Πολλές φορές έχουμε καυτηριάσει συμπεριφορές που αντιμετωπίζουμε κατά τη διάρκεια εξυπηρέτησής μας από δημόσιες υπηρεσίες. Οργανισμοί όπως ο ΕΦΚΑ, αποτελούν την βάναυση πλευρά της γραφειοκρατίας από δημόσιους λειτουργούς που υποτίθεται ότι αμείβονται με αποκλειστικό σκοπό την βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.
Ωστόσο, μη νομίζετε ότι η κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα είναι καλύτερη. Κι αν ο αντίλογος, είναι ότι στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει η επιλογή του ανταγωνισμού, στον τραπεζικό κλάδο αυτό δεν ισχύει.
Η σώρρευση ενός τυποποιημένου, αυτοματοποιημένου συστήματος εξυπηρέτησης και η στροφή κατ’ αποκλειστικότητα σε υπηρεσίες On line είτε e-banking, mobile και δε συμμαζεύεται έχει και τα παράδοξά της. Κυρίως, δημιουργεί μεγαλύτερη γραφειοκρατική διαδικασία ακόμη και από τις αλήστου νήμες ουρές στα γκισέ. Τότε μπορεί όντως, να περίμενες στην ουρά για να πληρώσεις ένα λογαριασμό, ωστόσο ήξερες ότι θα τελειώσεις εκείνη την ημέρα. Σε καμιά Εθνική Τράπεζα των 80s μπορεί να σε έπαιρνε και την επομένη. Σήμερα όπου οι τραπεζικές συναλλαγές περιορίζονται μόνο κατά μία ή δυο ώρες συναλλαγών για το κοινό και όλες μα όλες οι πράξεις δρομολογούνται μέσω ραντεβού η κατάσταση χειροτερεύει. Και δεν είναι καθόλου μα καθόλου βέβαιος αν ακόμη και οι ίδιοι οι μέτοχοι – ιδιοκτήτες των τραπεζών με τα προϊόντα που πουλάνε, θεωρούν ότι η τυποποιημένη μηχανική οδό είναι καλύτερη από την προσωπική επαφή υπαλλήλου – πελάτη για να πουληθεί για παράδειγμα ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο.
Προ, μηνός ο μεγάλος γιος μου ήθελε να δημιουργήσει έναν τραπεζικό λογαριασμό μισθοδοσίας για μια νέα δουλειά. Ο ίδιος ο εργοδότης μας έστειλε συστημένους σε συγκεκριμένο υπάλληλο τράπεζας (δεν αναφέρω την τράπεζα διότι έχω ελέγξει πως όλες οι συστημικές λειτουργούν κατά πανομοιότυπο τρόπο), οπότε τηλεφωνούμε για να ορίσουμε ένα ραντεβού. «Παρακαλώ», ακούγεται μια ευγενική ανδρική φωνή. «Με την κυρία τάδε θα θέλαμε να μιλήσουμε»… «Α, το τηλέφωνο έχει εκτραπεί στην Αθήνα. Τι θα θέλατε ακριβώς;». «Μας έστειλε συστημένους σε συγκεκριμένη κυρία για να μας ανοίξει έναν τραπεζικό λογαριασμό»… «Μμμμ, ναι…». (Μεσολαβούν από 50 δευτερόλεπτα έως 1 λεπτό). Απ’ ό,τι βλέπω πρώτο διαθέσιμο ραντεβού είναι στις 20 Ιουλίου!»… «Μα σήμερα έχουμε 29 Ιουνίου»… «Ναι, δυστυχώς όλες οι υπόλοιπες ημέρες είναι κατειλημμένες»…
Εκλεισα το τηλέφωνο και για μια ακόμη φορά οι δημόσιες σχέσεις λειτούργησαν και μέσω πλαγίας οδού πήγαμε σε άλλη τράπεζα τηλεφωνώντας εγώ ο ίδιος στο κινητό του συγκεκριμένου υπαλλήλου – φίλου μου. Η δουλειά έγινε σε πέντε λεπτά, αλλά η μορφή που λαμβάνει σήμερα το τραπεζικό σύστημα με την αυτοματοποίησή του και την ρομποτική μετάλλαξή τους χωρίς τη μεσολάβηση του ανθρώπινου παράγοντα σε οδηγεί στην παράκαμψη των «κανόνων» και την επιλογή της «παραδοσιακής» οδού του … μέσου. Δεν αναπολώ τις εποχές των ουρών στο γκισέ. Αλλά είναι αποκρουστική και η εικόνα των άδειων γραφείων και την υποκατάσταση του ανθρώπινου παράγοντα από τις μηχανές. Κι αν κεντρικά οι τράπεζες για ένα απλούστατο ζήτημα αποφάσισαν να εκτρέπουν όλες τις τηλεφωνικές κλήσεις στην Αθήνα, ας έχουν στο μυαλό τους ότι σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις που έχουμε ζήσει και απευχόμαστε να ξαναζήσουμε όπως το 2015, δε θέλει και πολύ η εκτροπή να μεταλλαχθεί σε παρεκτροπή. Κι αυτή τη φορά όχι για τη δημιουργία ενός απλού τραπεζικού λογαριασμού…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
