Τρέφω ένα σεβασμό για τους παλαιμάχους της ζωής από όποιον κλάδο κι αν προέρχονται. Είναι συναρπαστικό να ακούς την αφήγηση ενός βετεράνου ποδοσφαιριστή για τον απαράμιλλο ψυχισμό «εκείνων» των παικτών, την αξιοσύνη του Λινοξυλάκη ή τη βαρβατίλα του Μουράτη.
Οι επιστήμες της συμπεριφοράς αναφέρουν ότι κάθε άνθρωπος ωραιοποιεί το «χθες» εξαιτίας της αντισηπτικής τάσης του να εξαφανίζει κάθε τι «βρόμικο» πείθοντας τον εαυτό του ότι το παρελθόν πάντοτε υπήρξε ομορφότερο και πάντως λεβέντικο. Αυτη είναι η μισή εικόνα. Η άλλη μισή που αχνοπροβάλλεται ή σχεδόν εξαφανίζεται είναι ότι ο ήρωας του Τάμπερε Νίκος Πεντζαρόπουλος αναδείχθηκε σε έναν αγώνα που χάσαμε. Γιατί από τη Δανία τότε στο μακρινό 1952 ηττηθήκαμε 2-1 με τον θρυλικό τερματοφύλακα του Πανιωνίου να μας γλιτώνει από τη συντριβή.
Η ήττα όμως είναι ήττα. Κι είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στην πολιτική οι παλαίμαχοι που μνημονεύουν το παρελθόν σε βάρος του παρόντος αποκρύπτουν τη μισή αλήθεια. Ακόμη κι αν πρόκειται για πρώην πρωθυπουργούς. Η κριτική που ασκεί ο Αντώνης Σαμαράς ερμηνεύεται από το Μαξίμου ως οργανωμένη αντιπολίτευση. Αλλά αυτό, οι συνεργάτες του πρωθυπουργού όφειλαν να το περιμένουν. Με το ΠΑΣΟΚ θολωμένο από την πρόσφατη επανεκλογή του προέδρου που ήδη είχε και τον ΣΥΡΙΖΑ διαλυμένο, ένας πρώην πρωθυπουργός έχει κάθε λόγο να υποκαταστήσει και αυτόν τον ρόλο ειδικώς αν έχει απωθημένα από τη δική του ομολογουμένως δυσκολότερη περίοδο διακυβέρνησης. Αλλά από έναν πολιτικό με τις εμπειρίες του Αντώνη Σαμαρά θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από ανησυχίες και προειδοποιήσεις τύπου Κασσάνδρας στηριζόμενες σε μισόλογα και φήμες τρολαριστικής μορφής, ότι «άκουσε πως ετοιμάζεται διχοτόμηση της Κύπρου και μοίρασμα του Αιγαίου». Θα περίμενα κάτι αυθεντικότερο από έναν πρώην πρωθυπουργό που «έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία» να υιοθετεί ρητορικές αρχηγού της «Ελληνικής Λύσης» όταν εκείνος δήλωνε προ μηνός ότι «ο πρωθυπουργός έχει συμφωνήσει με την Τουρκία πράγματα, που δεν ξέρει ο ελληνικός λαός και πως όταν θυσιάζεις το εθνικό συμφέρον, έναντι του παγκοσμίου, είσαι ικανός για όλα, ακόμα και για μία εθνική μειοδοσία όπως αυτή των Πρεσπών του Αιγαίου ή της προδοσίας της Κύπρου». Και πάντως θα περίμενα κάτι περισσότερο από έναν πρώην στενό συνεργάτη του να υποβιβάζεται παίρνοντας μεταγραφή στο κόμμα της κυρίας Λατινοπούλου.
Ωστόσο, όπως έλεγε και ο σπουδαίος οικονομολόγος Τόμας Σόουελ «η μεγάλη ηλικία προσφέρει μια δικαιολογία να μην είσαι καλός σε κάποια πράγματα στα οποία δεν ήσουν καλός ούτε όταν ήσουν νέος». Διότι ανατρέχοντας κανείς σε εκείνη την θλιβερή εικόνα της 24ης Μαρτίου του 2013 θα θυμηθεί το περίφημο «Kazan Kazan»… Την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην Κωνσταντινούπολη το 2013 που εξελίχθηκε σε ένα σοβαρό διπλωματικό φιάσκο, με αρνητικές συνέπειες για την εικόνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Την ελληνική αντιπροσωπεία που βρέθηκε σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση καθώς, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, ο Ερντογάν έθεσε επίσημα το θέμα της συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ελληνική πλευρά, και κυρίως ο ίδιος ο Σαμαράς, δεν αντέδρασε με την απαραίτητη σαφήνεια και αποφασιστικότητα, αφήνοντας το ζήτημα ανοικτό. Η Άγκυρα, εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία, παρουσίασε την πρόταση για τη συνεκμετάλλευση ως “win-win” προσέγγιση, όρος που για την Ελλάδα ενείχε σοβαρούς κινδύνους αποδοχής τουρκικών διεκδικήσεων σε ελληνική ΑΟΖ.
Είναι δεδομένο ότι η κριτική του πρώην πρωθυπουργού όποτε αυτός προσκαλείται θα ενταθεί. Το έκανε στο think tank που διοργάνωσε η «Καθημερινή», το επανέλαβε σε ομιλία του σε βιβλιοπαρουσίαση στο Πολεμικό Μουσείο, το τόνισε σε πρόσκλησή του για τις … «Γυναίκες της Χρονιάς» στη Μεγαλόνησο. Οι αφορμές θα δοθούν, είμαι βέβαιος γι αυτό ακόμη κι αν χρειαστεί να μιλήσει στη γιορτή των κορυφαίων αθλητών που διοργανώνει κάθε χρόνο ο ΠΣΑΤ ωραιοποιώντας το παρελθόν σαν τις αφηγήσεις των παλαιμάχων διεθνών που έσωζαν την Ελλάδα από τη συντριβή αλλά δεν αποσωβούσαν την ήττα. Διότι, σε αντίθεση με την πολιτική, στο ποδόσφαιρο – δυστυχώς – το «kazan kazan» δεν ισχύει…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
