«Σηκωνόμουν στις 5.30, έμεινα εκεί μέχρι τις 14.00, μετά μεσημεριανό εν κινήσει και πήγαινα για προπόνηση. Το έκανα για μερικά χρόνια, δεν πίστευα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής. Είχα συμβόλαιο και έπαιζα στην Μπέλα Κράγινα, ομάδα στη χώρα μου, νόμιζα ότι αυτή ήταν η ζωή μου. Το πεπρωμένο μου. Πήγαμε να παίξουμε ένα τουρνουά στην Αυστρία, ήταν δεκάδες ομάδες και μάνατζερ. Κέρδισα το βραβείο καλύτερου παίκτη, οπότε με πλησιάζει ένας μάνατζερ και μου είπε: “Έχω μερικούς γνωστούς στην Ευρώπη, θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;”» ανέφερε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική ιστοσελίδα “Cronachedispogliatoio”.
Ο πρώτος σκόρερ του ΠΑΟΚ αλλά και της SuperLeague με 13 γκολ μίλησε για την παρουσία του στον “δικέφαλο” αλλά και τις ιταλικές ομάδες που αγωνίστηκε.
«Δεν καταλαβαίνω λέξη ελληνικά. Πιστεύω σε αυτό που κάνω. Είχα κάποιες προτάσεις από την Ιταλία, δεν ήταν εύκολο να φύγω από εκεί μετά από δέκα χρόνια. Εδώ υπάρχει άπειρο πάθος, οι οπαδοί είναι φοβεροί και σε ωθούν να κερδίσεις. Είμαι 33 χρονών, ζω δίπλα στη θάλασσα, όταν φυσάει έχει κρύο, αλλά η Θεσσαλονίκη μου θυμίζει Νάπολη. Επίσης για το πώς βιώνουν οι άνθρωποι το ποδόσφαιρο» τόνισε, ενώ το δημοσίευμα σημειώνει ότι στα social media τον αποκαλούν «ο καλλιτέχνης».
«Μόλις κάνεις κάτι καλό, βγαίνουν μερικά παρατσούκλια. Δεν το σκέφτομαι, δουλεύω».
Παράλληλα, ο ίδιος αναφέρθηκε και για τα παιδικά του χρόνια που όταν ήταν 18 χρονών δούλευε σε ένα εργοστάσιο «σηκωνόμουν στις 5.30, έμεινα εκεί μέχρι τις 14.00, μετά μεσημεριανό εν κινήσει και πήγαινα για προπόνηση. Το έκανα για μερικά χρόνια, δεν πίστευα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής. Είχα συμβόλαιο και έπαιζα στην Μπέλα Κράγινα, ομάδα στη χώρα μου, νόμιζα ότι αυτή ήταν η ζωή μου. Το πεπρωμένο μου. Πήγαμε να παίξουμε ένα τουρνουά στην Αυστρία, ήταν δεκάδες ομάδες και μάνατζερ. Κέρδισα το βραβείο καλύτερου παίκτη, οπότε με πλησιάζει ένας μάνατζερ και μου είπε: “Έχω μερικούς γνωστούς στην Ευρώπη, θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;”».
«Είχα φωτιά μέσα μου, έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να ακολουθήσω παντού οποιονδήποτε, μια ευκαιρία μού ήταν αρκετή. Γύρισα σπίτι και περιμένω τηλέφωνο. Στο μεταξύ προφανώς δούλευα, δεν μπορούσα να αφήσω τη δουλειά. Περνάει ένας μήνας και δεν με καλεί, οπότε αρχίζω να του γράφω για να μάθω τι νέο υπάρχει. Μετά από άλλους έξι μήνες δεν υπάρχουν νέα και είμαι απογοητευμένος, δεν ήθελα να ακούσω περισσότερα, μέχρι που ο προπονητής μου στην Μπέλα λέει ότι ίσως έχει μια ομάδα για μένα, τη Νόβα Γκόριτσα».
