Κανείς σπρίντερ δεν πρόκειται να καταρρίψει το ατομικό ρεκόρ του τρέχοντας μόνος του
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΡΑΓΩΓΙΑΣ
Οι μεγάλες αμφιβολίες καταλήγουν σε βεβαιότητες. Το αθροιστικό 40% που συγκέντρωσαν ο Παύλος Γερουλάνος και η Άννα Διαμαντοπούλου μελλοντικά «κινδυνεύει» να αποδειχθεί άνευ σημασίας. Οι ψηφοφόροι των αστικών – κυρίως – περιοχών ελεεινολογούν ότι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για την μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ επειδή οι δυο τους δε συνεργάστηκαν έτσι ώστε να αναδυθεί μια ευοίωνη προοπτική για την παράταξη.
Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι στη Νέα Δημοκρατία πανηγυρίζουν επειδή για μια χούφτα ψήφους δεν εξελέγη ο Παύλος Γερουλάνος τον οποίο θεωρούσαν ως οιωνεί πιο επικίνδυνο αντίπαλο ενόψει των προσεχών εθνικών εκλογών όποτε κι αυτές διεξαχθούν. Ακόμη κι αν υποεκτιμάται από το Μαξίμου, η εκλογή είτε του Νίκου Ανδρουλάκη, είτε του Χάρη Δούκα και με δεδομένη τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα δυνητικά θα μεγεθυνθεί όταν οι όροι θα αλλάξουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στις μακροβιότερες κυβερνήσεις είναι η αίσθηση του δεδομένου. Ελλείψει ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, η όποια κριτική δυνητικά θα αναζητηθεί μέσα στους κόλπους της ίδιας της κυβέρνησης ως εσωκομματική αντιπολίτευση. Ανατρέχοντας κανείς στην πολιτική ιστορία θα διαπιστώσει ότι και τα προβλήματα της κοινωνίας δεν επιλέγουν τον εκφραστή της διαμαρτυρίας τους από τον δεύτερο ή τρίτο πόλο εξουσίας. Αρκεί η φθορά του χρόνου μιας πολυετούς διακυβέρνησης, ή η «ασφάλεια» ενός ανύπαρκτου αντιπάλου. Αν για παράδειγμα, εκλεγόταν ο Παύλος Γερουλάνος, είναι βέβαιο ότι στη ΝΔ και η συσπείρωση θα ήταν μεγαλύτερη και η υπευθυνότητα από τα στελέχη της κυβέρνησης θα μεγάλωνε. Κανείς σπρίντερ δεν πρόκειται να καταρρίψει το ατομικό ρεκόρ του τρέχοντας μόνος του.
Και τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει ο Μητσοτάκης; Να υποκαταστήσει και την αξιωματική αντιπολίτευση; Η ιστορία θυμίζει την ταινία Sleepers όπου ο εισαγγελέας Μπράντ Πιτ υποκαθιστούσε και το συνήγορο (Ντάστιν Χόφμαν). Προφανώς και δεν είναι πρόβλημα της κυβέρνησης ωστόσο, μια επαπειλούμενη τιμωρητική ψήφος θα ενθάρρυνε παρατάξεις της ακραίας ρητορικής. Είναι ανησυχητικό αλλά δεν περνά από το χέρι της κυβέρνησης για να το ελέγξει.
Το ερώτημα για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ δεν είναι το αφελές και μάλλον πρόχειρο που προβάλλει ο Χάρης Δούκας ότι το 70% δε θέλει τον Νίκο Ανδρουλάκη πρόεδρο, τη στιγμή που εκείνος με 14% πήρε το μεγαλύτερο Δήμο της χώρας. Αλλά το ότι το 40% που ψήφισε Γερουλάνο και Διαμαντοπούλου είναι ένα κοινό που απεχθάνεται οτιδήποτε θυμίζει κάτι από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και επιπλέον ένα μήνυμα προς τον επόμενο πρόεδρο, ότι η αξιοποίηση αυτών των δυο στελεχών είναι επιβεβλημένη. Το πως θα τους χωρέσει στο κάδρο είναι μια δύσκολη εξίσωση. Το μήνυμα το έστειλαν η Αττική και η Θεσσαλονίκη για ακόμη μία φορά μετά από τις εθνικές εκλογές. Αλλά στην πολιτική ο χρόνος δεν είναι άπειρος και οι ευκαιρίες λίγες. Κι όσο τις χάνεις πάντα θα βρίσκεται κάποιος που θα καραδοκεί για να τις αρπάξει από όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν ανήκει.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔOΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
