Κάποια στιγμή είναι βέβαιο, ότι θα ακούμε στη βουλή τον εκμοντερνισμό των τελευταίων δεκαετιών με τα «δεν είμαι στο mood», ή «έλα ρε bro αφού άλλα τσαμπούναγες τις προάλλες και τώρα άλλα ξεφουρνίζεις, ωραίο μυαλό κουλαντρίζεις».

Αγχωμένη βουλεύτρια προσπαθούσε εις μάτην να ταιριάξει δυο – τρεις αράδες που προφανώς δεν τις πρόβαρε καταλλήλως από τα δακτυλόγραφα των λογογράφων της. Τα σαρδάμ διαδέχονταν το ένα – το άλλο με την αγωνία πρωτοετή του κρατικού θεάτρου που του έβαλαν να μονολογήσει το «Ημερολόγιο ενός τρελού». Άλλος, φέρελπις (λέμε τώρα) βουλευτής, το καμάρι του νομού του(!) μπέρδευε τη μετοχή με το επίθετο και στο τέλος βγήκε μιαν … ομορφιά ως «καταγγελ-ούμενος!».

Η ειρωνεία της τύχης ήταν ότι όλοι αυτοί μιλούσαν μπροστά σε μαθητές που είχαν την «ατυχία» να επισκεπτούν τη βουλή στη σημαντικότερη συνεδρίασή της εφέτος. Ναι, ναι αυτά τα παιδιά που δεν γνωρίζουν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Δεν είμαι σίγουρος, ότι αν το ίδιο ερώτημα απευθύναμε σε κάποιους από τους εκπροσώπους μας στην εθνοσυνέλευση θα λαμβάναμε σωστή απάντηση.
Βρήκα το κουράγιο (μακαρίζω τον εαυτό μου) να παρακολουθήσω τις περισσότερες από τις 40 συνολικά ώρες που διήρκεσε η διαδικασία της συνεδρίασης στη Βουλή για την πρόταση μομφής των κομμάτων της αντiπολίτευσης προς την κυβέρνηση.

Όπως διαπιστώθηκε έγινα μάρτυς της μεγαλύτερης σε διάρκεια περάτωσης με 163 συνολικά ομιλητές, με λόγους πρωθυπουργού, πρώην πρωθυπουργών, υπουργών, προέδρων κοινοβουλευτικών ομάδων, κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και βουλευτών για το θέμα της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών. Το αποτέλεσμα ήταν εκ προοιμίου γνωστό. Είθισται προτάσεις μομφής να καταπίπτουν στο κενό, καθώς στο παρελθόν έδιναν στο κυβερνών κόμμα τη δυνατότητα συσπείρωσης μεταξύ των βουλευτών του. Η ΝΔ δε χρειαζόταν καμία αφορμή. Παρά τα χίλια μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει την κρίσιμη στιγμή (της κάλπης) αναδύεται ισχυρότερη. Πόσο δε, μάλλον μετά από λίγους μόλις μήνες μετά από μια εκλογική διαδικασία και στο κατώλφι μιας άλλης με διακύβευση κατά πολύ μικρότερη.

Πέρα από το πολιτικό μέρος το οποίο χρίζει άλλης ανάλυσης, μεγαλώνοντας ανακαλύπτει κανείς το έλλειμμα στοιχειώδους έκφρασης από τους βουλευτές. Ακόμη κι αυτόν τον «ξύλινο» λόγο που θα μπορούσε να εξάγει ένας μηχανισμός AI πόσο δε μάλλον ένας επαγγελματίας λογογράφος μεταφέρεται στην κοινή γνώμη αποκρουστικά. Κάποια στιγμή είναι βέβαιο, ότι θα ακούμε στη βουλή τον εκμοντερνισμό των τελευταίων δεκαετιών με τα «δεν είμαι στο mood», ή «έλα ρε bro αφού άλλα τσαμπούναγες τις προάλλες και τώρα άλλα ξεφουρνίζεις, ωραίο μυαλό κουλαντρίζεις» δίκην ντοπιολαλιάς που είθε να την ακούγαμε να μαθαίναμε κι όλας τους ιδιωματισμούς του τόπου μας.
Αν ο αντίλογος είναι «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με το πως θα μιλήσει ένας βουλευτής» σας τονίζω ότι χίλιες φορές να άκουγα τη σκέψη αυτών που ψηφίσαμε, χωρίς επεξεργασία, κειμενογράφους ή φιοριτούρες. Απ’ έξω, έτσι όπως αισθάνεται και θα του συγχωρούσα εκατό σαρδάμ.

Ας ήταν λόγια βγαλμένα από την ψυχή του κι ας επέλεγε και αργκό. Τουλάχιστο θα έπιανα το «point» που λένε και στο χωριό μου, πολύ ευκολότερα από το να προφέρει λέξεις που εκστομίζει για πρώτη φορά. Γιατί, όταν ρωτάς τον πρόεδρο της βουλής τι σημαίνει η λέξη «επικείμενη», μάλλον θα πρέπει μια … υπερκείμενη αστυνομική αρχή γλωσσολογίας να σε περάσει αυτόφωρο, έχοντας πια δυο επιλογές. Να κοιμάσαι με το λεξικό του Μπαμπινιώτη στο προσκέφαλό σου, είτε να απολύσεις το λογογράφο σου.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA