της Έλενας Ράπτη*
Δεν είναι τυχαίο πως το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης έχει ξεσηκώσει όλους τους Έλληνες κάθε κοινωνικής και οικονομικής τάξης. Πρόκειται για ένα πρόχειρο κείμενο, το οποίο έχει ως πρόσχημα τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά στην ουσία του δεν επιχειρεί καμιά ουσιαστική και δίκαιη τομή. Εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την ανάγκη της προσωρινής πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησης που βλέπει τα προβλήματα να είναι μεγαλύτερα από αυτήν. Δεν προκαλεί έκπληξη η επιστροφή του ως ακατάλληλου τόσο από την τρόικα όσο και από την ελληνική κοινωνία.
Δίκαια μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος ποια είναι η μεγάλη τομή του ασφαλιστικού. Γιατί επί χρόνια υπήρξαν κύκλοι συζητήσεων για την αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος (πρόταση Γιαννίτση, Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), αλλά οι προτάσεις, που μάλιστα ήταν πολύ ηπιότερες, απορρίπτονταν από την επαναστατική αριστερά που σήμερα κυβερνά. Ποια λύση, λοιπόν, προσφέρει η νέα νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης; Αυξάνονται τα όρια ηλικίας, ενώ είχαν δηλώσει πως δεν θα αυξηθούν. Μειώνονται οι συντάξεις, ενώ είχαν υποσχεθεί πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Κόβονται τα επικουρικά, που ήταν για την κυβέρνηση κόκκινη γραμμή.Και επιβαρύνονται οικονομικά όλοι οι επαγγελματίες με τρόπο πρωτοφανή και με ασύλληπτα υψηλές ασφαλιστικές εισφορές. Μια πρόταση, δηλαδή, απόλυτα αντιαναπτυξιακή και υφεσιακή που, αν την πρότεινε φοιτητής οικονομικής σχολής, είναι βέβαιο πως δε θα περνούσε το μάθημα!
Το μεγάλο σχέδιο της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης συμπυκνώνεται στην απλή φράση «να πάρουμε τα χρήματα όλων των Ελλήνων για να επιβιώσει το σύστημα λίγο ακόμη και να μη σκάσει στα χέρια μας». Ήδη η κυβέρνηση προσφέρει εκπτώσεις στο αρχικό της νομοθέτημα. Το να βάζει, όμως, δέκα πράγματα που δεν τα χρειάζεται και στη συνέχεια να τα αποσύρει ως δήθεν υποχώρηση στις πιέσεις της κοινωνίας, αποτελεί παλιό πολιτικό τρικ. Και, βέβαια, ακυρώνει κάθε διάθεση σοβαρής συζήτησης, αφού αλλού είναι τα σπουδαία.
Μένει να δούμε ποια θα είναι η τελική μορφή του ασφαλιστικού, αλλά στην ουσία και στη φιλοσοφία του δεν αλλάζει τίποτε. Και είναι πραγματικά αρνητικά εντυπωσιακό το να καταφέρει μια κυβέρνηση να νομοθετήσει με τρόπο που θίγει τους πάντες, χωρίς να δημιουργεί όφελος για κανέναν! Με φορολογικά εξουθενωμένους επαγγελματίες, με 37% ασφαλιστικές εισφορές, 30‐50% φόρο εισοδήματος, τέλος επιτηδεύματος και διάφορες έκτακτες εισφορές υπέρ πίστεως και πατρίδος (χώρια ο ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας, η εισφορά αλληλεγγύης και κάθε άλλη φορολογική επινόηση), είναι βέβαιο πως δεν θα επιβιώσει επαγγελματικά κανείς. Από ποια χρήματα, λοιπόν, θα χρηματοδοτηθεί η ελάχιστη σύνταξη που, σήμερα, η κυβέρνηση μεγαλοπρεπώς εγγυάται;
*Η κ. Ράπτη είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Θεσσαλονίκης