του Νικολάου Καραμανλή
Ο Αλέξης Τσίπρας, πλέον, δεν νιώθει καθόλου βολικά στην αναπαυτική πολυθρόνα του στο Μέγαρο Μαξίμου. Στη μέχρι τώρα διαδρομή του, ο πρωθυπουργός είχε συνηθίσει, είχε εξοικειωθεί μπορεί κανείς να ισχυριστεί, να έχει απέναντί του την αντιπολίτευση και τους δανειστές. Για πρώτη φορά, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στις διαδηλώσεις της Πέμπτης σε όλη τη χώρα, βλέπει πως απέναντί του έχει την κοινωνία. Μια κοινωνία, που του έδωσε δύο νίκες σε εθνικές εκλογές και άλλη μία σε δημοψήφισμα, αλλά που σήμερα αισθάνεται προδομένη από αυτόν. Από τον άκρατο λαϊκισμό που ο ίδιος επένδυσε, προκειμένου να ανέλθει μία ώρα νωρίτερα στην εξουσία, χωρίς καλά καλά να έχει καταλάβει τι τον περιμένει.
Για πρώτη φορά, επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είδαμε τη συσσωρευμένη οργή να ξεχειλίζει στους δρόμους, ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας να συνασπίζονται και να συσπειρώνονται εναντίον μιας κυβέρνησης, την οποία μόλις πριν από μερικούς μήνες η ίδια είχε επιλέξει μέσω της κάλπης. Στους δρόμους βρέθηκαν πολίτες που στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις είχαν βρεθεί σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, ενώ και στο δημοψήφισμα είχαν επιλέξει άλλοι το «Ναι» κι άλλοι το «Όχι». Η διάψευση του ανέφικτου είναι σκληρή και αποδείχτηκε αυτό μόλις το Μέγαρο Μαξίμου αναγκάστηκε να συγκρουστεί με τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών.
Την ίδια ώρα που κάθε περιβόητη «κόκκινη γραμμή» σβήνεται με συνοπτικές διαδικασίες μόλις ζορίσουν οι καταστάσεις, υπάρχει μία που αντέχει σε κάθε δοκιμασία – μέχρι στιγμής. Η επικοινωνιακή ή αλλιώς η «κόκκινη γραμμή» η οποία θέλει τον Αλέξη Τσίπρα στο απυρόβλητο, ό,τι επιλογές κι αν κάνει η κυβέρνησή του. Μπορεί την Πέμπτη να ακούστηκαν στους δρόμους της Αθήνας αρκετά συνθήματα που είχαν το όνομά του μέσα, στο μεγάλο κάδρο του Ασφαλιστικού, όμως η φιγούρα που ξεχωρίζει είναι αυτή του Γιώργου Κατρούγκαλου. Ο υπουργός Εργασίας, παρά τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες που έχει για το τουλάχιστον ελλιπές σχέδιό του, είναι σχεδόν αφημένος στην τύχη του. Κάτι σαν τα καράβια που επιχειρούσαν να περάσουν από τις μυθικές Συμπληγάδες Πέτρες, έχοντας από τη μία πλευρά τους εκπροσώπους των δανειστών και από την άλλη την κοινωνία, με τον ίδιο να τραβάει κουπί όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά τη συντριβή του να μοιάζει αδύνατη.
Ο κ. Κατρούγκαλος έχει αφεθεί να διατυμπανίζει, εις ώτα μη ακουόντων, όπως φαίνεται, ότι το Ασφαλιστικό δρα υπέρ των μικροσυνταξιούχων, των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών με μικρά εισοδήματα, αλλά η απάντηση των ενδιαφερομένων δίνεται σε ένα γνώριμο τοπίο για τον ΣΥΡΙΖΑ: στο πεζοδρόμιο, εκεί που στα χρόνια των πρώτων μνημονίων αποτέλεσε προνομιακό πεδίο πάλης για τον Αλέξη Τσίπρα, που κατάφερε να κερδίσει την αντιμνημονιακή ψήφο. Μπορεί ο ίδιος να επένδυσε στον λαϊκισμό και να εξαργύρωσε κούφιες υποσχέσεις σε κάθε είδους λογικά ή μη αιτήματα για να ανέλθει στην εξουσία, τώρα όμως δεν θυμίζει μπροστάρη, όπως τότε στις κινητοποιήσεις, αλλά έναν «στρατηγό» που, αδυνατώντας να εμπνεύσει, μένει στα μετόπισθεν ελπίζοντας να αντέξει όσο περισσότερο γίνεται το στράτευμά του.