Και τώρα που θα σβήσει η φλόγα (των Ο.Α.) και θα ξαναθυμηθούμε – πλην Λακεδαιμονίων – αυτά τα παιδιά σε τέσσερα χρόνια λίγο πριν το Λ.Α. το 2028 ας το ξαναπάρουμε αλλιώς.
Γιατί δε λέω, διασκεδαστικό είναι να απολαμβάνεις 900 ώρες θεάματος με πίτσα και μπύρα αναπαυόμενος στον καναπέ κάτι σαν τη Eurovision ένα πράμα ή κάποια κορεάτικη σαπουνόπερα στο Netflix (μερικές είναι όντως ωραίες για να μην είμαι άδικος), αλλά μερικές φορές η καβλάντα η δικιά μας, με τα κιλά του ιδρώτα που έχουν χαλάσει αυτά τα παιδιά για να κριθούν από μια γ@#$^&νη στιγμή, απέχει όσο η Θεσσαλονίκη από το Λος Άντζελες. Κι ακόμη παραπέρα…
Ποιός είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπόνων, διαφωνιών, διαμαρτυριών που ακούστηκαν από τους αθλητές στη μοναδική ευκαιρία που τους δόθηκε να δημοσιοποιήσουν τον – όποιον – πόνο τους; Αυτή ακριβώς η στιγμή που ήξεραν ότι τους παρακολουθούμε. Αυτήν επέλεξε ο Ντούσκος για να ξιφουλκίσει εναντίον του Ποστιλιόνε, αυτήν η Γκούσιν για να μάθουμε ότι ανάμεσα στις προπονήσεις της έπρεπε να δουλεύει σε γηροκομείο για τα βγάλει τα προς το ζην, αυτήν ο Γκολομέεφ για να πληροφορηθούμε ότι οι δυο συμμετοχές σε τελικό Ο.Α. και η πέμπτη θέση δεν του αρκούν για να ζήσει με την οικογένειά του άρα ήρθε η στιγμή να ασχοληθεί σοβαρά (και) με αυτήν, αυτήν ο Χρήστου μετά την 4η θέση στα 100μ γνωρίζοντας ότι οι Ο.Α. είναι η στιγμή του και το δικαίωμα που έχεις στην ευκαιρία και αυτές οι ευκαιρίες σπανίως σου ξαναέρχονται – κι ευτυχώς που πείστηκε να πέσει και στα 200μ – αυτήν ο Κυνηγάκης που αν κατάλαβα καλά τα είχε με την στήριξη που (δεν) είχε αλλά θα περιμενε να έχει και αυτήν ο προπονητής του Γιαννιώτης που επέλεξε να τον «αδειάσει» λειτουργώντας όχι ως προπονητής του αλλά ως τεχνικός σύμβουλος και θεματοφύλακας της Ομοσπονδίας. Διότι Σπύρο Γιαννιώτη, είσαι αθλητάρα και ψυχάρα, αλλά μάλλον εσύ πρώτος θα όφειλες να γνωρίζεις, ότι τον αθλητή σου ως προπονητής δεν τον αδειάζεις, ακόμη κι αν θεωρείς ότι έχει άδικο, ειδικώς τη στιγμή του τερματισμού του στα σ&^#&^τά του Σηκουάνα, για να μη δυσαρεστήσουμε τον πρόεδρο της ΚΟΕ… Η παπάς – παπάς, ή ζευγάς – ζευγάς… Διάλεξε…
Και ποιός είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των παραπόνων; Ο νόμος περί προνομίων. Διότι, ας μη γελιόμαστε, αν γνώριζαν ότι με τις διακρίσεις τους, αθλητάρες της εξάδας αλλά όχι των μεταλλίων σε ΟΑ όπως η Αναστασιάδου, η Μπούρμπου, ο Γκολομέεφ, η Γκουντούρα, ο Καραλής προτού πάρει το χάλκινο τώρα, η Κατζουράκη θα είχαν τη δυνατότητα μιας μίνιμουμ εξασφάλισης, δε θα σκέφτονταν να σταματήσουν τον αθλητισμό στα 20 στα 25 ή και στα 30. Πότε ένας αθλητής χρειάζεται την οικονομική στήριξη; Στην πορεία του μέχρι την ολοκλήρωσή του, ή όταν θεωρηθεί φτασμένος; Προφανώς στην πρώτη περίπτωση. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Μαρία Στρατουδάκη αθλήτρια της άρσης βαρών για να διαλέξω κι ένα άθλημα στο οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία των Ο.Α. δεν είχαμε ελληνική εκπροσώπηση. Η Μαρία από τα Χανιά, είναι 16 χρονών, θεωρείται ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο στο άθλημα. Πέρσι στο ευρωπαϊκό της Μολδαβίας κατέκτησε τρία χρυσά καταρρίπτοντας τρία ρεκόρ Ευρώπης. Μαθήτρια Α’ Λυκείου που τυγχάνει να είναι και καλή. Ποιός είναι ο χορηγός της; Η Οικογένειά της… Τη βλέπουμε και τη θαυμάζουμε και λέμε «τι λαμπρό μέλλον έχει!». Νομίζετε… Διότι αν η Μαρία φτάσει στα 17 – 18, με ποιά εξασφάλιση θα προπονείται 10 και 12 ώρες την ημέρα για να φτάσει την ολοκλήρωσή της; Θα πρέπει να είναι μεταλλιούχος Ο.Α. Σαν την Μαρία υπάρχουν κι άλλα παιδιά… Το αναφέρω ως case study που λένε και στο χωριό του πατέρα μου στην Λευκοπηγή Κοζάνης.
Πάμε στό νόμο… Στα 90s στη μετά Πατουλίδου και Δήμα εποχή και ενόψει Αθήνας 2004, η αθλητική πολιτική ηγεσία μοίραζε χρήμα αφειδώς, ξεπερνώντας τα όρια της σπατάλης. Τα χρόνια λοιπόν που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και η παραμικρή διάκριση ακόμη και σε επίπεδο συνοικιακού εσωτερικού πρωταθλήματος, συνιστούσε παροχή και διορισμούς στα σώματα Ασφαλείας έπρεπε να εξορθολογιστεί… Μέχρις εδώ συμφωνούμε… Αλλά όταν το 2008 πλησίαζε η κρίση αφενός κι αφετέρου ξέσπασαν τα σκάνδαλα ντόπινγκ κυρίως στην άρση βαρών, η τότε κυβέρνηση βρήκε την αφορμή και αποφάσισε, προνόμια τέλος! Και επειδή ως γνωστό είμαστε χώρα των άκρων, δηλαδή μέση λύση και εξορθολογισμός είναι έννοιες ασύμβατες με την παράδοξη ελληνική ιδιοσυγκρασία, περάσαμε από το ζενίθ στο ναδίρ. Διορισμός στο δημόσιο; Μόνο οι μεταλλιούχοι των Ο.Α. Την ίδια στιγμή όμως παρέμεινε η εξάδα ως εύρος για τους διακεκριμένους παραολυμπιονίκες! Τιμή και δόξα στους παραολυμπιονίκες, αλλά την ισότητα την αντιλαμβανόμαστε μόνο από τη μια πλευρά κι όχι από την άλλη; Γιατί δεν διευρύνεται η εξάδα και για τους Ολυμπιονίκες και περιορίζεται στους μεταλλιούχους; Γιατί ο Καραλής να είναι άνεργος δηλαδή και να ζητάμε από εκείνον να συναγωνίζεται ή ανταγωνίζεται τον … Ντουμπλάντις; Πώς ελεεινολογούμε τον Γκολομέεφ που «έχασε» το μετάλλιο (λες και το είχε στην τσέπη του και του έπεσε) για δυο ή επτά εκατοστά του δευτερολέπτου όταν μετρώντας τα πλακάκια όφειλε να σκέφτεται ότι πίσω του πρέπει να θρέψει και μιαν οικογένεια; Μεθύσαμε λοιπόν από το κρασί και για τιμωρία σπάσαμε το μπουκάλι…
Να πάρουμε κι άλλη στρέβλωση; Λέει ο (παράλογος) νόμος: Για την εγγραφή διακριθέντος αθλητή στον ειδικό πίνακα για διάκριση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ή Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα απαιτείται η συμμετοχή στη διοργάνωση εθνικών ομάδων από οκτώ τουλάχιστον χώρες για τα ομαδικά αθλήματα (ΣτΕ 156/2010) και η συμμετοχή οκτώ τουλάχιστον αθλητών ανά αγώνισμα από οκτώ τουλάχιστον χώρες στο αγώνισμα που σημειώθηκε η διάκριση για τα ατομικά αθλήματα. Να το κάνουμε δεκαρικάκι; Είμαι εγώ σε ένα άλλο σύμπαν 100άρης και μετέχω σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και στην οκτάδα τρέχουν μαζί μου τρεις Τζαμαϊκανοί, τρεις Αμερικανοί και ένας Ευρωπαίος ή Αφρικανός διαλέξτε ό,τι θέλετε και κατά σατανική σύμπτωση, έχω κλέψει από αυτό που πίνει ο Αστερίξ και τους νικάω. Θα έχω προνόμια; Όοοοχιιι… Δεν υπάρχουν οκτώ διαφορετικοί, αθλητές, από οκτώ διαφορετικές χώρες…
Και πόσοι σάματις, είναι οι διακριθέντες σε Ο.Α. που μπαίνουν στην εξάδα ή οκτάδα πλην μεταλλιούχων, σε κάθε διοργάνωση; Τέσσερις; Πέντε; Οκτώ; Δηλαδή σε εύρος πέντε διοργανώσεων σε είκοσι χρόνια δηλαδή, να μπουν στο δημόσιο ή στα σώματα ασφαλείας είκοσι αθλητές; Τριάντα; Αυτοί θα οξύνουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Κι αντε πάνω στην κρίση να το δεχτώ κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους γιατί ουσιαστικοί δεν υφίστανται. Τώρα, δεν επαίρονται οι κυβερνήσεις ότι η κρίση πέρασε και ότι η Ελλάδα είναι υπόδειγμα εξορθολογισμού μέσα στην Ε.Ε.; Πάλι ο ερασιτεχνικός ή έστω ο υψηλός αθλητισμός θα πληρώσει το μάρμαρο; Ας ξαναδείτε λίγο (δεν είναι τίποτα μπείτε για κανένα δίωρο στη Διαύγεια για να φρίξετε) τις δημόσιες προμήθειες, τις απευθείες αναθέσεις σε εργολάβους του δημοσίου, τους μισθούς των αιρετών της κεντρικής πολιτικής σκηνής, των συνεργατών τους, ή του ευρωκοινοβουλίου και των συνεργατών τους και να συγκρίνουμε λίγο το ποιος εκτροχιάζει (αν εκτροχιάζει) τους κρατικούς πρϋπολογισμούς ή τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Το επιχείρημα ότι μετά από ένα διορισμό ο αθλητής βαριέται ή τα παρατάει γιατί έδεσε το «γάιδαρό του» είναι έωλο και είναι το μόνο εύκολο να διασφαλιστεί: α) ότι θα είναι εν ενεργεία αθλητής και β) μετά το πέρας του αθλητικού βίου του θα ασχοληθεί ενεργά με την υπηρεσία του. Ένα σωρό δεξιότητες έχουν, δεν μπορεί για παράδειγμα η Κατζουράκη και ο Μίτας να εκπαιδεύσουν στη σκοποβολή ανθρώπους των Σωμάτων Ασφαλείας που αν πάς σε πεδίο βολής σήμερα και δεις νεοσυλλέκτους να σημαδεύουν θα σκάβεις πρόχωμα να ταμπουρωθείς; Σύμφωνοι, υπερβολές θα πείτε, αλλά μείνετε στην ουσία. There is a will there’s a way που λένε και στο άλλο το χωριό της συγχωρεμένης της μάνας του στην Πλατανιά των Ευζώνων.
Η φορολόγηση των στοιχηματικών εταιρειών δίνει στο κράτος ένα πολύτιμο πόρο 60 και βάλε εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Για ποιό λόγο να δίδονται σε Α.Ε.; Όποια ΠΑΕ ή ΚΑΕ δε λειτουργεί με οικονομοτεχνικά κριτήρια, ας διαλυθεί. Γιατί αυτοί οι πόροι στερούνται από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και κυρίως τον υψηλό πρωταθλητισμό.
Κι επειδή εκεί στην ΕΟΕ πρωτίστως θα όφειλαν να τους απασχολούν αυτού του είδους τα ζητήματα κι όχι να σφάζονται ο Στάτλερ και ο Γουόλντορφ (ξέρετε οι υπερήλικες γκρινιάρηδες του Muppet Show οι της γενιάς μου τους αγαπήσαμε, να με συμπαθάτε κύριε Ισίδωρε και κύριε Σπύρο και οι υποστηρίζοντες αυτών) για το ποιος να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους «αθανάτους» της ΔΟΕ εγώ ένα πράγμα έμαθα με το φτωχό μου το μυαλό μετά από 30 και βάλε χρόνια ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό: Ότι η μοναδική «αθανασία» που γνωρίζω, είναι μόνο η υστεροφημία και η μνημόνευση κατορθωμάτων που υπερβαίνουν τον ανθρώπινο νου. Κι αυτή κατακτιέται και υπογράφεται – ευτυχώς δηλαδή – μόνο από τους υπεραθλητές μιας χώρας και εκείνους που μοχθούν γι αυτήν…
Δ. ΔΡ.
