Τον Γιάννη Μπουτάρη τον λάτρεψα ως νεαρός ρεπόρτερ του μπασκετικού Αρη διότι στη δική του χρηματοδότηση – και του Θεόφιλου Μητρούδη – στηρίχθηκε το οικοδόμημα της θρυλικής ομάδας του Ιωαννίδη, του Γκάλη, του Γιαννάκη και μαζί το δικό μας ευ ζην των υπέροχων μπασκετικών 80s. Άνθρωπος αξόδευτος, γοητευτικός συνομιλητής, χορτάτος, που διέθετε μια μοναδική ικανότητα να ηρωοποιεί το αυτοτσαλάκωμά του με τον αλκοολισμό.
Με το θάνατό του ακούστηκαν πολλά. Για το «ροκ» χαρακτήρα του, για τις ανυπέρβλητες ατάκες του, για το όραμά του για τη Θεσσαλονίκη που «έβγαλε» από το σκοτάδι και τη συντήρηση! Ακούστηκαν λόγια λατρείας που τα συναντάς μόνο στην Λαϊκή δημοκρατία της Κίνας όταν οι γραφειοκράτες της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΚ μνημονεύουν ένα απόφθεγμα από το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο. Ίσως να ήταν λίγα όσα αφορούσαν στο χαρακτήρα του. Ήταν πολύ σπουδαιότερος από όλα όσα καταλάβαινε ο κόσμος γι αυτόν. Αστέρας αυτόφωτος. Αλλά ως δήμαρχος λίγος… Είτε διότι η προσωπικότητά του σκέπασε οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, είτε διότι ως δήμαρχος δεν άφησε πίσω του και πολλά.
Η επωδός της σκοτεινής, συντηρητικής και εσωστρεφούς Θεσσαλονίκης πριν το 2010 οπότε και εξελέγη δήμαρχος, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η Θεσσαλονίκη στα 90s και έως τα μνημόνια του 2010, ήταν «γωνία Τσιμισκή και αδερφούλη μου». Νυχτερινή ζωή με επτά στα επτά, πατσατζίδικα για τους ξενύχτες ένα σωρό, τη μέρα νοικοκύρης, το βράδυ αμαρτωλός, τα πεντοχίλιαρα καθημερινό μπαξίσι στους παρκαδόρους των clubs. Τι να τους κάνεις τους τουρίστες, όταν υπήρχε «χρήμα». Δανεικό; Φυσικά αλλά υπήρχε. «Μαύρο;». Ασφαλώς και μαύρο αλλά υπήρχε. Εγιναν όμως και έργα. Η ανάπλαση της νέας παραλίας και το Δημαρχιακό Μέγαρο που τόσο πολέμησε ο Γιάννης Μπουτάρης.
Στα 2010 που εξελέγη ο Μπουτάρης, σχεδόν ταυτόχρονα με τα μνημόνια ήρθε η καταστροφή με την ανεργία άνω του 30% και κατεδαφίστηκε η ζωή των «αμρτωλών» των 90s και του millennium. Αλλωστε και ο Μπουτάρης εξελέξη εξαιτίας της ψήφου διαμαρτυρίας για μερικές δεκάδες σταυρούς νικώντας τον κυβερνητικό υποψήφιο Κώστα Γκιουλέκα. Κι ως κοσμοπολίτης, σαγηνευτικός συνομιλητής δεν είχε καμία δυσκολία να πείσει τους ζαλισμένους από την κρίση και την αφραγκία Θεσσαλονικείς ότι όλοι είχαν δίκιο δηλώνοντας ψηφοφόρος του θολού «Ποταμιού», ευχαριστώντας το κυρίαρχο – τότε – ΠΑΣΟΚ, κρυφοκοιτώντας τον ανατέλλοντα αστέρα Τσίπρα κι όλα αυτά ταυτόχρονα.
Το «δε με ενδιαφέρει αν ο Κεμάλ σκότωσε ή όχι με ενδιαφέρει να έρθουν οι Τούρκοι να επισκεφτούν τα σπίτια των προγόνων τους όπως το κάνουμε εμείς όταν πηγαίνουμε στην Τουρκία», αφύπνησε τις ζώσες μνήμες των γόνων Ποντίων, Αρμενίων της πόλης αλλά πάλι ποιός νοιαζόταν; «Μα άνοιξε το δρόμο στους Τούρκους τουρίστες!», έλεγαν οι θαυμαστές του, αλλά τα στοιχεία της ΕΞΘ για το διάστημα κυρίως της δεύτερης θητείας του 2014-2019 καταγράφουν μείωση 16% στις αφίξεις των Τούρκων επισκεπτών. Σε μια εποχή που τα ιδιωτικά κανάλια κουνούσαν το δάκτυλο στους μπαϊλντισμένους από την ανέχεια ελέω κρίσης πολίτες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι των Αθηνών με τις κρατικοδίαιτες και πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες θέσεις ξαφνικά θυμήθηκαν την Θεσσαλονίκη και τον σταρ δήμαρχό της με την «αντισυστημική» ρητορική! Κι ας έλεγε ότι «εγώ είμαι με το γκουβέρνο» κι ας είχε χαλαρή σχέση με την αλήθεια κι ας μοίραζε περισσότερες ατάκες από ό,τι έργα για την πόλη. Στην εποχή των μνημονίων λεφτά έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχαν, ο δήμος πάσχιζε να συνέλθει από το έλειμμα εκατομμυρίων που άφησε η διοίκηση του προκατόχου του, οπότε και οποιαδήποτε μορφής ψυχοθεραπείας εκ μέρους του ήταν ευπρόσδεκτη.
Η Θεσσαλονίκη την περίοδο 2010-2019 ήταν μια καταθλιπτική πόλη που ουδεμία σχέση είχε με το πάρτι της προηγούμενης εικοσαετίας. Αμαρτωλό ή όχι είναι άλλη συζήτηση. Η ρεαλιστική αύξηση των Εβραίων τουριστών από μόνη της δε συνιστά εξωστρέφεια, άντε μια παρηγοριά για τους ταξιτζήδες και ασπιρίνη για τα εμπορικά μαγαζιά. Είναι άλλο πράγμα η γοητεία του αείμνηστου και εξόχως χαρισματικού Γιάννη Μπουτάρη κι άλλο το έργο που (δεν) άφησε πίσω του. Και μαζί με τα υπόλοιπα, ας βγάλουμε ως κατακλείδα ένα τελευταίο απόφθεγμα από το βιβλιαράκι του Μάο: «Αν νιώσεις ποτέ ότι έχεις στα σκέλια σου τέσσερις όρχεις, να ξέρεις ότι δεν είσαι υπεράνθρωπος, απλά σε πηδάνε…».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
