του Γιάννη Αμανατίδη*
Τις τελευταίες ημέρες έγινε πολύς λόγος για το εάν και κατά πόσον η περίοδος που διανύουμε είναι κατάλληλη για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος, καθώς και για το αν αυτή η αλλαγή θα συμβάλλει ή όχι στην πολιτική σταθερότητα, που η χώρα μας έχει τόσο πολύ ανάγκη. Η πολιτική σταθερότητα ωστόσο, όπως μας έδειξε το πρόσφατο παρελθόν, βασίζεται όχι τόσο στα αριθμητικά χαρακτηριστικά, όσο σε πολιτικές και ποιοτικές συγκλίσεις μεταξύ των κομμάτων, οι οποίες δομούν τις εκάστοτε προγραμματικές συμφωνίες.
Κυβερνήσεις, οι οποίες μπορεί να στηρίχθηκαν σε μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όπως για παράδειγμα η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ και με τη συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς λίγο πριν, κατέρρευσαν. Υπήρξε τότε σταθερότητα στο πολιτικό σύστημα; Προφανώς και όχι γιατί την μεγαλύτερη σταθερότητα σε ένα πολιτικό σύστημα στις σύγχρονες κοινωνίες του 21ου αιώνα τη δίνει η προγραμματική συμφωνία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που προκύπτει από την πραγματική αντιστοίχιση των αντιπροσώπων του λαού, των βουλευτών δηλαδή με το κοινωνικό σώμα, το οποίο και τους έχει εκλέξει.
Δεν μπορεί οι πολίτες να μην αντιπροσωπεύονται και άλλα να ψηφίζουν, δηλαδή να διαιωνίζεται η αναντιστοιχία λαού και Βουλής. Και αυτή η αναγκαία αντιστοιχία επιτυγχάνεται μόνο με το αναλογικό σύστημα. Τότε εδραιώνεται η πολιτική σταθερότητα σε μία χώρα, μαζί με σταθερούς κανόνες στον τομέα των επενδύσεων, που εγκαθιστά ο νέος αναπτυξιακός νόμος, που ψηφίσαμε. Εμείς, λοιπόν, φέραμε μια νομοθετική πρωτοβουλία με βάση αυτό που νομίζουμε ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού την αποδέχεται, τηρώντας παράλληλα και τις αρχές της Αριστεράς.
Είναι προφανές ότι μόνο του το μπόνους των 50 εδρών δεν εγγυάται τη σταθερότητα στη χώρα, αν δεν αντιμετωπιστούν άλλες παθογένειες του πολιτικού συστήματος, με πρώτη την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του. Έτσι ικανοποιείται και το αίσθημα του λαού ότι η ψήφος του δεν είναι χαμένη και ότι αυτό που θα ψηφίσει, θα αντιπροσωπευθεί και στη Βουλή. Κυρίως, όμως – και αυτό αποτελεί και την μεγαλύτερη παρακαταθήκη του νέου εκλογικού νόμου – θα αναγκαστούν έτσι τα πολιτικά κόμματα να γίνουν κόμματα θέσεων, τα οποία θα παρουσιάζουν τις θέσεις τους στους πολίτες, οι οποίοι και θα τα κρίνουν βάσει αυτών. Έτσι θα οδηγηθούμε και σε ουσιαστικές προγραμματικές συγκλίσεις και θα εμπεδωθεί μια νέα κουλτούρα στην πολιτική συνεργασία, αποκαθιστώντας την χαμένη τιμή του πολιτικού μας συστήματος.
*O κ. Αμανατίδης είναι υφυπουργός εξωτερικών