της Βίκυς Νάκου*
Ο  Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έγραψε το υπέροχο αυτό βιβλίο σε σχέση με τον χρόνο, τον τόπο και κυρίως τους ήρωες του. Στην Ελλάδα όμως, μία περίπου ευρωπαϊκή χώρα, το περίπου κράτος της οργανώνει κάτι σαν  στρατόπεδα. Είναι τα περίφημα «στρατόπεδα ανοιχτού τύπου», στοιχείο κι αυτό της ιδιοσυγκρασίας μας, όπως το κρασί, το «καμάκι boy» και  ο ήλιος μας. Στρατόπεδα που δεν είναι ακριβώς  στρατόπεδα, αφού όποιος θέλει μπαίνει και όποιος θέλει βγαίνει όποτε θέλει.
Κι αυτό γιατί κολλημένοι στις ιδεοληψίες μας δεν καταφέραμε να ξεκολλήσουμε από τους δαίμονες της δήθεν δημοκρατικής μεταπολιτευτικής συνείδησής μας. Πρώτα- πρώτα έχουμε θέμα με το συρματόπλεγμα – κακό όπως όλες οι απαγορεύσεις –  ακόμη κι όταν προστατεύει τ’ αμπέλι από τα σκυλιά. Το δεύτερο είναι ο στρατός – αυτό κι αν είναι πρόβλημα – ο οποίος δεν πρέπει για κανέναν λόγο να συμμετέχει σε καιρό ειρήνης σε καμία επίλυση προβλήματος. Ακόμη κι αν αυτό το πρόβλημα αφορά την προστασία των συνόρων. Τι θα γινόταν αν η Ελλάδα δήλωνε ότι κρατάει μεν ανοιχτά τα σύνορά της, πλην όμως όσοι τα περνούν θα είναι αναγκασμένοι να μείνουν σε κλειστά στρατόπεδα για χρονικό διάστημα που θα το όριζε η χώρα; Ώσπου να γίνει η ταυτοποίηση και ο διαχωρισμός ανάμεσα στον πρόσφυγα και τον οικονομικό μετανάστη. Και ποιος μπορεί να  τα φρουρεί αυτά τα στρατόπεδα; Μα ο στρατός μαζί με την αστυνομία. Ποιος άλλος! Μπορεί η ροή να μην είχε καταργηθεί, σίγουρα όμως θα είχε περιορισθεί. Κι αφού όλοι θέλουν να πάνε στην Κεντρική Ευρώπη το συντομότερο δυνατόν, θα έβρισκαν κι άλλους δρόμους, εκτός απ’ τα νησιά μας, αν ήξεραν ότι εδώ θα κρατηθούν για ένα χρονικό διάστημα. Ποια όμως συναλλαγή κυριαρχεί; Πως βρίσκονται στοιβαγμένοι χιλιάδες άνθρωποι α- ταυτοποίητοι και σε συνθήκες τραγικές;
Η χώρα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί με τους εταίρους, να απαιτήσει βοήθεια και να ελέγξει τα σύνορά της και την επικράτειά της. Όμως η προοδευτική μας συνείδηση παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα των λέξεων στρατόπεδο και στρατός. Ως εκ τούτου η κυβέρνησή μας, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει τις οργανώσεις του κόμματός της, προτίμησε να μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε ένα απέραντο στρατόπεδο κλειστού τύπου. Χωρίς καν να σκεφτεί ότι η εξίσωση προσφύγων και μεταναστών. Ο πρόσφυγας αδικεί τον εαυτό του όταν δεν συστοιχείται στις νομικές συμπεριφορές του κράτους που τον δέχεται, αλλά και αδικείται από την υπάρχουσα κατάσταση και της σύμπλευσής του με ακαθορίστου προέλευσης οικονομικούς μετανάστες, που ξοδεύουν όμως τεράστια ποσά – γιατί 4000-5000 ευρώ είναι πολλά χρήματα για κάποιον που δεν έχει να φάει στην πατρίδα του – για να φθάσουν με ανορθόδοξη πορεία ταξιδίου στην Ελλάδα.  Περίεργα πράγματα όταν σύμφωνα με την διακήρυξη της Γενεύης του 1951, πρόσφυγας παύεις να είσαι όταν περνάς στο πρώτο ασφαλές κράτος. Κι αυτό για τους Σύριους είναι η Τουρκία. Ο ρόλος της γείτονος χώρας γνωστός  και μη εξαιρετέος, στην Ιστορία ανέκαθεν.
Εμείς όμως τι κάνουμε; Τα «αυτονόητα»: Μοιράζει ο Πρωθυπουργός μας γαρύφαλλα στη Σμύρνη, υποδέχεται την Angelina Jolie και χαμογελά προς πάσα κατεύθυνση. Αυτό είναι που λένε: Άγνοια κινδύνου. Οι διαπιστώσεις για το πρόβλημα καλά κρατούν: είναι ευρωπαϊκό το πρόβλημα, είναι παγκόσμιο το πρόβλημα. Να συζητήσουμε αυτό ή το άλλο. Και το πρόβλημα παραμένει όμως, και ελληνικό πρόβλημα. Και ο τρόπος με τον οποίον το διαχειριστήκαμε ως σήμερα δείχνει, για ακόμη μία φορά, την ανήκεστο βλάβη που έχουν προκαλέσει στη δημόσια ζωή τα ταμπού και οι ιδεοληψίες της μεταπολίτευσης.  Ειδικά στην αριστερή ελίτ και τους νεοκομμουνιστές που διψούν για προβλήματα χωρίς λύσεις και ποδηγετούμενους πολίτες. Άλλωστε όπως είπε και ο  πρώην Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης ” προπαγάνδα έκανα. Αυτή ήταν η δουλειά μου”. Εύγε μπορούμε φαντάζομαι και χειρότερα, ώσπου ο κ. Τσίπρας αποκτήσει διδακτορικό σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, διεθνών σχέσεων και μεταναστευτικής πολιτικής. Μόνο αυτό μας λείπει. Έμποροι μέχρι τέλους. Στο φιλότιμο του Έλληνος, στην υπομονή ενός λαού αλλά αλίμονο ακόμη και στους ανθρώπους που πνίγονται και χάνονται. Έμποροι εθνών και συνειδήσεων. Μέχρι τέλους ανίκανοι.
*Η κ. Νάκου είναι πολιτευτής της ΝΔ Α΄ Θεσσαλονίκης