, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Για την Κίνα θα μιλήσει κανείς;

Γράφει ο Αντώνης Μπάγιος*

Την εβδομάδα που πέρασε έγινε γνωστό από τις ειδήσεις πως η Κίνα χρησιμοποιεί πλέον στρατόπεδα συγκέντρωσης για όσους νοσούν από τον ιό,τα οποία με βάση τις εικόνες που δόθηκαν στη δημοσιότητα παραπέμπουν μορφολογικά σε κάτι πολύ χειρότερο από φυλακές. Πρόκειται για προκατασκευασμένα πλαστικά δωμάτια, τα οποία μετά βίας επιτρέπουν σε έναν και μόνο άνθρωπο να κινηθεί εντός του χώρου αυτού, αποκλειουμένης φυσικά οποιασδήποτε επαφής με τον «έξω κόσμο». Κοινό στοιχείο όλων όσων στέλνονται εκεί είναι η μόλυνση τους. Φαίνεται και αυτό θα αναλυθεί παρακάτω, πως στην Κίνα σημασία πρωταρχική δεν έχει ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου. Στην Κίνα οι άνθρωποι υποβιβάζονται σε μέσα προς εξυπηρέτηση σκοπών του καθεστώτος. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-καραντίνας, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Κίνα δεν είναι μία δημοκρατική χώρα με βάση τα δυτικά πρότυπα αστικής δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα καταπιεστικό και αυταρχικό σύστημα εξουσίας, αυτοανακυρηττόμενο ως κομμουνιστικό, με την κληρονομική διαδοχή στα αξιώματα εδραιωμένη, πλην όμως με μία υπερκαπιταλιστική οικονομία,η οποία κυρίως χαρακτηρίζεται από την επάρκεια ανθρωπίνου δυναμικού, ως απότοκο του υπερπληθυσμού της χώρας.Το εργατικό αυτό δυναμικό εργάζεται ατέλειωτες ώρες υπό συνθήκες αρρύθμιστης, προφανώς, εργασίας στα εκατοντάδες χιλιάδες εργοστάσια της Κίνας, πολλές φορές εις βάρος της ίδιας της υγείας των εργαζομένων, σωματικής ή ψυχικής.

Στην Κίνα η ελευθερία της έκφρασης είναι ανύπαρκτη.Οι άνθρωποι δεν έχουν το απόλυτο δικαίωμα να λένε ελεύθερα την άποψη τους.Άποψη μπορεί να εκφέρει κανείς στο βαθμό που εξυμνεί τον Σι Τζινπίνγκ (Xi Jinping).Το δίλλημα αυτό,μεταξύ σιωπής ή δημόσιας τοποθέτησης υποχρεωτικά και μόνο υπερ του Προέδρου Σι,έχει καταστήσει τον κινεζικό λαό ευάλωτο και πειθήνιο ενόψει αυτής της ζοφερής,μονότονης,μονοπωλιακής πραγματικότητας.Μόνο με μεγάλη προσπάθεια και πολλή ενσυναίσθηση,μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη διαφορά σε σχέση με τις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου.

Ανύπαρκτη είναι επίσης η ελευθερία του Τύπου.Είναι γνωστό,βεβαίως βεβαίως,ότι στις κομμουνιστικές χώρες η τηλεόραση δεν αποτελεί μέσο ενημέρωσης,αλλά όχημα προπαγάνδας υπέρ του καθεστώτος.Εξ’ ου και τα καθημερινά διαγγέλματα κατήχησης μέσω της τηλεόρασης από κυρίες με χροιά φωνής και στάση σώματος που παραπέμπει προδήλως στα πρότυπα στρατιωτικής πειθαρχίας.  

Δεν υπάρχει η παραμικρή διαδικασία δημοκρατικής νομιμοποίησης δια της αρχής της πλειοψηφίας.Το καθεστώς στην Κίνα αποφασίζει και διατάζει. Επί οποιουδήποτε ζητήματος, κανείς άλλος, πλην ενός προσώπου, του Προέδρου,δε λαμβάνει απόφαση ως καθ’ ύλην αρμόδιος ή δε συμβάλλει δια της ψήφου του στη νομιμοποίηση του λαμβάνοντος την απόφαση προσώπου.

Η προστασία και η υπεράσπιση της αξίας του ανθρώπου,ως εγγενής αυτοσκοπός της ύπαρξης οποιουδήποτε νόμου ή κυβερνητικής επιλογής, δεν υφίσταται.Στην Κίνα ενόψει της πανδημίας διαδραματίστηκαν αδιανόητες πολιτικές ευτελισμού της αξίας του ανθρώπου, οι οποίες σε επίπεδο αμιγώς πολιτειολογικό και όχι πολιτικό, δηλαδή αντικειμενικό και όχι υποκειμενικό, μόνο με τις απάνθρωπες ρατσιστικές συμπεριφορές, που επεσυνέβησαν στη ναζιστική Γερμανία θα μπορούσαν να συγκριθούν. Η τεντιμποιστικού τύπου διαπόμπευση ανθρώπων που σπάνε την καραντίνα, ο απόλυτος αποκλεισμός των νοσούντων από την κοινωνία, η στενή αστυνομική παρακολούθηση όσων βρίσκονται σε καραντίνα, είναι φαινόμενα που δεν παρατηρήθηκαν, ούτε προφανώς θα μπορούσαν να παρατηρηθούν σε μία αστική δυτικού τύπου δημοκρατία ενόψει των υπερνομοθετικών κειμένων, ενώ στην Κίνα έτυχαν εφαρμογής εν έτει 2022.

Η προσωπικότητα των Κινέζων νοείται ως μη ούσα.Η ιδιωτικότητα δεν υφίσταται. Το κινεζικό καθεστώς γνωρίζει και παρακολουθεί τα πάντα, με κάμερες τοποθετημένες κυριολεκτικά παντού. Το καθεστώς είναι σε θέση να ερευνήσει και να παρακολουθήσει οποιονδήποτε επιθυμεί, οποτεδήποτε. Στις γυναίκες επίσης απαγορεύεται η πάνω από τα όρια που το καθεστώς ορίζει τεκνογονία.

Αναρωτιέται κανείς αν τα διεθνή παρατηρητήρια και οι οργανισμοί που υπάρχουν για υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ανθρώπων σε διακρατικό ή εθελοντικό επίπεδο έχουν κάτι να δηλώσουν επί των ως άνω.Η πανδημία δεν αποτελεί λόγο επανεμφάνισης ευγονικών ή άλλων απαράδεκτων απόψεων.Είναι άλλο ένας περιορισμός που σε κάθε περίπτωση δεν προσβάλλει τον πυρήνα της αξίας του ανθρώπου και άλλο η μεταχείριση ανθρώπων ως κατώτερων υπάρξεων επί τη επιφάσει του ιού. Η Κίνα καθιστά τους ανθρώπους μέσα προς επίτευξη των σκοπών της και καμία πανδημία δεν επιτρέπεται να το δικαιολογεί αυτό.

  • Ο Αντώνης Μπάγιος είναι φοιτητής Νομικής του ΑΠΘ

Από την έντυπη εφημερίδα Karfitsa

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.