Το σύστημα των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας θυμίζει τσούρμο Αποστόλων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη γραφειοκρατία αντί για Ρωμαίους.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα, κάποιοι επιλέγουν τη νηστεία. Άλλοι, το τάμα. Εμείς την υπομονή. Πολύ υπομονή. Όχι για να αναστηθεί η ψυχή μας, αλλά για να απογειωθεί η πτήση μας.
Ο ελληνικός εναέριος χώρος μετατράπηκε σε Γολγοθά – χωρίς Ανάσταση στον ορίζοντα. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας κατέβηκαν σε απεργία και μαζί τους κατέβηκαν κι οι επιβάτες απ’ τα αεροπλάνα. Άλλοι προς τις εξόδους κινδύνου, άλλοι προς τα ΚΤΕΛ, κι άλλοι προς φαρμακείο αναζητώντας Valium.
Στο «Μακεδονία», ο πίνακας αναχωρήσεων θύμιζε Επιτάφιο. Κάθε πτήση ένα «αιωνία της η μνήμη». Η μόνη άφιξη που καταγράφηκε ήταν εκείνη της αγανάκτησης. Που ήρθε φορτσάτη, business class και χωρίς καθυστέρηση.
Οι ελεγκτές απεργούν για λόγους σοβαρούς. Κι όταν λέμε σοβαρούς, δεν εννοούμε «μας έλειψε ο καφές στην αίθουσα προσωπικού». Εννοούμε πως δουλεύουν με ραντάρ που τα έχει ξεχάσει ακόμα κι ο Θεός. Κι αν ο Λάζαρος αναστήθηκε τέσσερις μέρες μετά ανταποκρινόμενος στο «δεύρο έξω» του Ιησού, αυτά τα μηχανήματα ανασταίνονται μόνο με λιτανεία, βίδες δεύτερης χρήσης και λάδι από το καντήλι του Αγίου Φανουρίου.
Στο «Ελ. Βενιζέλος», λένε οι εργαζόμενοι, υπάρχει ραντάρ που δουλεύει με το ζόρι. Το άλλο… στάζει. Όχι πληροφορίες – λάδια. Και φυσικά, δεν υπάρχει ανταλλακτικό. Ούτε αντλία. Τους είπαν απλά «ρίχνετε λίγο λάδι που και που». Σαν να λέμε, αντί μαρτυρίου, πασαλείβουμε τον Εσταυρωμένο – Θεέ μου σχώρα με – με βιτάμ και βλέπουμε τι θα γίνει.
Οι διαγωνισμοί για τον εξοπλισμό έχουν περισσότερα δράματα απ’ τα Πάθη. Σπάνε σε κομμάτια, καθυστερούν, τρενάρονται, μπλέκονται στα δικαστήρια σαν τον Πιλάτο που νίβει τα χέρια του. Εν τω μεταξύ, η Πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα — ως άλλος Πέτρος που αρνείται τρεις φορές ότι ήξερε πως υπάρχει πρόβλημα.
Από τη στιγμή που περπάτησε ο παράλυτος της Βηθεσδά θα περίμενε κανείς και το άλλο θαύμα: Τις προσλήψεις. Οι εργαζόμενοι μειώνονται, ο μέσος όρος ηλικίας αυξάνεται (σήμερα είναι στην ηλικία μου στα 54 ζωή να ‘χουμε) και το σύστημα θυμίζει τσούρμο Αποστόλων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη γραφειοκρατία αντί για Ρωμαίους.
Το αποτέλεσμα; Αντί για Ανάσταση, έχουμε Κάθοδο. Αντί για επί γης Ειρήνη, έχουμε «μα καλά, πώς πετάμε ακόμα;». Και, τελικώς, αντί για «Χριστός Ανέστη», ακούς: «Η πτήση σας ακυρώθηκε λόγω απεργίας των ελεγκτών».
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, υπάρχουν κι εκείνοι οι γενναίοι ταξιδιώτες που δοκιμάζουν την πίστη τους. Ένας χριστιανός μονολογούσε μπροστά στον πίνακα με τις ακυρώσεις: «Αδερφέ, είδες τι έγινε; Είδες;». Σαν άλλη παραβολή του ασώτου υιού, που πήρε το εισιτήριο της επιστροφής και κατέληξε στο περίπτερο του αεροδρομίου να αγοράζει κρύο σάντουιτς με τιμές εξιλέωσης.
Η κυβέρνηση από την άλλη, υπόσχεται λύσεις. Ίσως και κάποια… Ανάσταση του εξοπλισμού. Αλλά προς το παρόν, το μόνο που αναβαθμίζεται είναι η τιμή του καφέ στο αεροδρόμιο.
Επειδή όμως παραμένουμε πιστοί κάποια στιγμή – ελπίζουμε ό,τι – θα συμβεί το πραγματικό θαύμα: τα ραντάρ θα δουλεύουν, οι ελεγκτές θα είναι αρκετοί, οι διαγωνισμοί θα γίνονται στην ώρα τους και οι επιβάτες θα πετάνε χωρίς να κάνουν τον σταυρό τους πριν το check-in.
Μέχρι τότε, κρατάμε την πίστη. Και ένα εισιτήριο ανοιχτής ημερομηνίας για την Πρωτομαγιά… Κάποιοι τρώνε αρνί και τότε…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA
