Ρεπορτάζ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Φωτογραφίες: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΝΙΔΗΣ

Όταν κλείνουν τα φώτα του τσίρκο…

Όταν πονάμε κλαίμε, όταν χαιρόμαστε, γελάμε. Έτσι συμπεριφέρονται οι καθημερινοί άνθρωποι. Και όμως κάποιοι άνθρωποι κατορθώνουν να πνίγουν τη λύπη τους μέσα σε ένα μεγάλο αστραφτερό χαμόγελο και ένα πρόσωπο γεμάτο από μπογιές.

Όταν τα φώτα του τσίρκο ανάβουν, όταν η μουσική αρχίζει να παίζει στα μεγάφωνα, οτιδήποτε και αν απασχολεί τη ψυχή των κλόουν πρέπει να ξεχαστεί. Όπως οι ηθοποιοί, έτσι και οι κλόουν, είναι υποχρεωμένοι να βγουν και να διασκεδάσουν τον κόσμο, που έχει έρθει για να δει την παράσταση.

Τι γίνεται όμως όταν κλείνουν τα φώτα του σόου ;

 Η είσοδος του τσίρκο το βράδυ, την ώρα της παράστασης

Ένα ήρεμο μεσημέρι, επισκεφτήκαμε το τσίρκο Μπαρτσελλόνα, που βρίσκεται στο Περιστέρι και από τις 4 Φεβρουαρίου θα μετακομίσει στο Μενίδι όπου θα βρίσκεται μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου, ανοίξαμε την κουρτίνα των παρασκηνίων και μιλήσαμε με τέσσερις ανθρώπους που εργάζονται εκεί. Τη Σαμίρα, η οποία παρουσιάζει στην παράσταση φακιρικά κόλπα, τον Φλόριαν και τον Ρόνι, τους δυο κλόουν του τσίρκο, καθώς και τον Οσβάλντο Κανεστρέλλι, ακροβάτη.

Ο κλόουν Ρόνι την ώρα που κάνει το νούμερό του με τα μαχαίρια

Η ιστορία των δυο κλόουν μας θυμίζει έντονα τους παλιάτσους στις γειτονιές. Τους ανθρώπους που ήξεραν «να κλαίνε, να γελάνε, να πονούν», επειδή αυτό πρόσταζε ο ρόλος τους, επειδή αυτό ήθελε ο κόσμος. Ο Φλόριαν μάλιστα, ήξερε να αλλάζει αστραπιαία διάθεση, καθώς εκεί που ήταν σκεπτικός φορούσε το λαμπερό του χαμόγελο για χάρη του φωτογραφικού φακού. Όμως εμείς τον συλλάβαμε σε στιγμές που φαινόταν πράγματι λυπημένος.  Ο ίδιος μας εξομολογήθηκε πως έχει να δει τους συγγενείς του 20 ολόκληρα χρόνια και μας εξέφρασε το παράπονό του για την επιχείρηση του τσίρκο. Από την πλευρά του, ο κλόουν Ρόνι δήλωσε το παράπονό του για την έλλειψη κόσμου στο τσίρκο, λέγοντας πως «οι Έλληνες πλέον δεν επενδύουν στο γέλιο…»

Ο κλόουν Φλόριαν την ώρα που εξομολογείται το παράπονό του

Σαμίρα, η Φακίρισα

Οι ιστορίες των ανθρώπων αυτού του παράλληλου κόσμου, που λέγεται τσίρκο, είναι πράγματι γοητευτικές και μοιάζουν να είναι τόσο διαφορετικές και συνάμα τόσο ίδιες με αυτές των καθημερινών ανθρώπων…

Η Σαμίρα ακούγοντας προσεκτικά τις ερωτήσεις

Η Σαμίρα, είναι από τη Ρουμανία και όπως μας αποκάλυψε αγάπησε την Ινδία και τα κόλπα που έκαναν οι φακίρηδες, όταν ένα τσίρκο ήρθε στην πόλη της, στο Βουκουρέστι. Ωστόσο, ο πατέρας της ήταν κατηγορηματικός… δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να γίνει φακίρισσα.

«Έγινα φακίρισσα, παρά τη θέληση του πατέρα μου»

«Ήμουν πολύ μικρή όταν είχε έρθει ένα τσίρκο στην πόλη μου. Με γοήτευσε, κάτι με τράβηξε σε αυτό. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με αυτό, παρόλο που πολλοί άνθρωποι στη χώρα μου έκαναν φακιρικά κόλπα. Έτσι, όταν μεγάλωσα έκανα αυτό που ήθελα εγώ, παρά την έντονη αντίδραση του πατέρα μου», μας είπε η ίδια και συνέχισε λέγοντας πως δεν πήγε σε κάποιο σχολείο για να μάθει να βγάζει φωτιές από το στόμα της ή να ξαπλώνει σε καρφιά.  «Δεν πήγα σε σχολείο για να κάνω αυτά τα κόλπα. Ότι έμαθα το έμαθα από μια φακίρισσα», δήλωσε. Αντίθετα πήγε σε σχολείο στο Βουκουρέστι για να μάθει να χορεύει οριεντάλ.

Η Σαμίρα την ώρα που κάνει το νούμερο με τις φωτιές

Από τα παιδικά της χρόνια θυμάται πολλά, όμως μια εμπειρία έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό και στην καρδιά της: «Μέχρι τώρα θυμάμαι το ντεμπούτο μου στην τηλεόραση του Βουκουρεστίου. Χόρευα κλασσικό χορό και χρειάστηκαν τρεις μήνες για να το μάθω».

Σήμερα, η Σαμίρα είναι γιαγιά, έχει έναν γιο και εγγόνι. Μάλιστα, ο γιος της βάδισε στα χνάρια της και πλέον δουλεύει σε άλλο τσίρκο.

Η Φακίρισα του τσίρκο, Σαμίρα

Ερωτηθείσα για το αν θα άλλαζε ζωή, απαντάει: «Όχι. Άλλωστε, είναι πολύ αργά πια!»

Ρόνι Φιλιμπέρτο-  ο «ελεύθερος» κλόουν

Ο Ρόνι γεννήθηκε σε τσίρκο και όπως μας είπε όλες του οι αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με μια παράσταση. «Όταν ήμουν πέντε χρόνων άρχισα να μαθαίνω την τέχνη του πατέρα μου. Εκείνος και ο παππούς μου ήταν επίσης κλόουν», αναφέρει ο Ρόνι Φιλιμπέρτο.

Ο χαμογελαστός κλόουν από την Ιταλία κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά του χρόνια είπε πως πολλές φορές έπρεπε να ξυπνάει νωρίς για να κάνει όλες τις απαραίτητες ασκήσεις που χρειάζεται ένας κλόουν.

«Ότι έμαθα, το έμαθα μόνος μου. Κανένα σχολείο δεν μπορεί να σου διδάξει πώς να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε. Πρέπει να το έχεις μέσα σου», σημειώνει ο Ρόνι.

Ο κλόουν Ρόνι μιλάει για τη ζωή του

Η αγάπη για το τσίρκο είναι ένα  «μικρόβιο» που μεταφέρεται από τον πατέρα στο γιο και από γενιά σε γενιά. Όπως μας είπε ο Ρόνι έχει δυο παιδιά, τα οποία πηγαίνουν στο σχολείο, όπως όλα τα παιδιά και εκπαιδεύονται μόνα τους σπίτι για να ακολουθήσουν τη δουλειά του πατέρα τους.

Ο γάμος στο τσίρκο

Ο Ρόνι είναι παντρεμένος με μια Ρωσίδα ακροβάτισσα και από τότε που παντρεύτηκαν δουλεύουν μαζί. «Δεν είναι υποχρεωτικό να παντρευτεί κάποιος μια κοπέλα του τσίρκο. Μπορεί να επιλέξει και μια κοπέλα εκτός τσίρκο, αρκεί να είναι διατεθειμένη να τον ακολουθήσει», μας είπε ερωτώμενος για τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων του τσίρκο.

Οι άνθρωποι του τσίρκο βρίσκονται μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι. Όπως μας είπε ο Ρόνι «δουλεύω σε πολλά τσίρκο, ένα χρόνο στην Ιταλία, ένα χρόνο στην Ολλανδία, ένα χρόνο στην Αγγλία και στη Γερμανία. Πριν ήμουν επτά χρόνια στην Ισπανία».

«Ελευθερία είναι να μην είσαι κολλημένος σε έναν τόπο»

Πολλοί φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί τι είναι άραγε η ελευθερία και από τι ορίζεται; Ο Ρόνι σαν ένας φιλόσοφος του «τσίρκο» ορίζει την ελευθερία ως τη δυνατότητα ενός ανθρώπου να μην μένει κολλημένος σε ένα μέρος, αλλά να μπορεί να γυρνάει ως περιπλανώμενος ταξιδιώτης.

«Έχω σπίτι στην Ιταλία, αλλά ποτέ δεν κάθομαι. Αν θέλω έχω και δουλειά. Όμως δεν θα άλλαζα τη ζωή μου. Μου αρέσει που έχω αυτή την ελευθερία να πηγαίνω όπου θέλω. Αν θέλω να πάω στην Ισπανία, βρίσκω ένα τσίρκο και δηλώνω το ενδιαφέρον μου για να δουλέψω εκεί, υπογράφω συμβόλαιο και μένω για ένα χρονικό διάστημα. Στο τσίρκο Μπαρτσελόνα είμαι τρεις μήνες ήδη», λέει ο συμπαθητικός κλόουν.

Οι Έλληνες δεν επενδύουν στο γέλιο

Όσον αφορά το ελληνικό κοινό, ο ίδιος είπε ότι λόγω της οικονομικής κρίσης οι Έλληνες δεν δίνουν λεφτά σε κάτι που ξέρουν ότι θα τους κάνει να γελάσουν, αλλά προτιμούν να τα δώσουν για να αγοράσουν φαγητό. «Είναι λογικό», σχολιάζει ο ίδιος.

Σόου με κλόουν και τη συμμετοχή των παιδιών

«Αυτό είναι το τσίρκο, αυτή και η ζωή μου…»

Ο Ρόνι είναι απόλυτα ταυτισμένος με το τσίρκο. Όπως μας είπε δεν τον ενδιαφέρει αν είναι μεγάλο ή μικρό, για εκείνον είναι όλη του η ζωή. «Είτε είναι μικρό είτε είναι μεγάλο, για εμένα το τσίρκο στο οποίο δουλεύω είναι το καλύτερο. Δεν θα το άλλαζα με κανένα άλλο, ούτε τη ζωή μου θα άλλαζα, άλλωστε… έτσι μεγάλωσα!»

Οσβάλντο Κανεστρέλλι, γόνος οικογένειας ενός από τα παλαιότερα τσίρκο στην Ιταλία

«Πριν από πολλά χρόνια ο προπάππους μου επισκέφτηκε ένα τσίρκο στην Ιταλία. Εκεί είδε μια κοπέλα που έκανε ακροβατικά με τα άλογα. Την ερωτεύτηκε και αποφάσισε να την γνωρίσει. Ο Γκλιμπέρτο Κανεστρέλλι, γιατρός στο επάγγελμα, παντρεύτηκε την Αννίτα Μπελλούτσι και οι δυο τους άνοιξαν ένα τσίρκο, το τσίρκο Αρμπέλ». Θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι, αυτή όμως είναι η ιστορία της δημιουργίας ενός από τα παλαιότερα τσίρκο στην Ιταλία, όπως μας τη διηγήθηκε ο Οσβάλντο Κανεστρέλλι.

Annita-belucci-Gliberto-Canestrelli

Το τσίρκο Αρμπέλ, μετράει τέσσερις γενεές και οι καλλιτέχνες του συνεργάζονται με άλλα τσίρκο. Φέτος, η οικογένεια Κανεστρέλλι  ένωσε τις δυνάμεις της με το τσίρκο Μπαρτσελόνα, προσφέροντας στους θεατές ένα σόου με πατίνια και κόλπα επί σκηνής.

Μπορεί η Σαμίρα και ο Ρόνι να μην πήγαν σε κάποιο σχολείο, ωστόσο ο Οσβάλντο δηλώνει πως σε ηλικία 13 χρόνων πήγε σε σχολείο στην Ιταλία, που εκπαιδεύει παιδιά, τα οποία θέλουν να δουλέψουν σε τσίρκο. « Πήγα στο Μόντε Κάρλο για να πάρω δίπλωμα και να τελειοποιήσω τα ακροβατικά μου», είπε χαρακτηριστικά.

(Από αριστερά) Ο κλόουν Ρόνι, ο ακροβάτης Οσβάλντο και ο παρουσιαστής του σόου Ρανιέρο Φερέρρο

Ωστόσο, όπως μας είπε αντιμετωπίζει προβλήματα με τη μέση του και το ίδιο και οι αδερφές του που κάνουν ακροβατικά. «Έχω σταματήσει να κάνω ακροβατικά γιατί με πονάει η μέση μου. Δεν μπορούμε να κάνουμε για πολλά χρόνια ένα νούμερο, εξαρτάται βέβαια και από τις αντοχές του ακροβάτη. Εγώ δουλεύω μαζί με τις τέσσερις αδερφές μου. Μην νομίζετε και εκείνων η μέση πονάει. Οι αδερφές μου πλέον κάνουν άλλα νούμερα».

Μάλιστα, όταν τον ρωτήσαμε αν τέτοια προβλήματα παρουσιάζουν όλοι οι ακροβάτες η απάντησή του ήταν πως «σε όλους συμβαίνει και ειδικά όταν πιάνει κρύο ο πόνος γίνεται πιο έντονος».

Όπως μας εξήγησε ο χειρούργος, ορθοπαιδικός και τραυματιολόγος Γεώργιος Κων. Γρέβιας: «Οι ακροβάτες στο τσίρκο κάνουν πολλές κινήσεις και περιστροφές με τα χέρια τους και τα πόδια τους. Έχουν μεγάλες επιβαρύνσεις και όταν μια περιστροφή γίνεται πάνω από 120 μοίρες, δηλαδή 130 ή 140 μοίρες επιβαρύνονται οι αρθρώσεις. Σκεφτείτε τον πρωταθλητισμό∙ οι αρσιβαρίστες που δουλεύουν στα όρια και σηκώνουν 50 κιλά, μετά πάνε στα 60 και 70 κιλά και όλο και περισσότερο. Παίρνουν και αναβολικά και επιβαρύνουν τον οργανισμό τους περισσότερο. Άλλο η γυμναστική, που περιλαμβάνει κινήσεις μέσα σε ασφαλή όρια και άλλο τα ακροβατικά. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φτάσουν στην κορυφή, ωθούν τον εαυτό τους στα άκρα και ποιος ξέρει αν παίρνουν και αναβολικά…»

Πολυταξιδεμένοι…

Ο Οσβάλντο είναι ένας άνθρωπος που σε ηλικία 33 χρόνων έχει γυρίσει όλο τον κόσμο σχεδόν. Όπως μας είπε «έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο με το τσίρκο Αρμπέλ. Έχουμε πάει σε Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία και σε πολλές άλλες χώρες».

Πώς επιλέγουν όμως σε ποιες χώρες θα πάνε;

«Υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος, ο οποίος αναλαμβάνει τις δημόσιες σχέσεις μας. Εκείνος κανονίζει σε ποιες χώρες θα πάμε και έρχεται σε επαφή με τις αρμόδιες αρχές ώστε να πάρει την άδεια διαμονής μας στο εκάστοτε μέρος», λέει χαρακτηριστικά ο Οσβάλντο Κανεστρέλλι.

Η καθημερινότητα στο τσίρκο

Όσο για το πώς περνάει η μέρα τους στο τσίρκο… όπως λέει και ο ίδιος εκτός από την προετοιμασία που χρειάζεται ο ακροβάτης πριν βγει στη σκηνή να κάνει το νούμερο, υπάρχουν και άλλες δουλειές που πρέπει να αναλάβει.  «Όλη τη μέρα πρέπει να προσέχουμε αν είναι όλα εντάξει για την τελική παράσταση, αν ο φωτισμός είναι όπως πρέπει. Συνήθως πρέπει να επιδιορθώσουμε πράγματα λόγω της κακοκαιρίας, να βάψουμε τα φορτηγά και πολλές άλλες δουλειές», δηλώνει και τονίζει πως «η ζωή στο τσίρκο μου αρέσει, δεν θα την άλλαζα με τίποτα».

Όπως μας είπε ο ίδιος σε λίγα χρόνια θα αναλάβει ο ίδιος τα ηνία και έτσι η ιστορία του τσίρκο Αρμπέλ δεν θα σβήσει αλλά θα περάσει από γενιά σε γενιά…

Το τσίρκο Αρμπέλ στις αρχές της δημιουργία του

Τι γίνεται σε περίπτωση κάποιου ατυχήματος στη σκηνή

Ακόμα και τα τσίρκο πρέπει να έχουν ασφάλεια, σε περίπτωση που συμβεί κάποιο ατύχημα στους ακροβάτες κατά τη διάρκεια του σόου ή των προβών. Ο Οσβάλντο Κανεστρέλλι είναι κατηγορηματικός: «Στη Ρώμη που έχουμε το τσίρκο έχουμε ασφάλεια. Κανένα τσίρκο δεν δουλεύει χωρίς ασφάλεια».

Οι Θεσσαλονικείς αγαπούν τα τσίρκο

Μια δήλωση δια στόματος του Ο. Κανεστρέλλι προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Όπως μας είπε ο ακροβάτης, στη Θεσσαλονίκη ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο στα τσίρκο. Το ίδιο και στην Αλεξανδρούπολη και τη Δράμα. «Μόνο στην Αθήνα υπάρχει αυτή η απροθυμία», λέει χαρακτηριστικά.

«Η τρέλα του τσίρκο» στα ζώα και τον άνθρωπο

Το τσίρκο Αρμπέλ λειτουργεί με ζώα στην Ιταλία, μας είπε ο ίδιος ο Οσβάλντο. Πώς αντιδράει όμως ο κόσμος απέναντι στη μεταχείριση, αν όχι κακομεταχείριση, των ζώων από τους εκπαιδευτές των τσίρκο;

Ο Οσβάλντο Κανεστρέλλι επιμένει πως «δεν χρησιμοποιούμε βία για να μάθουμε στα ζώα να κάνουν τα κόλπα αυτά. Στην Ιταλία υπάρχουν μεγάλα πάρκα που έχουν άγρια ζώα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πουλάνε τα ζώα αυτά ειδικά σε τσίρκο. Εμείς τα παίρνουμε σε ζευγάρια από μικρά και τα εκπαιδεύουμε να κάνουν τα κόλπα που βλέπετε».

Όπως μας είπε, ακόμα και στην Ιταλία υπάρχουν φιλοζωικές οργανώσεις που συγκεντρώνονται κάθε τόσο έξω από το τσίρκο και φωνάζουν για το δικαίωμα των ζώων στην ελευθερία.

«Τα ζώα του τσίρκο πάσχουν από μια αρρώστια που ονομάζεται «η τρέλα του τσίρκο». Έτσι εξηγείται γιατί τα ζώα που είναι εγκλωβισμένα σε κλουβιά πηγαινοέρχονται μέσα στα κλουβιά τους και δεν κάθονται ποτέ ήσυχα», εξηγεί ο κτηνίατρος Σωτήρης Λάζος.

Η τρέλα του τσίρκο

Από την άλλη, οι άνθρωποι του τσίρκο ηρεμούν μόνο όταν κάνουν το νούμερό τους στη σκηνή. Είναι σαν μια μηχανή που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, αντλεί τη δύναμή της από το φως του σόου και μόνο όταν κλείνουν τα φώτα του τσίρκο εξασθενεί. Ο κ. Κανεστρέλλι έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω, λέγοντας πως «δεν μπορώ να κάθομαι, τρελαίνομαι, θέλω να κινούμαι».

Φλόριαν Παμπλίτο– ο λυπημένος κλόουν

Αντιμέτωπος με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει επηρεάσει όχι μόνο τους πολίτες της χώρας, αλλά και τους τουρίστες. Όπως μας λέει ο Φλόριαν «κατέβηκα ένα πρωί για ψώνια στην Ομόνοια και ήρθα αντιμέτωπος με μια λαοθάλασσα που είχε κατέβει για να διαμαρτυρηθεί. Όταν το είδα έμεινα έκπληκτος. Ξέρω όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι για να έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο είναι άνεργοι και νιώθουν αδικημένοι».

Απογοητευμένος από τα τσίρκο

Ο Φλόριαν Παμπλίτο, δηλώνει απογοητευμένος από τη ζωή στο τσίρκο, καθώς όπως λέει είχε πολλές άσχημες εμπειρίες στην πορεία της δουλειάς του. Ο Φλόριαν είναι από την Αλβανία και  προέρχεται από οικογένεια καλλιτεχνών.

Η ανατροφή ενός κλόουν

 «Άρχισα ως μίμος στη Γαλλία σε ηλικία 10 χρόνων, μετά ασχολούμουν με τη γιόγκα και έκανα ασκήσεις ισορροπίας, αλλά λόγω ενός προβλήματος στους ώμους μου το σταμάτησα», αναφέρει ο ίδιος και προσθέτει πως «πήγαινα σε σχολείο όπως όλα τα παιδιά. Ο πατέρας μου όμως είχε ήδη προγραμματίσει πώς θα είναι η ζωή μου. Έτσι όταν μεγάλωσα ασχολήθηκα με αυτό. Οι γονείς μου έκαναν την ίδια δουλειά με εμένα, ήταν κλόουν και δούλευαν σε θέατρα ή στους δρόμους».

Ο κλόουν Φλόριαν χαμογελάει στο φακό

Ερωτηθείς για το αν επέλεξε ο ίδιος να ασχοληθεί με αυτό ή αν ήταν κάτι που αναγκαστικά ακολούθησε απαντάει: «Έπρεπε να ακολουθήσω το δρόμο των γονιών μου, πλέον δεν μπορώ να αλλάξω ζωή, σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκα και μεγάλωσα».

Όπως μας είπε ο Φλόριαν έχει υπογράψει συμβόλαιο με το τσίρκο Μπαρτσελόνα και δεν μπορεί να φύγει μέχρι να λήξει.

Η παράδοση του τσίρκο στην Αλβανία

Κάτι το οποίο σίγουρα δεν γνωρίζαμε είναι ότι στα Τίρανα λειτουργεί σχολείο αποκλειστικά για ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν σε τσίρκο. Ο Φλόριαν δεν χρειάστηκε να σπουδάσει σε ένα τέτοιο σχολείο, μιας και είχε τους γονείς του. «Ο πατέρας μου ανέλαβε την εκπαίδευσή μου, ο οποίος τότε έκανε σόου μαγείας».

Η ζωή του στο τσίρκο

«Είναι μια απλή ζωή», δηλώνει ο ίδιος ο Φλόριαν, σημειώνοντας πως «προετοιμάζομαι για το νούμερό μου, συμμετέχω στην παράσταση και πολλές φορές βγαίνω να δω την πόλη. Βέβαια, ένας ακροβάτης που έχει να κάνει ένα επικίνδυνο νούμερο χρειάζεται περισσότερη προετοιμασία».

Ο πιο μικρός αρτίστας του τσίρκο

«Έχω να δω τους συγγενείς μου 20 ολόκληρα χρόνια!»

Σοκ προκαλεί η δήλωσή του ότι δεν έχει δει τους συγγενείς του για περισσότερα από 20 χρόνια, καθώς όπως λέει δεν υπάρχει χρόνος. «Οι συγγενείς μου: Τα ξαδέρφια μου, οι θείοι μου, δουλεύουν καθημερινά και έτσι δεν υπάρχει χρόνος να ειδωθούμε. Μένουν στην Ελλάδα, έτσι ελπίζω μετά από τόσα χρόνια που ήρθα εδώ να καταφέρω να τους δω», λέει χαρακτηριστικά.

Ο Φλόριαν λυπημένος

«Το τσίρκο δεν μας έχει ανάγκη»

Ακόμα μια δήλωση που προκαλεί έκπληξη αφορά στη ζωή στο τσίρκο. Ο Φλόριαν Παμπλίτο δηλώνει με λύπη ότι «είμαστε αναλώσιμοι. Το τσίρκο δεν μας έχει ανάγκη για να επιβιώσει. Δουλεύουν  τόσα πολλά άτομα και στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι απαραίτητος».

«Το αιώνιο ερώτημα που με βασανίζει είναι ένα: To be… or not to be in a circus? Αν με ρωτάτε, πραγματικά δεν ξέρω…»

Ο Φλόριαν την ώρα που ολοκληρώνει το νούμερό του