Πριν από την ίδρυση του ΠΑΟΚ το 1926, η ομάδα της ΑΕΚ Θεσσαλονίκης, που είχε ιδρυθεί κι αυτή από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, απόκτησε με παραχώρηση από τις τοπικές αρχές ένα μικρό χώρο δίπλα στο Άσυλο του Παιδιού για την άσκηση των αθλητών της. Το γήπεδο αυτό, στο οποίο πραγματοποιούνταν αθλητικοί αγώνες του αδελφού σωματείου, εγκαινιάστηκε το 1928.

Ένα χρόνο όμως αργότερα πραγματοποιήθηκε η συγχώνευση των δύο ομάδων με το όνομα ΠΑΟΚ και τη σημαία με το δικέφαλο της ΑΕΚ κι έτσι άρχισε η επέκταση και αναβάθμιση του γηπέδου του ενιαίου ΠΑΟΚ.
Για την ιστορία θα πρέπει να σημειωθεί ότι χώρος για τη δημιουργία γηπέδου είχε παραχωρηθεί το 1928 και στον ΠΑΟΚ στην Ευαγγελίστρια, δίπλα στα νεκροταφεία, αλλά λόγω ιδιομορφίας του εδάφους και των επικίνδυνων λατομείων, η ιδέα εγκαταλείφθηκε ως «δώρον άδωρον» και προτιμήθηκε το γήπεδο της ΑΕΚ μετά τη συγχώνευσή τους.
Με ενέργειες των τοπικών παραγόντων και ιδιαίτερα του βουλευτή Πέτρου Λεβαντή, που ήταν και πρόεδρος του ΠΑΟΚ, έγιναν οι αναγκαίες επεκτάσεις και εργασίες επίστρωσης στο νέο γήπεδο.
Μπαζώθηκε το ρέμα της Ευαγγελίστριας, που ξεκινούσε από το Σέιχ Σου και περνούσε στα όρια του παλιού γηπέδου, αφού τοποθετήθηκαν αγωγοί ομβρίων νερών, έγιναν επιχωματώσεις, σχηματίστηκε ένα πρανές στη βόρεια πλευρά και κατασκευάστηκαν ξύλινες κερκίδες στη νότια πλευρά του γηπέδου.
Τον Ιούνιο του 1932 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του γηπέδου του ΠΑΟΚ με ποδοσφαιρικό αγώνα, με την ομάδα του Ηρακλή, που τέλειωσε με σκορ 3-2 υπέρ της φιλοξενούσας ομάδας.
Μεγάλες στιγμές
Στο γήπεδο του Σιντριβανίου, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται το πρώτο γήπεδο του ΠΑΟΚ στην πανεπιστημιούπολη του Αριστοτελείου, η ομάδα έζησε ιστορικές στιγμές για τρεις σχεδόν δεκαετίες ως τη μετεγκατάστασή της στην Τούμπα.

Το πιο σημαντικό ήταν ότι το γήπεδο του ΠΑΟΚ, που βρισκόταν σε κεντρική περιοχή της Θεσσαλονίκης, ήταν το κέντρο συνάντησης των προσφύγων από όλους τους γύρω προσφυγικούς συνοικισμούς της πόλης, από την Καλαμαριά ως την Τούμπα, την Πολίχνη και το Κορδελιό, καθώς ο ΠΑΟΚ κατάφερε να εκπροσωπεί όχι μόνο τους Κωνσταντινουπολίτες, αλλά όλους τους πρόσφυγες της Θεσσαλονίκης.
Στο γήπεδο αυτό αναδείχτηκαν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές της προπολεμικής περιόδου και της πολεμικής δεκαετίας του ΠΑΟΚ, όπως οι Ν. Πάγκαλος, Γ. Καβουρματζής, Κυρ. Μποσταντζόγλου, Γ. Κοσμίδης, Θράσος Πανίδης (αρχηγός στη μεταπολεμική ομάδα που σκοτώθηκε το 1948 στον Εμφύλιο), Ευστρ. Μοσχίδης, Κ. Καλογιάννης, Ν. Σωτηριάδης, Αρ. Ιωαννίδης, Απ. Κοντόπουλος, Πάνος Μάρκοβιτς, Σ. Αρβανίτης, Τάκης Βασιλειάδης, Βασ. Πατάκας κ.ά.
Η ανοδική πορεία του ΠΑΟΚ ήταν εντυπωσιακή, με αποτέλεσμα τη χρονιά 1936-37 να αναδειχτεί πρωταθλήτρια Θεσσαλονίκης και το 1939 να παίξει στον τελικό του κυπέλου Ελλάδας με την ΑΕΚ των Αθηνών, στον οποίο κέρδισε με σκορ 2-1 η αθηναϊκή αδελφή ομάδα του δικεφάλου.
Μετά την κατοχή
Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής το γήπεδο του ΠΑΟΚ επιτάχτηκε και χρησιμοποιούνταν για την άσκηση των Γερμανών στρατιωτών. Μετά την κατοχή άρχισε η ανασύνταξη της ομάδας με νέους ταλαντούχους παίκτες, όπως τον Σωκράτη Φελούρη και τον Γιώργο Μουρατίδη, και η επαναλειτουργία του γηπέδου που είχε σχεδόν καταστραφεί κατά την πολεμική περίοδο.
Στο πρώτο μάλιστα μεταπολεμικό πρωτάθλημα το 1945-46 ο ΠΑΟΚ αναδείχτηκε σ’ αυτό το γήπεδο για δεύτερη φορά πρωταθλητής Θεσσαλονίκης, που επανέλαβε και τα επόμενα χρόνια ως το 1950.
Στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία αγωνίστηκαν στο γήπεδο του Σιντριβανίου μεγάλοι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ σαν τον Λάμπη Κουϊρουκίδη, τον Ανέστη Τζινόπουλο, τον Νίκο Γκολέμα, τον Πάνο Μάρκοβιτς, τον Αντώνη Κεμανίδη, το Νότη Τσίντογλου, τον Λευτέρη Παπαδάκη και τον Φόρη Γεντζή, που έφεραν νίκες και κύπελα κι έμειναν στην ιστορία του σωματείου ως η «χρυσή ομάδα» του συλλόγου.

Η πίεση όμως του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να χρησιμοποιήσει το γήπεδο του ΠΑΟΚ ως πανεπιστημιακό γυμναστήριο, οδήγησε τους παράγοντες της ομάδας να αναζητήσουν άλλο χώρο για την ανέγερση νέου σταδίου.
Αυτός βρέθηκε το 1955 σε στρατιωτικό χώρο στην Τούμπα, που στέγαζε εκείνη την περίοδο σε τις «ανταρτόπληκτες» και σεισμόπληκτες οικογένειες. Σε τέσσερα χρόνια, το 1959, το όνειρο δεκαετιών της παοκτσίδικης οικογένειας έγινε πραγματικότητα.
Στον χώρο του παλιού γηπέδου του ΠΑΟΚ υψώθηκαν στη δεκαετία του 1970 τα κτήρια της Θεολογικής και τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.