Σκηνή από ταινία προσεχώς (όχι και πολύ μακρινή)… Μια (συνηθισμένη) Πέμπτη απόγευμα πέριξ της Δωδεκανήσου. Ένα πονηρό αεράκι ίσα που μετρίαζε την αποπνικτική υγρασία. Θέλω να φύγω ανατολικά και εκείνη την ώρα καταφθάνει το 3Κ.
Αρχίζει το μαρτύριο… Στη Σαλαμίνος τα αυτοκίνητα σχηματίζουν ουλαμό παροικίας κόκκινων μυρμηγκιών. Η Λεωφόρο Νίκης, πλημυρισμένη από καυσαέριο, οι φωτεινοί σηματοδότες είτε κόκκινο έδειχναν, είτε πράσινο, το ίδιο ακίνητος έμενες. Με τα πολλά φτάνει Μητροπόλεως. Από στάση σε στάση οι επιβαίνοντες έσπρωχναν τους … από μέσα και οι από μέσα έβγαιναν τσαλακωμένοι, εσωτερικά και εξωτερικά… Ο οδηγός του λεωφορείου κορνάρει, ταξιτζή που διπλοστάθμευε για να προσεγγίσει «αγώι», φρακαρισμένη και η λεωφορειογραμμή. Κάποτε φτάνω στον προορισμό. Κοιτάω το ρολόι είχαν περάσει 35 λεπτά! Παραπάνω από μισή ώρα για έξι στάσεις!
Άλλο μεσημέρι, από τη λεωφόρο Στρατού. Ο ήλιος έκαιγε, με ένα νεύμα υποδεικνύω σε ταξιτζή που σταματά στο φανάρι να με παραλάβει… Μου αναβοσβήνει τα φώτα δείγμα ότι συνενοηθήκαμε… Φευ… Καλλίπυγος νεαρά μπαίνει καμιά δεκαριά μέτρα μπροστά μου, ο ταξιτζής την προτιμά και μένω σύξυλος… Πήρα τον επόμενο, μουρμουρίζοντας… Ο οδηγός με καταλαβαίνει… «Φουρκισμένο σε κόβω…». Δε βαριέσαι, αυτό κι αυτό… «Ασε, μη συζητάς, μύγα δε σηκώνει πια κανείς στο σπαθί του… Και που να κλείσει ο Περιφερειακός…».
Σε οποιανδήποτε άλλη πόλη του κόσμου, τα εγκαίνια ενός εμβληματικού έργου όπως το Fly Over που θα ενώνει τη μια άκρη της πόλη με την άλλη, θα σήμαινε ανακούφιση, ίσως και προσμονή. Στη Θεσσαλονίκη του 2023 ισοδυναμεί με μεσαιωνικό αφορισμό. Ρωτάω υψηλόβαθμο στέλεχος της Τροχαίας τι σημαίνει αυτό… «Φαντάσου», μου λέει, «ότι καθημερινά θα περνούν μέσα από την πόλη 80 με 90.000 αυτοκίνητα. Σήμερα είναι λιγότερο από τα μισά…». Υιοθετώντας το συλλογισμό του δημάρχου και προέδρου της ΠΕΔΚΜ Ιγνάτιου Καϊτεζίδη για τις θέσεις στάθμευσης στις 7 με 8.000 ρωτάω τι θα έπρεπε να γίνει. «Για να λυθεί το πρόβλημα» μου απαντά, «δεν πρόκειται ακόμη κι αν επιστρατευτούν όλοι οι αστυνομικοί της τροχαίας όλης της Ευρώπης. Ακόμη κι αν για κάθε αυτοκίνητο βάζαμε έναν αστυνομικό… Τα αυτοκίνητα θα είναι εν κινήσει. Ούτε το Μετρό θα λύσει το πρόβλημα, όταν και όποτε λειτουρήσει η βασική γραμμή. Διότι οι κάτοικοι των περιαστικών δήμων, δεν θα το χρησιμοποιούν αλλά και όσοι το χρησιμοποιούν, ουσιαστικά είναι εκείνοι που θα έπαιρναν το λεωφορείο…».
Αρα δεν υπάρχει λύση; «Υπάρχει… Μόνο αν αποφασίσουμε εν μία νυκτί να παίρνουμε τα αυτοκίνητά μας για το κέντρο και ταυτόχρονα, κυκλοφορήσουν στην πόλη 150 με 200 λεωφορεία. Αν ο επιβάτης γνωρίζει ότι ανά πεντάλεπτο – επτάλεπτο θα μπορεί να μπει σε λεωφορείο χωρίς να φοβάται το στρίμωγμα και τις συθήκες υγιεινής, θα είναι ισχυρό κίνητρο για να αποφύγει το αυτοκίνητο. Η άλλη λύση είναι τα πόδια. Χρονοβόρα και αδόκιμη για μεγάλες αποστάσεις. Και μια τρίτη η επιδότηση δικύκλων. Πρόσεξε, όχι ηλεκτρικών πατινιών που δεν φαίνοται καν και είναι επικίνδυνα. Δίκυκλα να ειναι κανονικά. Αδιάφορο αν είναι ηλεκτρικά ή εσωτερικής καύσης…».
Κοίταξα για μια στιγμή την παραλία. Το πλήθος ανέμελο, κυκλοφορούσε. Είναι το ίδιο πλήθος που σε λίγο καιρό «δε θα σηκώνει μύγα στο σπαθί του…». Κι ούτε καν σκέφτομαι τα πρωτοβρόχια και τα κρύα…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
