Είναι το προφανές ερώτημα προς κάθε υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο. Και η απάντηση ήταν για εμένα εύκολη. Τον Στέλιο Αγγελούδη δεν τον γνώριζα προσωπικά πριν μου γίνει πρόταση να είμαι υποψήφιος στο συνδυασμό του. Γνώριζα όμως ότι είχε ένα σπάνιο χαρακτηριστικό: αν και ουδέποτε συμμετείχε σε αυτοδιοικητικές εκλογές, είχε να επιδείξει έργο για την Θεσσαλονίκη.

Θυμάμαι την πρώτη προβλήτα του λιμανιού. Σκοτεινή και κλειστή, σε βαθμό που σίγουρα προκαλούσε μια ανησυχία σε όποιον περνούσε από εκεί βράδυ. Σήμερα είναι από τα πιο ζωντανά σημεία της πόλης και χώρος συνάντηση Θεσσαλονικιών και τουριστών. Θυμάμαι ότι η κεντρική Λαχαναγορά λειτουργούσε στο κέντρο της πόλης, προκαλώντας κυκλοφοριακό χάος στην περιοχή, αλλά και τόνους σκουπιδιών καθημερινά. Σήμερα στεγάζεται σε σύγχρονο κτίριο και σε κατάλληλο σημείο, στην δυτική είσοδο. Θυμάμαι επίσης ότι η πόλη μας σπάνια επιλέγεται για να φιλοξενήσει θεσμούς, οι οποίοι διαρκώς συγκεντρώνονται στην Αθήνα. Το Ολυμπιακό Μουσείο όμως ιδρύθηκε και παραμένει εδώ. Είναι όλα παραδείγματα έργων τα οποία οφείλονται στον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Δεν είναι όμως το παρελθόν που έχει σημασία, αλλά το μέλλον. Από τις πρώτες συναντήσεις, οι οποίες γίνονταν ακόμα σε χαλαρούς ρυθμούς και πλαίσιο, παρατήρησα έναν άνθρωπο με την ικανότητα να ακούει με υπομονή, αλλά και να κουβαλάει πάντα μαζί του ένα σημειωματάριο. Κάθε παράπονο και ιδέα σημειώνονταν εκεί. Αλλά δεν ξεχνιόταν. Μήνες μετά, κατά την προετοιμασία του προγράμματος του συνδυασμού, όλες εκείνες οι σημειώσεις άρχισαν να παίρνουν συγκεκριμένη μορφή και θέση στο συνολικό σχέδιο της Ομάδας για τη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο διάστημα, η Ομάδα χτίστηκε σταδιακά. Και όπως σε κάθε ομάδα που περιλαμβάνει ανθρώπους διαφορετικών παραστάσεων και εμπειριών, διαφορετικής εξειδίκευσης και, φυσικά, διαφορετικών προσωπικοτήτων, ο συντονισμός και η σύνθεση όλων αυτών αποτελεί εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο. Είναι ένα εγχείρημα εφικτό μόνο αν κανείς τους τοποθετήσει σε ένα τομέα στον οποίο οι ίδιοι είναι αποδοτικότεροι, αλλά και τους δώσει χώρο για να εκφραστούν και να δημιουργήσουν. Αυτό είναι η έννοια του μάνατζερ.

Αλλά αυτή είναι και η λογική του Αγγελούδη. Η πόλη έχει κουραστεί από τους ανθρώπους της εικόνας και την υπερπροβολή της αυταρέσκειάς τους. Και δεν έχει περιθώρια. Η Θεσσαλονίκη δεν παραμένει απλώς στάσιμη, αλλά χάνει ακόμα και τα στοιχειώδη εκείνα στοιχεία λειτουργίας ενός αστικού κέντρου. Η τετραετία που ολοκληρώνεται ήταν απλώς η κατάληξη μιας πορείας. Σήμερα λοιπόν δεν χρειαζόμαστε άλλες ωραίες φωτογραφίες και γραφιστικά. Χρειαζόμαστε καθαρούς δρόμους, πράσινο και τάξη στους δρόμους. Αυτά απαιτούν μάνατζμεντ και εμπειρία. Για αυτό είμαι με τον Στέλιο Αγγελούδη.