Ο Γιάννης Χανιωτάκης είναι ο ιθύνων νους πίσω από το συγκρότημα ÉMIGRÉ που δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1998.  Μια μουσική πρόταση που παραμένει φρέσκια μέχρι σήμερα, με ιδιαίτερο ήχο, ξεχωριστές ενορχηστρώσεις και εμπνευσμένες συνθέσεις. Το γκρουπ έχει στο ενεργητικό του σημαντικές συνεργασίες και πολλές επιτυχίες που άφησαν το στίγμα τους στην σύγχρονη μουσική σκηνή, αφού με κάθε άκουσμά τους «μεταναστεύουμε» στο μαγικό κόσμο των συνθέσεων και των στίχων τους.
Συνέντευξη στον ΠΟΛΥ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟ
Πώς δημιουργήθηκαν οι Emigre;
Το 1997 με ανακάλυψε ο «μοναδικός» Γιώργος Μαρίνος μέσα από τα Demo`s που έστελνα στις Δισκογραφικές εταιρίες τότε ως δημιουργός και τραγουδοποιός και Με κατέβασε στην Αθήνα ως «Νέα και ελπιδοφόρα πρόταση στο Ελληνικό Τραγούδι» συστήνοντας με στο Τηλεοπτικό κοινό μέσα από την συχνότητα της ΕΡΤ. Ξεπερνώντας το αρχικό πολιτισμικό σοκ, άρχισα να γνωρίζω κόσμο που ζητούσε να ακούσει δουλειά μου έτσι αυτομάτως δρομολογήθηκε το επόμενο βήμα, να γράψω μια ολοκληρωμένη δουλειά ηχογραφώντας αυτά που «άκουγα» μέσα μου, κάτι που τελικά αποδείχτηκε πολύ δυσκολότερο από ότι πίστευα καθώς το να βρω ταυτότητα, ήχο, στυλ ήθελε να «σκάψω» αρκετά μέσα μου κ να αφιερώσω χρόνο ώστε να αποκωδικοποιήσω τους φόβους και τις ανησυχίες της εποχής κάτι που με απομόνωσε από οτιδήποτε έκανα μέχρι τότε και με έκλεισε στο δωμάτιο μου για ένα χρόνο με μια κιθάρα μέχρι να βρω το «πρόσωπο» μου και να παίξω εκείνο το ακόρντο που θα με αντιπροσώπευε. Έτσι έφτασα αισίως στο 1998 και ένα βροχερό βράδυ βάπτισα `Emigre` το Demo με τα πρώτα ηχογραφημένα τραγούδια που θα έστελνα την επομένη στις Δισκογραφικές εταιρίες.
ÉMIGRÉ σημαίνει μετανάστης.  Ποιος ήταν ο λόγος που ονόμασες έτσι το γκρουπ;
Εκείνο το βράδυ άκουσα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι του αγαπημένο μου Μάλαμα «της ξενιτιάς η αγκαλιά, είναι η πιο μεγάλη» και για κάποιο λόγο με «άγγιξε» ο στίχος καθώς εκείνο το διάστημα ένιωθα ότι δεν άνηκα πουθενά, ένιωθα μετανάστης που έψαχνε νέες χώρες μέσα μου και θυμήθηκα που στο σχολείο με φώναζαν emigre γιατί ήμουν μονίμως αφηρημένος και το βλέμμα και η ματιά «μετανάστευε» από το παράθυρο την ώρα του μαθήματος σε άγνωστα μέρη. Θυμάμαι τότε στις αρχές των Emigre που έλιωνα με τις ώρες στα σαλόνια των δισκογραφικών περιμένοντας την σειρά μου για να περάσω στα γραφεία των παραγωγών και να παραδώσω το demo και σκεφτόμουνα πως θα περιέγραφα την μουσική μου αν με ρωτούσαν τι ήταν αυτό που άκουγαν και εγώ απαντούσα : Dream Pop…
Ποιος είναι ο λόγος που δεν επιλέξατε ποτέ τον αγγλικό στίχο όπως συνηθίζουν άλλα ελληνικά συγκροτήματα;
Μεγάλωσα στην Χαριλάου της Θεσσαλονίκης και όχι στο Liverpool, ήθελα να μιλήσω στις μάζες και όχι σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, ζώ εδώ και απευθύνομαι σε κόσμο που ζει εδώ…ήταν μια επιλογή που δεν μετανιώνω. Η φιλοδοξία μου είναι να αφήσω πίσω ένα ρεφραίν που θα μείνει στα χρόνια και θα μπορεί να τραγουδηθεί από τα παιδιά μου.
Πού πιστεύεις ότι οφείλεται η μεγάλη διάρκεια του γκρουπ στο χώρο;  Τι είναι αυτό που κάνει ένα συγκρότημα αγαπημένο στο κοινό;
Είναι η πίστη μας σ’ αυτό που πρεσβεύουμε και αγαπάμε, είναι η αλήθεια που κουβαλάμε, τα χιλιόμετρα μας, οι ιστορίες και τα λάθη μας, οι αγωνίες και οι φόβοι μας, τα πάθη και τα όνειρα μας, η ίδια μας η διαδρομή που φούλαρε με λάμψη και σκόνη όλα αυτά τα χρόνια. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που ψάχνουν τρόπο να βγουν προς τα έξω καθώς μεγαλώνουμε και όλα όσα νομίζαμε ιδεατά, σκορπίσανε και μείναν μόνο οι αύρες των «θέλω» και οι αληθινές αγάπες που μας ανασυγκροτούν κάθε φορά που πέφτουμε. Είναι το «οριτζινάλε» μιας 20χρονης διαδρομής που είναι γεμάτη από ψέματα και υποσχέσεις, ιδρώτα και ατελείωτες ανηφόρες, μικρές νίκες και σκοτεινές υπαρξιακές στιγμές. Είναι η μοναδική και απίστευτη ιστορία μας, η μαγική Ιστορία των Emigre, η δική μας ξεχωριστή πορεία.
Στο συγκρότημα έχουν κατά καιρούς «μεταναστεύσει» πολλοί καλλιτέχνες. Ποιοι απ’ αυτούς άφησαν την σφραγίδα τους; Ποια είναι τώρα η σύνθεσή του;
Όλοι βάλανε το λιθαράκι τους σ’ αυτό που ονομάσαμε emigre, άλλοι το πιστέψαμε λιγότερο η περισσότερο, ένας γάμος που στην πορεία ορισμένοι αλλάξανε ρότα, «θέλω» και  «πρέπει». Έτσι όμως έπρεπε να συμβεί και Όλοι γίναμε αυτό που τώρα είμαστε εξαιτίας εκείνης της αρχικής σύλληψης, πως μπορούμε να πιάσουμε ουρανό και να ξεφύγουμε από την γειτονιά που τότε άρχισε να μας περιορίζει και να πνίγει τις σκέψεις μας που τότε ήταν απλά άγρια πουλιά. Όμως όλα έχουν κανόνες και εμείς τους μάθαμε στην πορεία, σίγουρα δεν είναι όλα χρήμα, φως και δόξα, πρέπει να είσαι τρελός για να κρατήσεις αυτό που έχτισες με τόσο προσωπικό κόστος πέρα από εγωισμό και βίτσιο. Ανακαλύψαμε ότι είναι υπαρξιακή μας ανάγκη να είμαστε στην σκηνή, μόνο αυτό και τίποτε άλλο, να είσαι ζωντανός, να είσαι εσύ, μακριά από ψυχαναγκασμούς και ταμπού, μόνο εκείνο το αγόρι που χάνονταν με τα ακόρντα της κιθάρας στο δωμάτιο του. Η νέα «αδελφή ψυχή» και φωνή των emigre είναι η Αναστασία Δοβλέτογλου που ήρθε να φρεσκάρει το υπάρχον υλικό και να αφήσει το δικό της στίγμα στον χρόνο με το «Αγάπη Φωτιά» που παίζεται σ όλα τα ραδιόφωνα της χώρας. Ένα υπερταλαντούχο πλάσμα που δυναμιτίζει κάθε βράδυ την σκηνή και μας προσθέτει χρόνια και ευλογία σ αυτό που κληθήκαμε να υπηρετήσουμε κι ας μην ξέραμε τι θα συνέβαινε, εμείς έπρεπε απλά να ακολουθούσαμε την ροή του ποταμού της ζωής.
Πώς βλέπεις τη σημερινή pop – rock σκηνή;
Όλα αλλάζουν και όλο τα ίδια μένουν, μια ανακύκλωση που δεν έχει τέλος, όπως και η ανθρώπινη ψυχή που ψάχνει λύτρωση και διαρκώς σκοντάφτει, χίλιες φορές πέφτει και χίλιες φορές σηκώνεται, σε μια χώρα που έχει πατάρι και δεν σου επιτρέπει εύκολα να ορθοποδήσεις. Χιλιάδες καλλιτέχνες ονειρεύονται και σκηνοθετούν στα social media καριέρα από τον καναπέ, χωρίς θυσία, άοσμα, άνευρα, χωρίς χιλιόμετρα στην ζωή, στην σκηνή. Άλλοτε κάποιοι ξεχωρίζουν με ένα τραγούδι πολλοί λίγοι όμως αντέχουν στα χρόνια. Όλα όμως κάπου οδηγούν, στο να διδαχτείς, να γίνεις καλύτερος, να αναπτυχθείς, δεν κάνουν όλοι για όλα, καριέρες του πουθενά και με τα χίλια ζόρια. Ακόμα θυμάμαι τον ιδρώτα να ρέει στο κεφάλι μου από τον χορό στο Berlin, τα ραντεβού στο Λούκυ Λουκ που μαζευόμασταν όλες οι μπάντες μετά τις πρόβες και λέγαμε τα νέα μας, οι βόλτες στα studio της πόλης και στην Κορομηλά που ήταν μοιρασμένη σε σκινάδες και ροκαμπιλάδες, οι συναυλίες στον Ελλήσποντο και η έκρηξη στα Fm με τον Fm 100 k 101, Με τον 88,5, τις συναυλίες του Φάμελλου στον Μύλο και στο Παραρλάμα με τους Blues Wire, στην Σελήνη με τις Τρύπες. Ήμουν ευλογημένος που μεγάλωσα και γνώρισα την Θεσσαλονίκη στην εφηβεία μου στα 80`s. Υπήρχε πυρετός στην πόλη, όλα σε έξαρση και εγώ στην χώρα των θαυμάτων, επηρεάστηκα πολύ από το κλίμα της εποχής, όλοι Ένα ενώ τώρα όλοι ξένοι και μόνοι σε ανέλπιστες προσπάθειες ύπαρξης.
Ποια ήταν η τελευταία δισκογραφική δουλειά; Και ποια τα μελλοντικά σχέδια;
Το τελευταίο μας τραγούδι ονομάζεται «Αγάπη Φωτιά» σε στίχους της μοναδικής και πολυαγαπημένης Ρεββέκας Ρούσση που μας συγκινεί κάθε φορά με την εμπιστοσύνη της και το απίστευτο ταμπεραμέντο της. Φέτος μετά από πολλή καιρό  αποφασίσαμε να βγάλουμε CD αφιέρωμα στα 20 χρόνια δισκογραφίας μας τόσο με καινούργιο όσο και με παλιό υλικό. Θέλοντας να τιμήσουμε τόσο τις συνεργασίες μας όσο και να γνωρίσει ο κόσμος το υλικό μας που με τόσο αγάπη αγκάλιασε ο κόσμος όλα αυτά τα χρόνια. Θα το υποστηρίξουμε με ανάλογες θεματικές παραστάσεις και προχωράμε μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος μας. Νιώθω περήφανος που φτάσαμε ως εδώ και κάναμε όλη αυτή την τρελή πορεία, που γνωρίσαμε τόσα μέρη και τόσους ανθρώπους, μας άλλαξε την ζωή αυτή η παράνοια με τους emigre, ακούσαμε την καρδιά μας και δοκιμάσαμε να πετάξουμε κόντρα σε όλους και σε όλα … Δόξα τον Θεό !!!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ