Γράφει η ψυχολόγος Χρύσα Καρακάνα

Οι εξετάσεις και πόσο μάλιστα πανελλήνιες εξετάσεις δημιουργούν έναν φόβο, αγωνία ίσως και τρόμο …..και αυτό φυσικά εξαρτάται πως έχει χαλιναγωγηθεί το παιδί από την οικογένεια του και ποσό έχει προστατευθεί από τους εξωτερικούς παράγοντες επιρροής των εξετάσεων. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλές οδηγίες που έχουν γίνει πλέον ‘κλισέ’ στην ελληνική πραγματικότητα.

Γνωστές όπως σωστή υγιεινή διατροφή , σωστές ώρες ύπνου , δομημένο και οργανωμένο διάβασμα …..γενικά μια καθημερινή ρουτίνα που να βοηθά στην πορεία των εξετάσεων του παιδιού.

Όμορφα και ωραία και εννοείται πως οι γονείς φροντίζουν αρκετά στο να κρατήσουν ή να βοηθήσουν το παιδί που “μάχεται”.

Το ερώτημα είναι πόσοι γονείς έχουν περάσει μια ίδια δοκιμασία και εάν όντως έχουν,  κατά ποσό τραυματίστηκαν ψυχικά στην εφηβεία τους με όλη αυτή τη διαδικασία των πανελληνίων. Έχουν οι γονείς συνειδητοποιήσει βαθιά μέσα τους πως οι πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι το τέρας που ήταν κάποτε;  Πως εάν δεν περάσεις σε μια σχολή που επιθυμείς δεν είναι αποτυχία;  Πως εάν δε καταφέρεις να μπεις σε μια σχολή δεν είσαι αποτυχημένος; Πως εάν όντως περάσεις στην αγαπημένη σου σχολή δεν είναι και σίγουρο ότι το μέλλον θα είναι λαμπρό;.

Κάποιοι σίγουρα θα αναρωτιέστε και θα αμφισβητείτε μέσα σας, πως αυτά που γράφονται είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα . Εννοείται πως είναι… και εάν έχει γίνει αυτό,  ας θυμηθούμε πόσες φορές όταν το παιδί μας, στην τρυφερή του  ηλικία μας είπε ότι «όταν μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης» “ ή «όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν και εσένα μπαμπά», νιώσαμε περηφάνια και οραματιστήκαμε κάνοντας στο μυαλό μας εικόνες τα λεγόμενα του παιδιού μας. Κάποιοι  μπορεί να μην το έχουν κάνει αλλά σίγουρα οι περισσότεροι ονειρεύτηκαν με τα όνειρα των παιδιών τους… και απέκτησαν προσδοκίες.

Ένα είναι βέβαιο. Τα παιδιά δίνουν εξετάσεις για να μπουν στην ενεργή ζωή, να δοκιμάσουν τον εαυτό τους για την ενήλικη ζωή. Οι πανελλήνιες για τα παιδιά που συμμετέχουν δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή της ενήλικης ζωής τους και καλό είναι  να βλέπουμε τη συμμετοχή τους σαν μια επιτυχία στη ζωή τους  και όχι σαν ανάγκη .

Έχει αναφερθεί πολλές φορές πως κανένας δε χάνεται, αρκεί να μη το θέλει , διότι οποίος άνθρωπος έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να οραματίζεται και να βάζει στόχους ποτέ μα ποτέ δε θα χάσει την πυξίδα στη ζωή του.