Το επάγγελμα που διάλεξα μου έδωσε το προνόμιο να ταξιδέψω πολύ και σε μέρη που ούτε καν θα περνούσαν από το μυαλό μου να επισκεπτόμουν ως ιδιώτης.

Αλλά τη στιγμή που αρκετοί φίλοι μου ονειρεύονταν Χριστούγεννα σε όπερα της Βιέννης, ή Σκι στις Άλπεις ή οπουδήποτε στο καλό της Γης, εγώ αυτές τις ημέρες μεταμορφωνόμουν σε φανατικό Γκάρφιλντ. Τα Χριστούγεννα που θέλω δεν έχουν βαλίτσες, αεροδρόμια και μάχη για να κλείσεις ξενοδοχείο στον Άγιο Αθανάσιο ή στο Μπόρμιο. Έχουν το δικό μου σπίτι, στολισμένο και γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάω. Γιατί τελικά, Χριστούγεννα χωρίς το δέντρο στο σαλόνι σου και τη μυρωδιά της κανέλας που μπλέκεται με τον καμένο αέρα από τα λαμπάκια που «τσουρουφλίστηκαν», δεν είναι Χριστούγεννα.

Αυτό που λατρεύω είναι η μεταμόρφωση της καθημερινότητας. Ξαφνικά, το σπίτι σου, το ίδιο που μέχρι πριν λίγο καιρό σου φαινόταν βαρετό, αποκτά μια ζεστασιά που ούτε σε καταλόγους IKEA δεν βρίσκεις. Τα φωτάκια κάνουν τα βράδια πιο μαγικά. Η γωνία του καναπέ σου που τσακίστηκες πολλάκις, μεταμορφώνεται σε σημείο χριστουγεννιάτικης περισυλλογής, όπου αναρωτιέσαι αν τα μελομακάρονα που έφαγες είναι πράγματι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Η κουζίνα γίνεται το επίκεντρο. Μυρωδιές από βούτυρο, καρύδι και μέλι γεμίζουν το σπίτι, και σε καλούν να μετάσχεις στην «ιεροτελεστία» των γλυκών. Ο κολλητός σου, που μέχρι τώρα το μόνο που μαγείρευε ήταν τοστάκια με ζαμπόν, αποφασίζει να βοηθήσει στη ζύμη κι ας περιπλανιέται αυτή σαν το Δον Κιχώτη παντού ακόμη και στο ταβάνι. Αυτή είναι η μαγεία!

Τα Χριστούγεννα που θέλω έχουν και τη γειτονιά μου. Οι δρόμοι αλλάζουν: από πεζοδρόμια που μέχρι χθες γέμιζαν από τσαντισμένους οδηγούς και αγανακτισμένους πεζούς, τώρα γεμίζουν με ανθρώπους που χαμογελούν έστω χωρίς λόγο, κουβαλώντας σακούλες δώρων. Ακόμα και το πάρκο απέναντι, που συνήθως φιλοξενεί αδέσποτες γάτες, φοράει τα καλά του, με φωτάκια στα δέντρα και μια υπαίθρια αγορά που πουλάει… από τσάι μέχρι κάλτσες με ταράνδους.

Δεν είναι όλα τέλεια. Υπάρχουν πάντα οι μπερδεμένοι που νιώθουν την ανάγκη να στο χαλάσουν ότι τα Χριστούγεννα «έχουν γίνει πολύ εμπορικά». Ναι, ρε συμπέθερε, το ξέρουμε, αλλά άσε μας να χαρούμε τα φωτάκια και το κρασί χωρίς τύψεις! Ή εκείνοι που αναρωτιούνται αν το δέντρο σου είναι πραγματικά χριστουγεννιάτικο αν δεν έχει 50 διαφορετικά στολίδια από όλη την Ευρώπη. Όχι, ξαδέρφη, το δέντρο μου με τις 5 χρυσές μπάλες από το σούπερ μάρκετ είναι μια χαρά.

Χριστούγεννα για μένα είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που ξέρεις καλά, οι δικοί σου άνθρωποι. Το τραπέζι γεμίζει με φαγητά που φτιάχτηκαν με πολλή αγάπη, μπόλικη δόση υπερβολής και βουτύρου συνάμα. Ακόμη και οι συζητήσεις, που άλλοτε βαριόσουν, έχουν κάτι ζεστό, μια γλύκα που την ξεχνάς στις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Γελάς λίγο παραπάνω, αγαπιέσαι λίγο περισσότερο, ανασύρεις και κάποιο συναίσθημα που φύλαγες ερμητικά θαμμένο στην ψυχή σου.

Κι όταν έρθει η ώρα να κάτσω στη γωνιά του καναπέ, με μια κουβέρτα και μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι, κοιτάζοντας τα φωτάκια που τρεμοπαίζουν, εκεί είναι που νιώθω πραγματικά Χριστούγεννα. Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο από το σπίτι σου, τους αγαπημένους σου και μια αίσθηση ότι όλα είναι – έστω για λίγο – τέλεια.

Γιατί, στο τέλος, Χριστούγεννα είναι αυτό που ζεις όταν δεν προσπαθείς να τα κάνεις τέλεια. Είναι οι μικρές στιγμές που δεν μπορείς να ζήσεις σε κανένα ξενοδοχείο ή τουριστικό πακέτο. Είναι οι άνθρωποί σου, το σπίτι σου, και η ζεστασιά που κουβαλάει όλη αυτή η περίοδος. Και αν είσαι τυχερός, αυτός ο μικρός, ζεστός κόσμος σου θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει – κάθε Χριστούγεννα. Ένας Γκάρφιλντ με ή χωρίς γιρλάντες…

ΑΠΟ ΤΗ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA