποθέσεις διαπλοκής και διαφθοράς του παλαιού πολιτικού συστήματος. Αυτού που, κατά γενική ομολογία, χρεοκόπησε τη χώρα και οδήγησε την Ελλάδα στη βάσανο των μνημονίων.
Του Νίκου Καραμανλή
Η προφυλάκιση του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ και της συζύγου του, Σταυρούλας Κουράκου, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κομβικό σημείο της πολιτικής κάθαρσης που επιχειρείται όλα αυτά τα χρόνια. Έρχεται σε συνέχεια της φυλάκισης του Άκη Τσοχατζόπουλου και της συζύγου του, Βίκυς Σταμάτη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκεί για να ισχυριστεί κανείς ότι τελειώσαμε με όλους αυτούς που έβαλαν –σύμφωνα με τη Δικαιοσύνη– το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι.
Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «ένας κούκος (σ.σ. ή ένας Γιάννος εν προκειμένω) δεν φέρνει την άνοιξη». Και για να είμαστε δίκαιοι, μέχρι να αποδειχθεί ένοχος και να καταδικαστεί, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ έχει το τεκμήριο της αθωότητας. Η κοινωνία, που «καταδικάστηκε» σε πολυετή σκληρή λιτότητα, απαιτεί να υπάρξει κάθαρση, απαιτεί να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη όσοι αποδεδειγμένα έβαλαν στην τσέπη «μαύρο» χρήμα, απαιτεί να «εξοστρακιστούν» όσοι με πράξεις και παραλείψεις μάς οδήγησαν στον εφιάλτη των μνημονίων. Όλα αυτά, βέβαια, αρκεί να μην οδηγηθούμε σε μία ανεξέλεγκτη αρένα ξεκαθαρίσματος πολιτικών διαφορών.
Τους επόμενους μήνες –και μέχρι τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών– η σκανδαλολογία για το παρελθόν θα είναι σχεδόν καθημερινή. Μιλώντας με πολιτικούς όρους «βολεύει» την κυβέρνηση, καθώς για την ώρα οι ειδήσεις από το μέτωπο της οικονομίας δεν είναι τόσο καλές για να αλλάξουν τους συσχετισμούς που προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις. Χρειάζεται, βέβαια, προσοχή και να αφεθεί η Δικαιοσύνη να πράξει απρόσκοπτα το έργο της. Οι υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονται ονόματα πρώην υπουργών δεν πρέπει να γίνουν «όπλο» πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά εργαλείο κάθαρσης. Και κυρίως να μη φανεί ότι επιχειρείται ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που οφείλει το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι να διασφαλίσει ότι το καπάκι από το βάζο με το μέλι θα ανοίγει πάρα πολύ δύσκολα κι αν κάποιος καταφέρει να το ανοίξει, να διασφαλίζεται πως θα οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη. Θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι είναι η μεγάλη ευκαιρία, ώστε η χώρα να θωρακιστεί θεσμικά απέναντι στη διαφθορά, να σφραγιστεί κάθε «παραθυράκι» που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πλουτίσει κάποιος από θέση ευθύνης. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου να παραμερίσουν για λίγο τις διαφορές τους και να συναινέσουν σε μία αλλαγή-παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.