, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

«Εμείς χρειαζόμαστε το θέατρο και όχι το θέατρο εμάς»

IMG_2102
Η παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, «Αίας» του Γιάννη Ρίτσου, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις την περσινή θεατρική σεζόν, έρχεται στο θέατρο Αυλαία. Ο ποιητικός μονόλογος, με τον Κώστα Κοζικόπουλο, φιλοξενείται στο Θέατρο Αυλαία για λίγες μόνο παραστάσεις. Ο «Αίας» γράφτηκε από τον ποιητή στην εξορία της Λέρου και της Σάμου (1967-69). Η ιστορία του ομηρικού ήρωα με το τραγικό τέλος έδωσε την αφορμή στον Γ. Ρίτσο να συνδέσει την αρχαία αφήγηση με τον 20ο αιώνα. Τα ομηρικά γεγονότα είναι αυτούσια, τότε που ο γιγάντιος και ανίκητος Τελαμώνας σε παράκρουση αυτοκτονεί. Ο ποιητής όμως μεταφέρει σε ένα σημερινό τοπίο τις υπαρξιακές συγκρούσεις του ήρωα. Η δόξα, ένα άδειο πουκάμισο, η ματαιότητα της εκδίκησης και στο τέλος η αναζήτηση της βαθύτερης ουσίας του ανθρώπου.
Συνέντευξη στον Βασίλη Παπαβασιλείου
Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις τον «Αίαντα» του Γιάννη Ρίτσου; Τι σε εντυπωσίασε σ’ αυτό το έργο;
Καταρχάς, ο Γιάννης Ρίτσος είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Τα κείμενα της Τέταρτης Διάστασης με συγκινούσαν από πολύ μικρό. Ειδικά ο Αίας, πιστεύω πως αφορά στο τώρα πιο πολύ από ποτέ. Αυτό που θαυμάζω στο συγκεκριμένο κείμενο είναι ότι ενώ ο Ρίτσος έχει ένα τεράστιο εκτόπισμα, καταφέρνει με τη γραφή του να μην απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς, αλλά ο λόγος του να αναπνέει σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Είναι ανθρώπινος και συγκινητικός, χωρίς απαραίτητα να είναι καθημερινός. Ακούμε φράσεις κατά τη διάρκεια του μονολόγου που συγκλονίζουν με την απλότητα αλλά και τη μεγαλοσύνη που κρύβουν και μας ξαλαφρώνουν από το βάρος του κόσμου. Το κυριότερο όμως είναι πως ενώ στα κείμενα της Τέταρτης Διάστασης απουσιάζει η εξωτερική δράση, ο Ρίτσος καταφέρνει μέσα από έναν καταιγισμό εικόνων να δημιουργήσει έναν κινηματογραφικό σχεδόν ρυθμό που δε σε αφήνει πραγματικά να πάρεις ανάσα.
 Αντιμετώπισες δυσκολίες ως νέος ηθοποιός; Ο Γιάννης Ρίτσος είναι δύσκολος συγγραφέας και ο μονόλογος απαιτεί πείρα και εμπειρία;
Το πρώτο που με απασχόλησε ήταν το κατά πόσο η ποίηση αφορά σήμερα τον κόσμο. Η παρουσίαση όμως του έργου στην Κοζάνη – η παράσταση είναι μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης – έδωσε ενθαρρυντικά αποτελέσματα, αφού το κοινό παρακολούθησε το έργο με αρκετό ενδιαφέρον. Εξάλλου, το μότο μου για την παράσταση, είναι από μια φράση που άκουσα να λέει ένας κύριος σε ένα ντοκιμαντέρ πως «χρωστάμε περισσότερα στην ποίηση, παρά στην εφορία». Αυτή τη φράση προσπαθώ να ανακαλώ συχνά τις μέρες που αμφισβητώ την αναγκαιότητα της παράστασης ή οι δυσκολίες στις πρόβες με απογοητεύουν. Το ανέβασμα του έργου έγινε σε ένα φιλόξενο χώρο, αυτό του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης που πραγματικά με αγκάλιασαν και έδειξαν εμπιστοσύνη σε μένα και την ομάδα μου, κάτι που από ότι γνωρίζω δε συνηθίζεται στο χώρο. Από την άλλη δε θεωρώ πως ο Ρίτσος είναι δύσκολος συγγραφέας – χωρίς να ισχυρίζομαι πως η παράσταση είναι εύκολη – για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω αλλά για το γεγονός πως ο ποιητής λόγω της ιδεολογίας του ήταν κοντά στους απλούς ανθρώπους, συμπορεύτηκε στους αγώνες μαζί τους και διώχθηκε για τις ιδέες του.
Στόχος στην παράσταση είναι να ακουστεί όσο πιο απλά, ανθρώπινα και αληθινά ο λόγος του χωρίς μεγαλόστομες απαιτήσεις για κάτι παραπάνω, αφού αν μετρούσα την πείρα και την εμπειρία – τα οποία ως νέος ηθοποιός δε διαθέτω – σαν απόλυτα κριτήρια τότε η παράσταση θα είχε ναυαγήσει. Έτσι και αλλιώς, η απόφαση για το ανέβασμά της ήρθε σε μια στιγμή όπου η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου με έκανε να καταλάβω πιο καθαρά πως «μια ζωή την έχουμε και πρέπει πριν αποχωρήσουμε, να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε».
Ως ηθοποιός ποιο είναι το ζητούμενο για εσένα; Να εξελίσσεις μήπως τον εαυτό σου;
Η εξέλιξη σίγουρα είναι μέσα στις προσδοκίες ενός ηθοποιού, αλλά νομίζω πως, ευτυχώς ή δυστυχώς, η υποκριτική δεν είναι μια ανοδική πορεία αλλά έχει και πισωγυρίσματα. Μπορεί να κάνεις ένα βήμα μπρος, δυο πίσω και το αντίθετο. Αυτό που ζητώ εγώ είναι να αντιστέκομαι όσο πιο πολύ μπορώ στο ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία που υπάρχει μέσα μας και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως εμείς χρειαζόμαστε το θέατρο και όχι το θέατρο εμάς. Είναι σημαντικό να ξέρεις πως το έργο και ο συγγραφές προηγούνται και αυτό καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Μπορεί αυτό που λέω να φαίνεται αντιφατικό λόγω του ότι παίζω σε μια παράσταση – της οποίας έχω και την επιμέλεια – με βασικό πρόσωπο εμένα τον ίδιο, αλλά δε ξεχνώ ότι ο ηθοποιός είναι ένα εργαλείο είτε παίζει στη σκηνή μόνος είτε σε ένα πολυπρόσωπο έργο ή ακόμα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθώ εκτός χώρου ή εκτός δουλειάς.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Υπάρχει μια σκέψη να ανεβάσουμε με την ομάδα μου στην Κοζάνη την επόμενη χρονιά, το έργο «Αγαπητέ θεέ» του Έρικ Εμάνουελ Σμίτ ή μπορεί να προκύψει μια ακόμα συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ. Επειδή όμως τα πράγματα είναι ρευστά, σίγουρα θα συνεχίσω βλέποντας πολύ θέατρο και ταινίες και περιμένω να με εκπλήξει η ίδια η ζωή.

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.