Μπορούν λίγες γραμμές μίας κοινής δήλωσης να στείλουν ηχηρό μήνυμα προς την Άγκυρα; Η απάντηση είναι «ναι, μπορούν», όπως αποδεικνύεται στον απόηχο της Τριμερούς Συνόδου Κορυφής Κύπρου – Ελλάδας – Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ.

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Μία κοινή δήλωση που οι ΗΠΑ «σφράγισαν» με την παρουσία και την ενεργό συμμετοχή του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, σηματοδοτώντας την ηχηρή επιστροφή τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Μία παρουσία που δείχνει τη σαφή πρόθεση της Ουάσινγκτον για νέες γεωστρατηγικές συμμαχίες, με φόντο τις ενεργειακές ανακαλύψεις στην περιοχή.

Σε μια περίοδο έντονων ανακατατάξεων, με τη Μόσχα να έχει απλώσει τα δίχτυα της στην περιοχή και να επιχειρεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις, οι Αμερικανοί δείχνουν τα… δόντια τους με διπλό στόχο. Από τη μία την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη Ρωσία κι από την άλλη την άνοδο των δικών τους μετοχών με κινήσεις όπως ο αγωγός East Med. Ταυτόχρονα, ο πλέον στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, το Ισραήλ, ισχυροποιεί τους δεσμούς με την ΕΕ και καλείται να παίξει ηγετικό ρόλο στη σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και ενεργειακά.

Την ίδια ώρα, η Τουρκία μοιάζει –προς το παρόν– να είναι στο περιθώριο, λόγω της εκπεφρασμένης πρόθεσής της για στενή συνεργασία με τη Ρωσία, σε ενεργειακό (πυρηνικά εργοστάσια, αγωγοί κ.ά.) και στρατιωτικό (σύστημα S-400) επίπεδο. Αυτές οι εξελίξεις φαίνεται να εξυπηρετούν τον σχεδιασμό της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης, για να γίνει η ενέργεια «ασπίδα» έναντι της επεκτατικής πολιτικής του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κύπριος Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, μίλησε για την ανάγκη σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της προστασίας των ενεργειακών και θαλάσσιων δραστηριοτήτων.

Η ιστορία έχει διδάξει πως πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί απέναντι στις εξελίξεις. ΗΠΑ και Ρωσία ετοιμάζονται για ένα μπρα ντε φερ από τα παλιά, ενώ δεν πρέπει κανείς να υποτιμά την Τουρκία. Πρόκειται για ένα «θηρίο» που, πληγωμένο και με έναν ηγέτη απρόβλεπτο, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο ακόμη και χωρίς κάτι προφανές να κερδίσει. Αναδεικνύεται, λοιπόν, για μία ακόμη φορά η ανάγκη για χάραξη εθνικής στρατηγικής, εάν δεν θέλουμε να βρεθούμε στη μέση μίας άγριας μάχης συμφερόντων. Γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε πως «όταν στον βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ