, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Ο Διονύσης Σαββόπουλος μιλά αποκλειστικά στην Karfitsa! Αποκαλύπτει και… αποκαλύπτεται

Γεννηµένος στη Θεσσαλονίκη, έναν Δεκέµβρη. Έφυγε από αυτή για να κάνει το όνειρό του πραγµατικότητα αλλά πάντα επιστρέφει για να πάρει µια… τζούρα Θερµαϊκού. Γι’ αυτόν άλλωστε είναι ευτυχία να επιστρέφει στην αφετηρία του. Διονύσης Σαββόπουλος ή αλλιώς «Νιόνιος». Οι συστάσεις περισσεύουν. Ερµηνευτής, συνθέτης, στιχουργός µε µια πορεία που φέτος κλείνει πενήντα χρόνια. Πρωτεργάτης της σχολής των Ελλήνων τραγουδοποιών που γράφουν και ερµηνεύουν. Ταυτισµένος µε τραγούδια που… «κάτι έχουν να πουν». Να στείλουν ένα µήνυµα: πολιτικό, ερωτικό, ροµαντικό. Φέτος, στην ηλικία των 70 plus ο αγαπηµένος «Νιόνιος» κλείνει τα… πενήντα (χρόνια καριέρας) και επιστρέφει στην πόλη του µε το ΦΟΡΤΗΓΟ του τον πρώτο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1966 από την εταιρία Lyra. Μιλά αποκλειστικά στην Karfitsa για τη Θεσσαλονίκη, τις πηγές έµπνευσής του, τις εκπτώσεις που έχει κάνει στο έργο του, τις κορυφαίες στιγµές της πολύχρονης καριέρας του και τις άγνωστες πτυχές της ζωής και της καθηµερινότητάς του. Υπόσχεται δε, να… «κρατήσουν οι χοροί»!
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Στολάκη
Το «ΦΟΡΤΗΓΟ» πενήντα χρόνια µετά έρχεται Θεσσαλονίκη. Ποιες οι διαφορές του Σαββόπουλου του 2017 από εκείνον του 1966; Είναι εύκολο µετά από πενήντα χρόνια να κάνει κάποιος το ταξίδι αντίστροφα και να επιστρέφει από εκεί που ξεκίνησε; Πώς σας φαίνεται η Θεσσαλονίκη τότε και τώρα;
Εγώ «έρχοµαι συνεχώς απ’ την Θεσσαλονίκη» και συνεχώς επιστρέφω σ’ αυτήν. Η µόνη διαφορά είναι, νοµίζω, ότι το 1966 έφυγα µε ένα φορτηγό ενώ τώρα  επιστρέφω µε ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ. Το κέντρο της πόλης είναι κατά 80% ίδιο, δεν άλλαξε. Οι γειτονιές όµως εκεί που µεγάλωσα, στην οδό Ζάννα, έγιναν αγνώριστες. Μέσα µου όµως η Θεσσαλονίκη είναι πάντα ίδια, µία και µοναδική. Είναι ευτυχία να επιστρέφεις στην αφετηρία σου.
Εσείς τι θα βάζατε σήµερα µέσα σε ένα… φορτηγό, προκειµένου να ξεφύγετε από το γκρίζο των ηµερών; Με ποιους θα θέλατε να συνταξιδέψετε και ποιο τραγούδι θα έπαιζε στη διαπασών στο… ράδιο;
Θα  έπαιζε την παλιά αξέχαστη εκποµπή της Τόνιας Καράλη, στο Β΄ Πρόγραµµα της Ε.Ι.Ρ.,  «Η λεωφόρος της µελωδίας». Μαζί µου θα ήταν ο Άλκης, ο Γιάννης Ζήκας, ο Πανάγος, ο Βασιλάκης και ο Τάσος.
Τι να περιµένουν όλοι όσοι έρθουν στο Βασιλικό Θέατρο στις 8 και 9 Μαΐου για να παρακολουθήσουν τις δυο αυτές µοναδικές παραστάσεις;
Να ταξιδέψουν. Να ακούσουν τραγούδια και ιστορίες από τότε. Είναι ένα θέατρο τραγουδιών, είναι µια παράσταση. Το «Φορτηγό» είναι 20 τραγούδια. Τα 12 κυκλοφόρησαν το 1966. Υπάρχουν άλλα 8 που κόπηκαν από την τότε λογοκρισία και κυκλοφόρησαν στην µεταπολίτευση το 1975. Π.χ.  η «Θανάσιµη µοναξιά του Α.Α.», η «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» κ.α. Μπορεί να κυκλοφόρησαν µετά, ανήκουν όµως κι αυτά στον κύκλο του «Φορτηγού» γιατί γράφτηκαν το 1965 και το 1966. Τα παίζουµε µε τρεις νέους οµότεχνους µου, την Κατερίνα Πολέµη, τον Θέµο Σκανδάµη και την Εύη Μάζη. Μας συνοδεύουν δυο κορυφαίοι δεξιοτέχνες, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου και ο Δηµήτρης Λάππας. Το εικαστικό µέρος της παράστασης υπογράφει ο επιστήθιος Αλέξης Κυριτσόπουλος µε την βοήθεια της Ζαΐρας Φαληρέα, της κόρης του Τάσου.
Κοιτώντας πίσω, πενήντα χρόνια µετά,  ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που σας έκανε… Σαββόπουλο;
Όταν ήµουν µικρός µε µάγευαν τραγούδια όπου ο στίχος, η µουσική και η φωνή ήταν θαρρείς ένα. Τραγούδια του Αττίκ. Π.χ.  η «Παπαρούνα».  Μου έκαναν εντύπωση αυτά τα τραγούδια, ήταν µικρές ιστορίες, πολύ γοητευτικές και µε ωραία οικονοµία φτιαγµένες. Μετά µε ενθουσίαζε ο Βαµβακάρης. Ο Βαµβακάρης µε «έφτιαχνε» πάρα πολύ, γιατί εκτός που έγραφε ο ίδιος τους στίχους και τη µουσική όπως και ο Αττίκ, τραγουδούσε κιόλας µε µια υποβλητική και σπηλαιώδη φωνή σαν φιγούρα από τον θίασο σκιών του Καραγκιόζη. Αυτή η ανάγκη που νιώθω να είναι ο στίχος και η µουσική ένα, είναι κάπως σα να θέλω όλα να είναι ένα, όλα να είναι εναρµονισµένα.
Εκπτώσεις στο έργο σας ή συµβιβασµούς έχετε την αίσθηση πως κάνατε;
Σαν καλλιτέχνης θέλω να µ’ αγαπάνε. Όταν δυσαρεστούνται µε τα λεγόµενά µου ή τα τραγούδια µου, λέω στον εαυτό µου «Την άλλη φορά να µιλάς πιο προσεκτικά». Αλλά όταν γράφω το ξεχνάω! Επικρατεί µέσα µου η φύση του τροβαδούρου που τον αναγκάζει να λέει ό,τι αισθάνεται.
Από που εµπνέεστε για τα τραγούδια σας, τους στίχους, τις µουσικές σας;
Από πολλά. Συχνά από κάτι στιγµές όπου το συλλογικό τέµνεται µε το ατοµικό στοιχείο. Μας διαπερνούν συνεχώς υποσυνείδητα ρεύµατα που ο κόσµος συνήθως δεν τους δίνει σηµασία. Ο καλλιτέχνης όµως µαγνητίζεται και τα παρατηρεί. Σαν να κάνει διαλογισµό. Αυτή η δουλειά πλουτίζει την ψυχή και νοηµατοδοτεί τον βίο. Του δίνει µορφή και λόγο. Αυτό προσπαθώ από µικρός. Αυτό ήταν το παιχνίδι µου. Από πέντε χρονών ταίριαζα τραγουδάκια.
Η παράσταση που θα µας παρουσιάσετε στη Θεσσαλονίκη έλαβε ψήφο εµπιστοσύνης από χιλιάδες θεατές στην Αθήνα, ενώ κριτικοί θεώρησαν πως πρόκειται για την καλύτερη παράσταση της πορείας σας. Συµφωνείτε µε αυτή την παραδοχή; Ποια θεωρείτε κορυφαία στιγµή της καριέρας σας και ποια είναι εκείνη που θα θέλατε να ξεχάσετε;
Κορυφαία στιγµή της καριέρας µου είναι όταν έκανα οτοστόπ  και ανέβηκα στο φορτηγό για να τη συναντήσω αυτήν την καριέρα.  Απ’ την άλλη µεριά, θα ήθελα να ξεχάσω τις περιπτώσεις εκείνες που τα τραγούδια µου γέννησαν µίση και πάθη πέρα από την όποια καλλιτεχνική τους αξία.  Όταν ένιωσα αδικηµένος απ’ την σφοδρή απόρριψη, όταν έχασα τη δουλειά µου, όταν πικράθηκα. Επειδή όµως µε τον καιρό η πίκρα πέρασε, τις λογαριάζω κι αυτές στις εµπειρίες και στις ωραίες αναµνήσεις.
Τι δεν ξέρει ο κόσµος για τον «Νιόνιο» που αγαπά και παρακολουθεί πενήντα χρόνια τώρα;
Αγαπώ τις µεγάλες παρέες, µου αρέσουν οι παγωµένες µπύρες και οι τουλούµπες των παλιών ζαχαροπλαστείων της πόλεως µας. Είµαι παλιοµοδίτης. Δεν έχω κινητό, δεν ξέρω να οδηγώ, δεν ξέρω κοµπιούτερ και δυστυχώς καπνίζω ακόµα.

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.