Στη θέση του πρωθυπουργού θα επέλεγα έναν Ιβάν Γιοβάνοβιτς δίπλα μου να κρατά το χαλινό όταν τα «καθαρόαιμά του»
Τα ποδοσφαιρικά «πιτσιρίκια» του Γιοβάνοβιτς μας έβγαλαν ένα πλατύ χαμόγελο, απρόσμενα ίσως, υποχρέωσαν μια ομάδα που μπορεί να μην διέθετε Σούνες, Νταγκλίς, Τζόρνταν και Γιορκ αλλά είχε αξιόλογους παίκτες με παραστάσεις από μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα να φαίνεται ομάδα της σειράς κι ανέβασαν την Ελλάδα στη League A του Nations League με ένα εντυπωσιακό 0-3. Εντυπωσιακό, ναι. Αλλά για πόσο; Διότι αν κάτι μας έχει μάθει το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι ότι το μέλλον μοιάζει πολύ με τα προεκλογικά φυλλάδια: γεμάτο υποσχέσεις που θα καταλήξουν στην ανακύκλωση.
Στο ποδόσφαιρο, το “μέλλον” είναι μια περίεργη λέξη. Θυμάστε έναν Αμερικανό Φρέντι Αντού που πέρασε και κάτι φεγγάρια από τον Αρη; Στα 14 του βαπτίστηκε ως ο νέος «Πελέ» επειδή στην ομάδα του «έβγαζε μάτια» σε τόσο μικρή ηλικία. Εκτοτε έπαιξε σε δεκατέσσερις ομάδες ανά την υφήλιο, πριν από τρία χρόνια κρέμασε τα παπούτσια του ξεχασμένος με το πιο διάσημο κύπελλο που έχει σηκώσει να είναι από καφέ στο κυλικείο του γηπέδου.
Αλλά κι η ελληνική πραγματικότητα βρίθει φερέλπιδων ποδοσφαιριστών που πιτσιρικάδες «έκαναν παπάδες» αλλά για διάφορους και διαφορετικούς λόγους έμειναν στην ιστορία ως αναπάντητα what if. Κουτσιανικούλης και Νίνης είναι τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό του καθενός.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό ή αθλητικό. Περίμενε να δεις την πολιτική. Εκεί, το “ταλέντο” μπαίνει στη Βουλή φορώντας κοστούμι και υποσχέσεις. Ο νεαρός υπουργός που ήρθε για να φέρει επενδύσεις, αλλά τελικά η μόνη επένδυση που έκανε ήταν στον καναπέ του γραφείου του. Ο βουλευτής που θα “επανιδρύσει” τη δημοκρατία, αλλά το μόνο που επανίδρυσε ήταν ο προσωπικός του τραπεζικός λογαριασμός.
Η ελληνική πολιτική είναι σαν κακή μεταγραφή. Ξοδεύουμε μια περιουσία για κάποιον που έδειχνε καλός στα highlights, αλλά στο γήπεδο δεν μπορεί να δώσει ούτε μια σωστή πάσα. Και μετά, όταν αποτυγχάνει, απλά μετακινείται σε άλλη “ομάδα” – συγγνώμη, κόμμα.
Στο ποδόσφαιρο, η πίεση, οι τραυματισμοί και η κακή ψυχολογία σκοτώνουν τα όνειρα. Στην πολιτική, η απάντηση είναι πιο κυνική:
- Το “Θα φτιάξω τα πάντα” είναι πιο εύκολο από το “Τα έφτιαξα”.
- Οι υποσχέσεις είναι σαν τα πέναλτι: όλοι μπορούν να τα πάρουν, αλλά λίγοι να τα βάλουν.
- Ο κόσμος θυμάται μόνο τις αποτυχίες – εκτός αν κερδίσεις κάτι, οπότε θυμούνται μόνο τις νίκες.
Η ελληνική πολιτική λειτουργεί όπως μια ομάδα που παίζει μόνο φιλικά: κάνει εντυπωσιακές δηλώσεις, αλλά όταν έρθει η ώρα της κανονικής σεζόν, τρώει τρία γκολ από τη Μάλτα.
Και κάπως έτσι, παραμένουμε μια χώρα που ζει με τις ελπίδες και τις αναμνήσεις. Στο ποδόσφαιρο, ευχόμαστε κάθε χρόνο να βγει ο νέος Μέσι, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με κακή διαφήμιση για πολυβιταμίνες. Στην πολιτική, αναζητούμε τον ηγέτη που θα “τα αλλάξει όλα”, αλλά τελικά το μόνο που αλλάζει είναι η γραμματοσειρά στα δελτία Τύπου. Στη θέση του πρωθυπουργού θα επέλεγα έναν Ιβάν Γιοβάνοβιτς δίπλα μου να κρατά το χαλινό όταν τα «καθαρόαιμά του» – λέμε τώρα – στελέχη, αρχίσουν να αφρίζουν, είτε από κομπορρημοσύνη, είτε από μωροφιλοδοξία. Πάντως, εδώ και χρόνια δεν έχω παρατηρήσει Καρέτσες, Κωνσταντέλιες κα Τζόληδες της πολιτικής… Εσείς; Κι μόνη διαφορά; Στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον, υπάρχει πάντα το “του χρόνου”. Στην πολιτική, αυτό το “του χρόνου” κρατάει ήδη πενήντα χρόνια. Κι ό,τι αρχίζει ως νέο αίμα αποδεικνύεται απλό κοινό … κάτουρο. Ή αλλιώς οι μεγάλες προσδοκίες οδηγούν σε μεγαλύτερες απογοητεύσεις…
ΥΓ: Προς προσβεβλημένους από το άρθρο πολιτικούς: Μην ανησυχείς – υπάρχει πάντα η επιλογή της επαγγελματικής επανεκπαίδευσης. Αν δεν πιάσεις το στόχο σου στην πολιτική, μπορείς πάντα να δοκιμάσεις τα e Sports. Εκεί τουλάχιστον, όταν χάνεις, το ξέρεις αμέσως και δεν περιμένεις τις εκλογές για να το καταλάβεις.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA
