, Πέμπτη
28 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Όταν η όρεξη για αθλητισμό νικάει την αναπηρία

Ρεπορτάζ: Γιάννης Νάκος

[email protected]

Η Θεσσαλονίκη ανέκαθεν είχε μια σχέση αγάπης με το μπάσκετ. Από την εποχή Γκάλη και Γιαννάκη έως και σήμερα, έχει αναδείξει τεράστιους αθλητές με προσωπικότητα και ήθος.  Όμως  προσωπικά θεωρώ ότι πάντοτε κάτι της έλειπε.

Όλο αυτό το διάστημα αναζητούσα άτομα που πραγματικά έχουν να δώσουν κάτι διαφορετικό στον αθλητισμό, και νομίζω πως το απόγευμα της Τρίτης εντόπισα κάποια από αυτά. Με την επίσκεψη μου στο γυμναστήριο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ήρθα σε επαφή με ένα κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο παραμένει αναξιοποίητο και που τόσο εναγωνίως αναζητά  βοήθεια και στήριξη.

Η επαφή μου με την ομάδα Μέγας Αλέξανδρος όπου αγωνίζεται στο πρωτάθλημα μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο με προβλημάτισε θετικά αλλά και αρνητικά. Θετικά γιατί η ζωή μου έδωσε ένα ακόμη χρήσιμο μάθημα, και αρνητικά διότι ντράπηκα ως άνθρωπος για την ανισότητα και την έλλειψη ευκαιριών που διακατέχει τον αθλητισμό στη χώρα μας.

Ο Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης 

Ο προπονητής και ο «μπασκετικός πατέρας» για αυτούς τους αθλητές είναι ο κ. Παπαβασιλείου Δημήτρης ο οποίος καθ’όλη τη διάρκεια των προπονήσεων βρίσκεται δίπλα στα «παιδιά του», δίνοντας τους οδηγίες, συμβουλές αλλά και την απαραίτητη ηρεμία που χρειάζονται προκειμένου να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο αυτό αντικειμενικά άθλημα.

Όπως ανέφερε στην «Κ» η ομάδα αποτελείται από δώδεκα παίχτες εκ των οποίων οι δύο είναι ξένοι, με τον Μέγα Αλέξανδρο αυτή τη στιγμή να φιγουράρει πρώτος στον Βόρειο Όμιλο. «Ευελπιστούμε να συμμετάσχουμε στο final four με τον αλλο ομιλο του νοτου. Kαι γιατί όχι; Θελουμε να το κατακτησουμε» καταλήγει με χαμόγελο.

Ένα χαμόγελο το οποίο μετατράπηκε σε προβληματισμό και αγωνία για το μέλλον. Όχι αγωνιστικά. Εκεί η ομάδα απ’ότι διαπίστωσα στη προπόνηση είναι αρκετά ανταγωνιστική. Εξωαγωνιστικά υπάρχει το πρόβλημα.

Εκεί είναι που τα προβλήματα δεν λήγουν σε 40 λεπτά αγώνα, ούτε μπορούν να κερδηθούν με ένα τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, καθώς ο «αντίπαλος» δεν έχει ουσιαστικά ποτέ αντιμετωπίσει με σοβαρό τρόπο ομάδες όπως ο Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης.

«Γιάννη είναι μικρη η συνεισφορά της πολιτείας στο αθλημα. Υπάρχει η ιδιωτική  πρωτοβουλια και άνθρωποι που μας στηριζουν, αλλά τα παιδια προσπαθουν από μόνα τους. Ελπιζουμε η πολιτεια να βαλει το χέρι της και να βοηθήσει επιτέλους» σημειώνει με παράπονο ο κ.Παπαβασιλείου δίνοντας τον λόγο στους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους αθλητές της ομάδας του.

Οι αθλητές, το παράπονο και η όρεξη για ζωή

Στη προπόνηση είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τέσσερις αθλητές. Τον Σταύρο Δίτση, τον Γκόραν Βέσμαρ απο τη Σερβία, και τους Αλεξ Μαριτς και Άγγελο Ντιμπιτούζη. Όλοι τους δέχθηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου κάνοντας με να κατανοήσω τι είναι αυτό το οποίο τους δίνει κίνητρο να αγωνίζονται καθημερινά στη ζωή και το μπάσκετ. Παράλληλα μου μίλησαν για το τι θα συμβούλευαν σε αυτούς που δεν έχουν βρει το κουράγιο να ασχοληθούν με το άθλημα,  αλλά και ποιο είναι το παράπονο που έχουν από την πολιτεία.

 

Σταύρος Δίτσης

«Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι με ψυχαγωγεί. Από εκεί που νόμιζα ότι δεν θα κάνω κάτι στην ζωή μου λόγω του προβλήματος που έχω στα πόδια, γνώρισα το μπάσκετ με αμαξίδιο και άρχισε να αλλάζει η ζωή μου προς το θετικό γιατί άρχισα να αθλούμαι και έγινα εκ νέου ενεργητικός. Άρχισα να κάνω κάτι. Από εκεί που δεν μπορούσα να κάνω κάτι και το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω σχολή και να γυρνάω σπίτι, τώρα ξαφνικά απέκτησα έναν ακόμη λόγο για να αθλούμαι.

Ακόμη η κοινή γνώμη δεν το ξέρει το άθλημα δεν το γνωρίζει τόσο πολύ, σιγά σιγά γίνονται βήματα προόδου. Αλλά πιστεύω ότι χρειάζεται ακόμη προβολή του αθλήματος για να μπορέσει να βγει προς τα έξω και να το γνωρίσει περισσότερο ο κόσμος. Όσον αφορά την πολιτεία Θεωρώ ότι μπορεί να κάνει ακόμη περισσότερα πράγματα με υποδομές κυρίως, γιατι σε πολλά γήπεδα δεν υπάρχουν ούτε μπάρες για να μπορούν τα άτομα με αναπηρικό καροτσάκι να κινηθούν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θεωρώ ότι έχει η χώρα είναι οι υποδομές.»

Goran Vesmar

Παίζω μπάσκετ ολή μου την ζωή. Έπαιξα 7 χρονια κανονικό μπάσκετ. Ένας τραυματισμός όμως ξεκινήσε την ζωή μου στο μπάσκετ με αναπηρικο αμαξίδιο. Ο πόνος είναι προσωρινός όπως και το τατουάζ που έχω στο σώμα μου. Μην είστε ντροπαλοί, απλά ελάτε και δοκιμάστε παιδιά.

Προσωπικά μου αρέσει να παίζω μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξίδιο διότι ειναι ένα ομαδικό σπορ. Νομίζω ότι δεν υπάρχει αρκετός κόσμος που να βλέπει μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ο κόσμος που θα δει μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξιδιο θα του αρέσει και η πρώτη του άποψη θα είναι ότι το μπάσκετ είναι το ίδιο.

Παράλληλα με στεναχωρεί διότι δεν υπάρχει αρκετή δημοσιότητα για το άθλημα.Τώρα αν είχα την ευκαρία να μιλήσω στον πρωθυπουργό θα του ζητούσα να μπορέσουμε να έχουμε δωρεάν μετακίνηση έστω και για δύο ώρες που είναι πολύ σημαντικό για εμάς αλλα και για κάποιον που ξεκινάει το άθλημα τώρα», καταλήγει ο  Goran Vesmar.

 

                                                   Άγγελος Ντιμπιζούδης

«Η θέληση να ασχοληθώ με τον αθλητισμό μετά από το πρόβλημα που δημιουργηθηκε στο πόδι μου με έφερε να ασχοληθώ με το μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξίδιο γιατί πριν τον τραυματισμό μου έπαιζα ηδη μπάσκετ μου αναφέρει ο Άγγελος Ντιμπιζούδης.

Είναι κάτι που με γεμίζει πάρα πολύ τα τελευταία 22-23 χρόνια με αποκορύφωμα το 2004 να συμμετέχω με την εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνας.Ο κόσμος δεν γνωρίζει ακόμη καλά το άθλημα. Ευκαιρία για να γνωρίσει το άθλημα ήταν οι ευρωπαϊκοί αγωνες πριν δύο εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, οπότε δώσαμε ένα κίνητρο στον κόσμο για να το δει.

Τα άτομα με αναπηρία πρέπει να ασχοληθούν με κάποιο άθλημα.Η αναπηρία δεν σημαίνει τέλος της ζωής μας. Η αναπηρία σημαίνει ότι κάτι καινούργιο έρχεται. Αυτό που κάναμε μέχρι πρότινος προτού αποκτήσουμε την αναπηρία,μπορούμε να το κανουμε και με την αναπηρία, απλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε.

Αν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Πρωθυπουργό θα  ζητούσαμε από την πολιτεία να έρθει πιο κοντά στους συλλόγους των ατόμων με αναπηρία και στις ομοσπονδίες μας. Δεν νοείται ένας σύλλογος ατομών  με αναπηρία να έχει μια επιχορήγηση της τάξεως των 1500 ευρώ, όταν ενα αναπηρικό αμαξιδιο κοστίζει 3.000 ευρώ. Αντίστοιχες χώρες όπως η Τουρκία και η Σερβία δίνουν κίνητρα στον άτομο με αναπηρία για να ασχοληθεί. Θέλουμε κίνητρο και στήριξη.»

Αleksandar Maric

«Το πιο σημαντικό για εμένα ειναι να κρατάω την μπάλα, να παίζω μπασκετ και να αθλούμαι. Κάνει καλό στο σώμα και ειναι κάτι μου αρέσει. πρέπει να το νιωσουν, πρέπει να έρθουν και να δοκιμάσουν το μπάσκετ σε αναπηρικό αμαξίδιο. Χρειάζεται τα άτομα με αναπηρία να βρουν το κίνητρο και την θέληση για να το κάνουν, γιατί αυτό θα είναι καλό τόσο για την υγεία τους όσο και για τα προβλήματα αναπηρίας που αντιμετωπίζουν.

Πιθανότατα θα ήθελα να μας βοηθήσει και να μας στηρίξει, γιατι σχεδόν κανένας δεν μας βλέπει. Τουλάχιστον όχι πολύ εδώ στην Ελλάδα. Το άθλημα, μπορεί να μην είναι τόσο δημοφιλές όσο το ποδόσφαιρο ή άλλα αθλήματα, όμως βοηθάει τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.» καταλήγει ο υψηλόσωμος αθλητής από τη Βοσνία Αlexandar Maric.

Φεύγοντας από την προπόνηση ένιωθα πιο γεμάτος από ποτέ. Γεμάτος με όρεξη για ζωή αλλά και οπλισμένος με δύναμη για να βοηθήσω όπως μπορώ από την πλευρά μου αυτά τα παιδιά ,τα οποία αγωνίζονται με όσα μέσα διαθέτουν ενάντια όχι μόνο σε αντιπάλους μέσα στα παρκέ, αλλά κυρίως εκτός αυτών. Εκεί που τα 24 δευτερόλεπτα έχουν δώσει την θέση τους σε χρόνιες υποσχέσεις και προεκλογικές φωτογραφίες.

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.