Γράφει ο Ανδρέας Λοβέρδος*
Ένα χρόνο πια από τη «δεύτερη φορά Αριστερά» και 20 μήνες από την καταστροφική «πρώτη» που υποτίθεται προσγείωσε την Κυβέρνηση στην πραγματικότητα και της κατέστησε σαφή τα όρια στα οποία μπορούσε εξαρχής να κινηθεί, έχει γίνει βέβαια σαφές πως πρόκειται για το ίδιο έργο, παιγμένο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ένα έργο δυσάρεστο, με τεράστιο κόστος πια για την ελληνική κοινωνία που πια δεν χρειάζεται να ακούει ή να πιστεύει εμάς που τα λέμε καθημερινά, αλλά τα βιώνει στην πραγματικότητά της. Στην τσέπη της κάθε μέρα, στα οικονομικά και την προοπτική της οικογένειας ή της επιχείρησης του καθένα.
Τα αποτελέσματα της πολιτικής της Κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου είναι συγκεκριμένα και δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν με κανένα πυροτέχνημα και κανένα επικοινωνιακό τέχνασμα ή υπόσχεση, που κανείς πια δεν πιστεύει. Οι επιταγές δίχως αντίκρισμα δεν περνάνε άλλο, ήρθε μάλιστα η ώρα να πληρωθούν (με τόκο) οι αρχικές. Γιατί, όσο και αν προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν πως δήθεν ο «Σεπτέμβρης» έφερε κοσμογονικές αλλαγές σε σχέση με το «Γενάρη» (2015), ηχούν ακόμα στα αφτιά του καθένα οι φοβερές και τρομερές υποσχέσεις που βέβαια δεν ηχούσαν μόνο στα όρια μιας και μόνης προεκλογικής περιόδου, αλλά για μια μακρά περίοδο ετών.
Τα έτη εκείνα που εμείς δίναμε τον αγώνα, στα πλαίσια της εθνικής προσπάθειας για έξοδο από την κρίση και στα οποία το μόνο που ακούγαμε από την αντιπολίτευση ήταν ύβρεις, απειλές και εύκολα «ταξίματα» άνευ προηγουμένου. Είναι βέβαια λογικό μια αντιπολίτευση να υπόσχεται εναλλακτικές λύσεις. Έτσι ήταν και θα είναι πάντοτε. Δεν είναι όμως λογικό, δεν είναι υπεύθυνο-και σίγουρα το έχουν τώρα πολλές φορές μετανιώσει- σε μια τέτοια προσπάθεια, τόσο μεγάλης έντασης και εύρους, στο βωμό της προσωπικής «ευδοκίμησης», του προσωπικού και εντελώς βραχυπρόθεσμου πολιτικού οφέλους να θυσιάζεις την εθνική ομοψυχία (σε ένα ελάχιστο έστω επίπεδο) και συναίνεση, η οποία θα μπορούσε, μας το έδειξαν αυτό οι άλλοι λαοί σε κρίση, να μας έχει βγάλει από αυτήν μια ώρα αρχύτερα. Γιατί, όλα αυτά τα χρόνια, δεν στήριξαν ούτε μία πολιτική μας επιλογή. Ούτε ένα μέτρο και δεν αναφέρομαι μόνο στα περιοριστικά για τους πολίτες, αλλά και αυτά που τους ευνοούσαν, επιστρέφοντας πίσω πολύτιμους πόρους, όπως για παράδειγμα την πολιτική μας στο φάρμακο, για την οποία έχω ίδια πείρα.
Αντί λοιπόν για μια ελάχιστη συναίνεση-στην τρέχουσα περίοδο μπορώ να σας απαριθμήσω αντίστοιχα δεκάδες περιπτώσεις που εμείς τους παρείχαμε στήριξη σε πρωτοβουλίες και ας μην ήταν πλήρεις- τι ακούγαμε; Μαγικές λύσεις από δήθεν «καλούς ανθρώπους» που είχαν τις απαντήσεις. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ έλεγαν, 13η σύνταξη, μισθό 751 ευρώ, αφορολόγητο 12.000, υποσχέσεις στους αγρότες, μεγαλόστομες εξαγγελίες στην υγεία, την παιδεία. Τι είδαμε αντί γι’ αυτά, ως αποτέλεσμα της «περήφανης διαπραγμάτευσης» και της ολικής «κυβίστησης» που ακολούθησε και που τώρα γίνεται πλήρως ορατή;
Ο ΕΝΦΙΑ όχι μόνο έμεινε, αλλά αυξάνεται για πάρα πολλούς, το βλέπουν τις μέρες αυτές. Οι συντάξεις κόβονται, μέσω μιας δήθεν «μεταρρύθμισης» που μετέτρεψε το ασφαλιστικό σε φορολογικό και που δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας καθώς θα οδηγήσει μαθηματικά σε «ξηρασία» τους επαγγελματίες αλλά και τα Ταμεία. Η ανεργία παραμένει σε επίπεδα ρεκόρ, οδηγώντας σε πρωτόγνωρη εδώ και δεκαετίες μετανάστευση, τα λουκέτα πέφτουν σωρηδόν και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Η χώρα, αντί για ανάπτυξη 3,7% βρίσκεται σε ύφεση 0,9% (επίσημα στοιχεία) και αυτό σημαίνει τεράστιο κόστος για όλους. Και βέβαια δίχως ρευστότητα από τις Τράπεζες που ακόμα χειμάζονται (με μια τελευταία ανακεφαλαιοποίηση που τις οδήγησε αν μη τι άλλο στον αφελληνισμό), διατηρώντας τα capital controls και χωρίς τα οφέλη της πολιτικής της ΕΚΤ, δεν μπορεί να δοθεί έναυσμα κίνησης στην οικονομία. Και βέβαια παρακολουθούμε την αποδόμηση στην Παιδεία, με τις συνεχείς αναχρονιστικές επιλογές της ηγεσίας του Υπουργείου, όσο και τη διάλυση της Υγείας, από μία ηγεσία πολλών και ηχηρών λόγων αλλά ζημιογόνας δράσης.
Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα και η επιδείνωση σχεδόν σε κάθε δείκτη εσωτερικό και εξωτερικό (δεν αναφερθήκαμε καθόλου στη βραδυφλεγή βόμβα του προσφυγικού, θυμόμαστε τους καταστροφικούς χειρισμούς της πρώτης περιόδου), είναι πια αναντίρρητη πραγματικότητα, ορατή ακόμα και στους θετικά διακείμενους στην Κυβέρνηση. Έχει έρθει η ώρα για το…Ταμείο και όπως επισημαίνω, όσο παραμένουν στην εξουσία, σε βάρος της χώρας, φθείρονται και αρχίζουν πια σοβαρά να «φλερτάρουν» με τον αγαπημένο τους…αριθμό, το 4. Ένα ποσοστό από το οποίο εκκίνησαν, το άλλαξαν βασιζόμενοι στην παραπάνω συμπεριφορά τους (άρνηση κάθε συναίνεσης, οξύτητα, ταξίματα προς όλους δίχως αίσθηση μέτρου και ορίου) και τώρα, την ώρα του απολογισμού, μπροστά στον απορρούντα ή και οργισμένο πολίτη, θα ξαναθυμηθούν, εξατμιζόμενοι.
Σε όλα αυτά, κανένα επικοινωνιακό πανηγύρι, καμιά θεσμική ακροβασία, από αυτές που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αποκάλυψε στον κ. Κουτσούμπα πως θα επιχειρήσει για να «έχει κάτι να πει» στη ΔΕΘ και αλλού, δεν μπορεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Μάρτυρες όλοι διαδοχικών ακροβασιών όπως ο εκλογικός νόμος, η συνταγματική αναθεώρηση με τρόπους που δεν προβλέπονται και τώρα το τσίρκο των τηλεοπτικών αδειών, που θα οδηγήσει σε μακρές δικαστικές και άλλες περιπέτειες τον τόπο, σε βάρος της οικονομίας αλλά και αξιοπιστίας του, βλέπουμε την απέλπιδα προσπάθεια της Κυβέρνησης να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα. Ακόμα και σε θέματα που θα μπορούσε όντως κάτι να κάνει και να αποσπάσει συναίνεση, όπως σε αυτό των αδειών, η μεροληπτική της στάση την εμποδίζει. Αντί να κινηθεί ορθολογικά και σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομιμότητα, για τους δικούς της λόγους συμβολισμών αλλά και διευθετήσεων, έμεινε προσκολλημένη στον αυθαίρετο αριθμό 4, που δεν μπορεί να σταθεί πουθενά, πέρα από τον ανεπίτρεπτο παραγκωνισμό του συνταγματικά αρμοδίου ΕΣΡ στη διαδικασία.
Η πραγματικότητα πάντοτε έχει τον τρόπο να επιβάλλεται και να ρυθμίζει την πορεία και συμπεριφορά καθένα που την αγνοούσε για τόσο καιρό. Όσο και να εργάζονται πυρετωδώς τα επικοινωνιακά επιτελεία και όσο και αν προσπαθούν να ωραιοποιήσουν καταστάσεις, το φθινόπωρο αυτό θα είναι η ώρα της αλήθειας πρώτα για την οικονομία και ύστερα για τους ίδιους. Η χώρα χρειάζεται σοβαρή διακυβέρνηση, ευρείας πολιτικής στήριξης, που θα οδηγήσει με στιβαρότητα σε ασφαλέστερους δρόμους. Μπορούμε, το είχαμε δείξει, οπισθοχωρήσαμε ραγδαία, αλλά υπάρχει ακόμα λιγοστός χρόνος, με στοχευμένες κινήσεις, να ξεκολλήσουμε. Κοντός ψαλμός.
* Ο κ. Λοβέρδος είναι πρώην υπουργός και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης