, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Τάκης Παπαματθαίου: Είμαι Αριστερός και σούπερ πατριώτης

Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες ο Τάκης Παπαματθαίου υπηρετεί την τέχνη της υποκριτικής. Όλα αυτά τα χρόνια δεν επέλεξε να συμμετέχει σε έργα με γνώμονα την οικονομική ανάγκη, εξηγεί μέσα από συνέντευξη του στην Kafitsa, ενώ χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως ”ηθοποιό του σανιδιού”. Φέτος γυρίζει την Ελλάδα κάνοντας περιοδεία με το έργο «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και μας μιλάει για τον ρόλο του, για την παρακμιακή εποχή που ζούμε στην Ελλάδα εδώ και χρόνια όσον αφορά τα πολιτιστικά και εξηγεί την άποψη του κάνοντας ένα throwback σε εμβληματικές προσωπικότητες των δεκαετιών ’50 και ’60.

«Βάλτε» μας στον ρόλο σας.

Στο έργο κάνω τον αδερφό του Αργκάν. Θα λέγαμε ότι ο ρόλος μου είναι το αντίπαλο δέος, καθώς προσπαθώ με λογικά επιχειρήματα να του πω ότι όλα αυτά είναι στην φαντασία του και πως δεν ισχύουν. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι μέσα στο έργο, γιατί υπάρχει μια αντιπαράθεση μεταξύ αυτών των δυο. Σε ένα σημείο του λέω το εξής: ‘’ Να ξέρεις αδερφέ μου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από τα φάρμακα για τις αρρώστιες και όχι από τις ίδιες τις αρρώστιες’’. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή φράση του Μολιέρου ήταν πολύ προχωρημένη για την εποχή. Ωστόσο να τονίσω ότι ο ρόλος δεν εναντιώνεται στην επιστήμη της ιατρικής, αλλά στην κομπογιαννίτικη ιατρική.

Υπάρχει στις μέρες μας αυτό;

Υπάρχουν κομπογιαννίτες και σίγουρα υπάρχουν γιατροί που εκμεταλλεύονται τον πόνο και την αγωνία κάποιου ασθενούς.

Έχετε υπάρξει ποτέ υποχόνδριος;

Όχι. Εγώ, κακώς, είμαι αδιάφορος όσον αφορά την υγεία μου.

Πως βλέπετε το κοινό κάθε περιοχής μέσα από την περιοδεία που κάνετε;

Οι αντιδράσεις του κοινού είναι σε όλες τις πόλεις ίδιες. Στις πόλεις όμως που το κοινό είναι θεατρικά υποψιασμένο θα έλεγα ότι είναι η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα.

Υπάρχουν παραμελημένες θεατρικά περιοχές;

Ναι, εκτός από την Θεσσαλονίκη που είναι η συμπρωτεύουσα και η Πάτρα που έχει το ΔΗΠΕΘΕ, για τις υπόλοιπες περιοχές είναι μια ευκαιρία να δουν θέατρο όταν ένα έργο κάνει περιοδεία. Δεν υπάρχουν θέατρα και αυτό είναι κρίμα, γιατί η Ελλάδα αυτό που έχει να δείξει είναι ο πολιτισμός.

Πως θα μπορούσε να αναπτυχθεί;

Να γεμίζει ο κόσμος τα θέατρο. Αυτή τη στιγμή η τιμή του εισιτηρίου είναι πολύ φθηνή, αναλογικά με το εξής: μια τετραμελής οικογένεια δεν μπορεί να πάει δυο φορές στο θέατρο; Αν σκεφτεί κανείς με πόση ευκολία δίνουμε χρήματα σε καφέ και ψησταριές, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και στο θέατρο;
Εμένα αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ακόμα συναντώ ανθρώπους που δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε μια φορά θέατρο στη ζωή τους.

Την τελευταία δεκαετία λόγω της οικονομικής κατάστασης που είχε περιέλθει η χώρα είπατε ‘’ναι’’ σε δουλειές που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συμμετείχατε;

Αρχικά να σας πω ότι εδώ και αρκετά χρόνια αποχώρησα από την ιδιωτική τηλεόραση πάνω στο πικ, γιατί δεν με εξέφραζαν πολλά πράγματα εκεί. Ποτέ δεν κοίταξα την οικονομική ανάγκη.
Δεύτερον, περίπου από το 1980 που παίζω στο θεατρικό σανίδι, μόνο δυο καλοκαίρια δεν έχω δουλέψει. Ο ηθοποιός, λοιπόν, του θεάτρου με έναν της τηλεόρασης δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της υποκριτικής, είναι η μέρα με την νύκτα. Όχι μόνο άλλος τρόπος στο παίξιμο, αλλά σχεδόν άλλο επάγγελμα. Εγώ είμαι παιδί του θεάτρου και όχι της τηλεόρασης. Όταν έπαιξα στο πρώτο σίριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης στο MEGA, το ‘’Πατήρ, υιός και Πνεύμα’’ είχα μια προϊστορία τεσσάρων χρόνων με Επίδαυρο και θέατρο. Όχι όπως τώρα που γίνεται το αντίθετο και μπορεί ο οποιοσδήποτε να παίζει, επειδή έχει καταργηθεί η άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος.

Όλα αυτά τα χρόνια έχετε δει το θέατρο να αλλάζει προς το καλύτερο ή όχι;

Κάθε μορφή τέχνης, έτσι όπως είναι το θέατρο, είναι μια έκφραση της εποχής. Δυστυχώς, εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, όσον αφορά τα πολιτιστικά, ζούμε μια παρακμιακή εποχή. Αν κοιτάξουμε τις δεκαετίες του 1950 ή του 1960 είχαμε δυο νομπελίστες στην ποίηση τον Σεφέρη και τον Ελύτη, έναν καταπληκτικό μαέστρο στην Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης τον Δημήτρη Μητρόπουλου, την Κατίνα Παξινού και τον Διονύση Φωτόπουλου που είχαν πάρει Όσκαρ, τον μεγάλο Μάνο Χατζηδάκη και τον Μίκυ Θεοδωράκη. Βλέποντας στο τώρα συνειδητοποιούμε ότι ζούμε μια παρακμιακή εποχή.

Ήσασταν υποψήφιος στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Τι ήταν αυτό που θα θέλατε να αλλάξετε και αποφασίσατε να κατεβείτε;

Θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν αρκετά πράγματα όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη. Μετά τις Ευρωεκλογές ένιωσα την ανάγκη να δηλώσω παρών, γιατί πιστεύω στην έννοια αυτή.

Επίσης, θέλω να τονίσω είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές παρεξηγήσεις. Αρκετός κόσμος δεν ξέρει και υπάρχει άγνοια, πιστεύουν ότι το να είσαι αριστερός σημαίνει ότι είσαι άθεος, ενώ αν δηλώνεις πατριώτης σε χαρακτηρίζουν ακροδεξιό. Αυτά είναι μπούρδες. Το ότι οι αριστεροί δεν είναι πατριώτες είναι μια καραμέλα.

Εγώ αγαπάω πάρα πολύ την χώρα μου. Είμαι σούπερ πατριώτης. Στη νομική μάλιστα πέρασα λόγω της ιστορίας, γιατί αγαπάω τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την πατρίδα μου και δυστυχώς πολλοί από εμάς της έχουμε γυρίσει την πλάτη.

Το κομμάτι με την συμφωνία των Πρεσπών αποδείχτηκε φούσκα από την μεριά της δεξιάς, αλλά ο κόσμος παρασύρεται εύκολα και δεν έχει την κρίση να καταλάβει.

*«Ο κατά φαντασίαν ασθενής», στο θέατρο Δάσους, Δευτέρα 2 και Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.