του Δημήτρη Μπακατσέλου*
Πέρασαν 6 χρόνια από τα πρώτα σκληρά μέτρα με τη φορολογική επιβάρυνση να γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη για τα συνήθη ‘θύματα’ και χωρίς να γίνει καμιά σοβαρή προσπάθεια για την δημοσιονομική εξυγίανση και τους τελευταίους 14 μήνες μπήκαν και τα capital controls στη ζωή μας κόβοντας το οξυγόνο στις επιχειρήσεις και εξαφανίζοντας κάθε ίχνος εμπιστοσύνης. Όπως ήταν φυσικό αυτή η πολιτική οδήγησε χιλιάδες επιχειρήσεις σε κλείσιμο, συρρίκνωση ή μεταφορά στο εξωτερικό. Τη λύση της μετανάστευσης ακολούθησαν και πολλοί εργαζόμενοι κάνοντας την πραγματική ανεργία να φθάνει σε πρωτοφανή ύψη για τα μεταπολεμικά δεδομένα. Ήδη είδαμε τα πρώτα μεγάλα κανόνια. Είναι θέμα χρόνου να δούμε και τη συνέχεια. Από εδώ και πέρα το φαινόμενο αυτό θα συνεχιστεί με εντονότερους ρυθμούς. Και το ερώτημα είναι πως θα ξαναρχίσει εκ των έσω η ανάπτυξη όταν έχουμε συνεχή διαφυγή παραγωγικών πόρων (επιχειρήσεων και ανθρώπινου δυναμικού).
Το βασικότερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η ρευστότητα και μια γενναία ρύθμιση των κόκκινων δανείων και των οφειλών προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι προφανές ότι η φοροεξόντωση σε συνδυασμό με τη μειωμένη ζήτηση οδήγησε στην αδυναμία επιχειρήσεων και νοικοκυριών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Και βέβαια δεν αναφέρομαι στους συστηματικούς ‘στρατηγικούς’ κακοπληρωτές. Χρειάζονται λοιπόν γενναίες αποφάσεις για να μπορέσουν οι οφειλέτες να αποπληρώσουν σε βάθος χρόνου τις υποχρεώσεις τους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι τράπεζες έχουν ήδη κάνει τις σχετικές προβλέψεις. Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς αφορά σχεδόν τα  μισά δάνεια.
Για να αντιστραφεί η κατάσταση της οικονομίας απαιτείται στροφή 180 μοιρών στην ακολουθούμενη πολιτική. Πρέπει επιτέλους το κράτος να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να δει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ως τον πιο σημαντικό οικονομικό πυλώνα, που προσφέρει θέσεις εργασίας και τη μοναδική διέξοδο από την κατάσταση που βιώνουμε. Η εσφαλμένη αντίληψη ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να στηρίζουν ένα υπέρογκο δημόσιο τομέα μας έφερε εδώ. Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα η επιχείρηση δεν αντιμετωπίζει τόσο εχθρικό περιβάλλον όσο στη χώρα μας.
Η χώρα χρειάζεται να αρχίσει και πάλι να παράγει γιατί διαθέτει άφθονους φυσικούς πόρους, υψηλής ποιότητας ανθρώπινο και επιχειρηματικό κεφάλαιο, αλλά χρειάζεται όραμα και σύστημα.
Πρέπει επιτέλους το κράτος να σταθεί στο πλευρό του έντιμου επιχειρηματία και να πατάξει τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τη διάσταση του χρόνου. Αν αργήσουμε κι άλλο στο τέλος δεν θα υπάρχουν πια επιχειρήσεις. Το πρόβλημα της οικονομίας ξεπερνά ιδεολογίες και πολιτικά κόμματα. Είναι εθνικό και πρέπει από κοινού το σύνολο του πολιτικού κόσμου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.