του Δημήτρη Βενιέρη*
Μοιάζει να είναι αδιέξοδο, το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει τρόπο να αντιμετωπίσει. Σειρά εθνικών και εσωτερικών προβλημάτων απαιτούν στην καλύτερη περίπτωση συναίνεση, η οποία δεν εξυπηρετεί –στην παρούσα φάση– τις κομματικές επιδιώξεις δυνάμεων οι οποίες θα μπορούσαν να συμβάλλουν ουσιωδώς. Η κυβέρνηση, χωρίς πυξίδα, διαχειρίζεται με τρόπο ξένο στην ιδεολογία της θέματα τα οποία ξεπερνούν τα στενά όρια μιας κοινοβουλευτικής οριακής πλειοψηφίας. Επικαλείται συνεχώς «κάποιους» εγχώριους, «κάποιους» αλλοδαπούς, οι οποίοι, ω του θαύματος, εν αγαστή συμφωνία έχουν βαλθεί να απαξιώσουν την «πρώτη φορά αριστερά».
Φυσικά το πολιτικό περίβλημα της ανικανότητας να διαχειριστεί η κυβέρνηση τα προβλήματα, δεν είναι καινοφανές. Είναι ανάλογο της θεωρίας του «φωτός και του σκότους», της «καμένης γης» και πολλών άλλων συναισθηματικά και ιδεολογικά φορτισμένων θεωριών προηγούμενων δεκαετιών.
Η κυβέρνηση είναι απομονωμένη, με τα κυβερνητικά στελέχη της να προσπαθούν να υποστηρίξουν μια πολιτική την οποία μανιωδώς πολέμησαν τα προηγούμενα χρόνια. Καθημερινές είναι οι περιπτώσεις στελεχών της, τα οποία υφίστανται προπηλακισμούς από μεγάλη μερίδα πολιτών. Το τεράστιο συλλαλητήριο στην πρωτεύουσα, τα μπλόκα αγροτών, η πρωτόγνωρη αντίδραση και πολυπληθής συμμετοχή επαγγελματιών στο «κίνημα της γραβάτας» και οι εσωτερικές αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το εύφλεκτο υλικό και η βραδυφλεγής βόμβα, την οποία ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να τη δει να σκάει στα χέρια του. Οι δημοσκοπήσεις, στο σύνολό τους, καταγράφουν τεράστια απογοήτευση και συρρίκνωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ την ίδια ώρα είναι μπροστά τα δύσκολα τα οποία θα στριμώξουν ακόμη περισσότερο την κυβέρνηση. Η κατάσταση είναι ασφυκτική και θυμίζει την αρχή του τέλους της κυβέρνησης Σαμαρά.
Όσο η κυβέρνηση συνεχίζει να κυβερνά θεωρώντας ότι έχει την απόλυτη πλειοψηφία με το μέρος της και την αποδοχή της κοινής γνώμης θα πέφτει συνεχώς σε λάθη και παγίδες. Η πολιτική της «επικοινωνίας» έχει ημερομηνία λήξης και αυτό πλέον έγινε σαφές στην πλειονότητα των Ελλήνων. Δεν πείθουν τα συνθήματα και ο αριστερός λαϊκιστικός λόγος, εκτός από εκείνους οι οποίοι βολεύτηκαν, βολεύονται, ή περιμένουν να βολευτούν. Η οργή, ο θυμός, ο ρεβανσισμός εξέλειπαν από ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, οι οποίοι επέδειξαν μεγάλη ανοχή στις συνεχείς παλινωδίες της κυβέρνησης και πλέον τα όρια τους έχουν εξαντληθεί. Μεγάλο μέρος των πολιτών, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, νιώθουν απέχθεια και φθόνο για τους καθημερινούς διορισμούς ημετέρων και για τις προκλητικές δηλώσεις στελεχών (Φίλης, Σγουρίδης, Τόσκας, Βερναρδάκης, Κουρουπλής μόλις σε διάστημα τεσσάρων ημερών ξεσήκωσαν πλήθος αντιδράσεων σε όλη τη χώρα). Την ίδια ώρα οι πρόχειρες και γεμάτες ρεβανσισμό επιλογές της κυβέρνησης να «τσακίσει» το μιντιακό κατεστημένο, στρέφονται μπούμερανγκ εναντίον της, καθώς παράλληλα με τον πόλεμο εναντίων των ΜΜΕ και των μεγαλο‐δημοσιογράφων, γίνεται όλο και σαφέστερη η προσπάθεια να αντικατασταθεί το «παλιό» με ένα «νέο παλιό», ακόμη παλαιότερο. Από το 1986 ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Μαρούδας έμεινε στην ιστορία απειλώντας ότι «θα καταρρίψουμε τους δορυφόρους για να μην εκπέμψουν τα ιδιωτικά κανάλια», ενώ σήμερα μαθαίνουμε έκπληκτοι ότι ΜΟΝΟ η κυβέρνηση ξέρει αν και πόσα ενημερωτικά κανάλια μπορούν να λειτουργούν στη χώρα μας. Τριάντα χρόνια μετά, η πολιτική της χώρας παραμένει στο έδαφος κουβαλώντας ανάλογα ιδεολογικά και πολιτικά βαρίδια, που δεν της επιτρέπουν να «πετάξει» στον ευρωπαϊκό ουρανό.
*Ο κ. Βενιέρης είναι διευθυντής ενημέρωσης στο focus fm