Αν ο Δαλιανίδης θα του έφτιαχνε το πορτρέτο στα 60s θα ανακάτευε μπόλικη δόση Κούρκουλου με ολίγη Λάκη Κομνηνού.
Ας το παραδεχτούμε: Όλοι έχουμε κοιτάξει το όνομα που κουβαλάμε και αναρωτηθήκαμε πώς μας καθορίζει. Όταν ακούς το όνομα «Λεωνίδας» μάλλον περιμένεις κάποιον που θα σε φέρει καφέ με τσαμπουκά για να σου πει «Μολών Λαβέ». Στην πραγματικότητα, το μυστήριο είναι ότι όλοι τρέχουμε να μάθουμε ποιος ήταν ο Άγιος ή ο ήρωας του οποίου το όνομα φοράμε. Αν σου δώσουν το όνομα «Δαβίδ», υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ύπαρξης ψυχής που έχει σκοτώσει γίγαντες, κάποιος που λέγεται «Σωκράτης» και κάθεται στην καφετέρια με την παρέα του, συζητά για την ουσία της ζωής, αναλογίζεται αν η καφεΐνη είναι η πραγματική αρετή κι αν θα έπρεπε να βγάλει πραγματικά τις διατριβές του στον αέρα. Αλλά όταν λάτρεψα τους βίους των Αγίων, οπλίστηκα με την αισιοδοξία ότι αν λέγεσαι «Δημήτρης» καβαλάς τον κόσμο με τη γενναιότητα ενός θρύλου.
Ενώ τα περισσότερα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν αστροναύτες ή superstars, ο δικός μας Δημήτριος είχε ένα όραμα: να γίνει στρατηγός. Κι έγινε στα 22 του! Και αφότου το κατάφερε, ο επόμενος στόχος του ήταν να σώσει τη Θεσσαλονίκη. Ευκατάστατος, ανοιχτοχέρης, μοίραζε αφειδώς την περιουσία του στους αναξιοπαθούντες της εποχής αλλά με κιμπαριλίκι κι όχι νεοπλουτισμό. Προφανώς, είχε και τις κατακτήσεις του έστω πιτσιρικάς, αλλά δεν επρόκειτο για κάποιον κουκλεντέ. Ένας περιζήτητος μπον βιβέρ Τύπου Ριτζ Φόρεστερ, αν ο Δαλιανίδης θα του έφτιαχνε το πορτρέτο στα 60s θα ανακάτευε μπόλικη δόση Κούρκουλου με ολίγη Λάκη Κομνηνού για να αγγίξουμε και το καστανόξανθο του πράγματος. Έμπαινε μπροστά όχι σαν κουτσαβάκι αλλά με περίσσεια αποκοτιά, πρόθυμος να προστατεύσει τους πάντες αρκεί αυτοί να ήταν Χριστιανοί. Ένας ρωμαλέος πιτσιρικάς με πνευματική ικανότητα να προσηλυτίζει ειδωλολάτρες διδάσκοντάς τους το χριστιανισμό με την πνευματική διαύγεια να καθοδηγεί αναιμικούς μαθητές όπως τον Νέστορα ώστε εκείνοι αίφνης να μεταμορφώνονται όπως o Omega στους Transformers για να στείλουν στον αδόξαστο τον αγαρηνό μπεχλιβάνη Λυαίο μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Με μπασκετικούς όρους ο λεγάμενος ήταν ένα κράμα που συνδύαζε τον τσαμπουκά του «ξανθού», την πονηριά του «Ζοτς» και τη σοφία του «Ντούντα» μαζί. Αλλά και πολύ αργότερα ακόμη κι όταν ο θρύλος του εικονογραφιζόταν να σκοτώνει τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν «Σκυλογιάννη», ενώ ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη το 1206.
Ο Δημήτριος δεν είναι ακριβώς κοινός Άγιος. Κάποιοι θα πουν πως είναι ο Μέγας, ενώ άλλοι θα σκεφτούν «κι αν δεν ήταν;» Αλλά η αλήθεια είναι, ότι ακόμα κι αν δεν έχει όλους τους «κώδικες» του μάρτυρα, έχει συλλέξει περισσότερους θαυμαστές απ’ όσους μετρά ο Δαλάι Λάμα στους Βουδιστές.
Κάνοντας αναδρομή, οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς μιλούν γι’ αυτόν όπως θα μιλούσαν για το μακαντάση τους που πάντα είναι εκεί με τη σωστή συμβουλή: «Ο Δημήτρης θα τα καταφέρει». Είναι ο “Μέγας Φρουρός” της πόλης, ο “Ρύστης εν τοις κινδύνοις” και ο “Πρόμαχος ο Κράτιστος”, είναι ένας ενσαρκωμένος μύθος, ένας ήρωας που διασφαλίζει ότι η Θεσσαλονίκη έχει πάντα την καλύτερη «άμυνα» σαν ένας σύγχρονος Χελένιο Χερέρα!
Είναι μάλλον ευνόητο: Αν σας λένε Δημήτρη, πιθανόν η αυτοπεποίθηση να σας συνοδεύει όπως η σκιά σας. Είτε τρέχετε να σπάσετε δάφνες στη μάχη, είτε μαγειρεύετε φαγητό στην κουζίνα, υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι ο Άγιος Δημήτριος θα σας παρακολουθεί με περηφάνια – και σας περιμένει με ένα ποτηράκι στις παραλιακές της Θεσσαλονίκης. Αρκεί να είναι Dal Forno Romano και τίποτα λιγότερο… Άντε και του χρόνου με υγεία και χαμόγελο!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
