του Νικολάου Καραμανλή
Οι υψηλοί τόνοι που κυριάρχησαν στη συζήτηση για τη Δικαιοσύνη στη Βουλή, δυστυχώς, υποβάθμισαν τη σημαντικότερη είδηση της εβδομάδας. Η κυβερνητική εκπρόσωπος μάς ανακοίνωσε τον λογαριασμό της νέας «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους εκπροσώπους των δανειστών, ο οποίος ανέρχεται σε 5,4 δισ. ευρώ. Όχι ότι δεν το είχαμε ψυχανεμιστεί, είναι όμως τελείως διαφορετικό να ακούς από τα πλέον επίσημα χείλη ότι η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να υποστεί ένα ακόμη επώδυνο πακέτο σκληρών μέτρων λιτότητας, που βυθίζει την πραγματική οικονομία στο σπιράλ της ύφεσης. Λίγες ώρες πριν από την επιστροφή των επικεφαλής των ελεγκτών του μνημονίου στην Αθήνα, το μόνο σίγουρο είναι πως από τη «γονατισμένη» αγορά θα λείψουν άλλα 3,6 δισ. ευρώ (από άμεσους και έμμεσους φόρους), ενώ με κάποιον τρόπο –σίγουρα και με μείωση συντάξεων– θα μειωθούν κατά 1,8 δισ. ευρώ οι κρατικές δαπάνες για το ασφαλιστικό σύστημα. Την ίδια ώρα, όμως, ενώ σε όλα τα παραπάνω φαίνεται να υπάρχει μία σχετική σύγκλιση μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, στο θέμα της διαχείρισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων υπάρχει άβυσσος.
Το μήνυμα που στέλνουν οι περιβόητοι «θεσμοί» είναι πως τελική συμφωνία χωρίς ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων δεν θα υπάρχει, καταρρίπτοντας με αυτόν τον τρόπο τις όποιες ελπίδες του οικονομικού επιτελείου για μετάθεση της συζήτησης αργότερα.  Όσο μάλιστα η συζήτηση αυτή παραμένει ανοιχτή, τόσο πιο δύσκολος καθίσταται ο στόχος ακόμη και για κατ’ αρχήν συμφωνία μέχρι τις 12 Απριλίου, όταν η κα Βελκουλέσκου και οι υπόλοιποι επικεφαλής ελεγκτές αναχωρήσουν από τη χώρα μας για την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ. Αυτό που μένει να αποδειχθεί τις επόμενες ημέρες είναι το κατά πόσον μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός ανάμεσα στους δανειστές που επιμένουν στην πλήρη απελευθέρωση των «κόκκινων» δανείων (σ.σ. το περιβόητο κυπριακό μοντέλο) και στο οικονομικό επιτελείο που θέλει να διατηρήσει την προστασία για την πρώτη κατοικία, έστω και για μια μεταβατική περίοδο. 
Παρά την εμφανή διάθεση της κυβέρνησης να δώσει «γη και ύδωρ» προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους, καμία εξασφάλιση δεν υπάρχει ότι αυτό θα συμβεί, ακόμη κι εάν καταγραφεί μεν πρόοδος, αλλά δεν υπάρξει οριστική συμφωνία. Οφείλουμε, δε, άπαντες να αντιληφθούμε πως η όποια ρύθμιση υπάρξει με τους πιστωτές για το θέμα του χρέους δεν συνιστά «κούρεμα» αλλά μετάθεση αποπληρωμής δανείων, με στόχο –υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις– η εξυπηρέτηση του να είναι πιο εύκολη για την οικονομία. Το άχθος, δηλαδή, παραμένει, αλλά μετατοπίζεται στο μέλλον, με την ελπίδα να έχει αυξηθεί το ΑΕΠ και τα χρήματα που χρειάζονται να είναι πιο εύκολο να βρεθούν.  Τα παραπάνω συνιστούν ένα δυσεπίλυτο «σύστημα εξισώσεων», στο οποίο πρέπει να εντάξουμε και το προσφυγικό – μεταναστευτικό, με την ελληνική κυβέρνηση να μοιάζει παραδομένη στις εξελίξεις. Τέλος, δεν πρέπει κανείς να λησμονεί ότι, μετά τα όσα ακούστηκαν το βράδυ της Τρίτης στη Βουλή, η όποια συζήτηση για πολιτική συναίνεση φαντάζει μάλλον ουτοπική.