του Νικολάου Καραμανλή
«Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί εάν αυτή η ρήση ανήκει στον Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον Βενιαμίν Φραγκλίνο ή σε κάποιον άλλον… αγνώστων λοιπών στοιχείων. Τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε το… έργο «υπερήφανη αριστερή διαπραγμάτευση, μέρος 2ο», σίκουελ της ταινίας που πρώτη φορά παίχτηκε την άνοιξη του 2015, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα για τη χώρα. Οι χειρισμοί του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του γενικότερα οδηγούν τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια, με τους Ευρωπαίους –όπως πολύ σωστά διαμηνύει το «Der Spiegel»– να μην έχουν καμία διάθεση για ατέρμονες πολιτικές διαπραγματεύσεις, όπως οι περυσινές. Το μήνυμα, άλλωστε, είναι ξεκάθαρο: οι αποφάσεις για το πρόγραμμα λαμβάνονται σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων και υπουργών Οικονομικών, όχι σε Συνόδους Κορυφής. Παρ’ όλα αυτά, το Μέγαρο Μαξίμου επιμένει στην αδιέξοδη τακτική της στοχοποίησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως υπαίτιου για το «ναυάγιο» της διαπραγμάτευσης και την αναβολή του Eurogroup. Αγνοεί, δηλαδή, επιδεικτικά ότι οι Ευρωπαίοι συμπλέουν απόλυτα, πλέον, με τις επιταγές της κας Λαγκάρντ για τη νομοθέτηση προληπτικού πακέτου μέτρων, με… αντάλλαγμα μία πιο χαλαρή ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιχείρησε να εκμεταλλευτεί τη διαρροή των WikiLeaks για να ζητήσει την αποχώρηση του Ταμείου από την τρόικα, ενώ την ίδια ώρα ζητά ελάφρυνση χρέους, κάτι που δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι, αλλά αποτελεί βασικό συστατικό της «συνταγής» που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ. Την ίδια ώρα, αδυνατώντας ο ίδιος να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος των μέτρων λιτότητας, καθυστερεί επί μήνες το κλείσιμο της αξιολόγησης, ελπίζοντας ότι με επικοινωνιακούς τακτικισμούς και «εκβιασμούς» στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του θα καταφέρει να ψηφιστεί το πακέτο των 5,4 δισ. ευρώ και να περάσει πιο… μαλακά το πακέτο «κάβα» των 3,4 δισ. ευρώ. Τώρα, όμως, που βρίσκεται αντιμέτωπος και με το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (η τάση των «53+» κραδαίνει το τσεκούρι της ρήξης), αλλά κυρίως με την κοινωνία που αντιλαμβάνεται ότι οι χειρισμοί του στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης είναι καταστροφικοί, προτιμά να βάλει τη χώρα σε έναν νέο κύκλο αστάθειας, ελπίζοντας όχι στο να αλλάξουν στάση οι «θεσμοί», αλλά να παραμείνει για λίγο καιρό ακόμη στην εξουσία. Διαβάζει, άλλωστε, και τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η δημοφιλία του καταρρέει και νιώθει άβολα. Και μπορεί, το καλοκαίρι του 2015, η παραμονή της χώρας στον ισχυρό πυρήνα της Ευρώπης να διασφαλίστηκε –έστω και με μία πολύ κακή συμφωνία–, κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί πως το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Αυτήν τη στιγμή κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο κ. Τσίπρας: Οικουμενική κυβέρνηση; Δημοψήφισμα; «Απόδραση» μέσω εκλογών; Ρήξη και δραχμή; Όσο επικρατεί αυτή η αβεβαιότητα, το μόνο σίγουρο είναι πως η πολυδιαφημισμένη «ανάσταση» της οικονομίας θα αργήσει αρκετά. Χρόνια Πολλά. Καλό Πάσχα.