Τους νέους της Ελλάδας της κρίσης σκιαγραφεί η βρετανική εφημερίδα The Guardian, και συγκεκριμένα το ένθετο The Observer, γράφοντας ότι αυτοί πλέον ζουν σε αναμονή, περιμένοντας τη ζωή τους να ξαναρχίσει.
“Κάποιες φορές η παρατεταμένη κρίση στην Ελλάδα είναι σαν μια μακρινή καταιγίδα, μια έκρηξη της οποίας η πλήρης έκταση και ο ήχος παίρνει χρόνια για να έλθει. Άλλοι την νιώθουν άμεσα, σαν μια βίαιη πρόσκρουση” ξεκινάει το άρθρο, περιγράφοντας τη ζωή νέων 20-30 ετών που παλεύουν για μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα.
Χριστίνα Τσιμπίδα -Εργαζόμενη σε δικηγορικό γραφείο
Η Χριστίνα Τσιμπίδα είναι 27 ετών, έχει μεγαλώσει στην Καρδίτσα, όπου κατοικεί ακόμα η οικογένειά της, ενώ εκείνη εργάζεται σε ένα δικηγορικό γραφείο στην Αθήνα. Το γραφείο, που ειδικεύεται στην επίλυση διασυνοριακών διαφορών και ανεπίλυτα ζητήματα κληρονομιάς, σε άμεση συνεργασία με τη Γερμανία, κλονίστηκε άμεσα από την επιβολή των capital controls.
«Στην αρχή ένιωσα μουδιασμένη. Σκεφτόμουν τους άλλους ανθρώπους με τις οικογένειές τους και τις ευθύνες τους» λέει η 27χρονη, η οποία αμέσως μετά το κλείσιμο των τραπεζών τέθηκε σε υποχρεωτική αργία η οποία ολοκληρώθηκε πριν από τρεις εβδομάδες. Μέσα σε αυτό το διάστημα βρίσκεται σε καθεστώς αργίας άνευ αποδοχών και όπως εξομολογείται, πλέον δεν περιμένει ούτε χρήματα ούτε έστω κι ένα τηλεφώνημα από το γραφείο. «Τώρα, ψάχνω για δουλειά και δεν υπάρχει τίποτα. Αραγε θα υπάρξουν καθόλου δουλειές στην αγορά;» αναρωτιέται η Χριστίνα, η οποία είχε βρει αυτή τη δουλειά έπειτα από 5 μήνες συνεχούς αναζήτησης και αμέτρητες αιτήσεις για δουλειά.
Η Τσιμπίδα πέρυσι κι αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο του Νιουκάστλ επέλεξε να μην μείνει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ξεκινήσει την καριέρα της, όπως πολλοί συνομήλικοί της, αλλά να επιστρέψει στην Ελλάδα η οποία έμπαινε στο 5ο έτος της ύφεσης. «Ηθελα να κάνω μια αρχή εδώ, στην Ελλάδα. Ενιωσα ότι αν έκανα μια αρχή στο εξωτερικό, θα έμενα έξω και τότε θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να επιστρέψω. Επρεπε να προσπαθήσω. Αυτή είναι η ζωή μου, ένα συναισθηματικός δεσμός που έχουμε όλοι με τη χώρα και τον πολιτισμό στον οποίο γεννηθήκαμε» εξομολογείται και δηλώνει πλέον πως αν ως τα Χριστούγεννα δεν βρει εργασία, θα μεταναστεύσει και αυτή στο εξωτερικό.

Φένια , ψυχολόγος
Η 29χρονη Φένια σπούδασε ψυχολογία στην Κρήτη, όπου έμενε με την οικογένειά της, αλλά ήταν αποφασισμένη να τα καταφέρει στην Αθήνα.
«Οταν ήμουν 24, αποφάσισα να μείνω και να το παλέψω εδώ όσο μπορούσα. Αλλά τώρα σκέφτομαι σοβαρά να φύγω» λέει, καθώς οι προηγούμενες εργασίες της ήταν κυρίως σε επιδοτούμενα προγράμματα της Ε.Ε.

Μαρία Αρμακόλα -Ανεργη
Η Μαρία Αρμακόλα είναι 20 ετών και «είναι μακράν το πιο νεαρό άτομο στην Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος. Οι αρθρογράφοι συνεχίζουν πως στη Συνέλευση πηγαίνουν και η γιαγιά της και η μητέρα της και η θεία της και η ίδια είναι μία από τους αμέτρητους ανέργους που δεν λαμβάνουν κανένα επίδομα, καθώς στην Ελλάδα «περισσότεροι από 1 εκατ. άνθρωποι είναι επίσημα άνεργοι, αλλά λιγότεροι από 180.000 λαμβάνουν επίδομα ανεργίας».
Η Μαρία είναι μία από τους χιλιάδες νέους που πληρώνονταν «κάτω από το τραπέζι» και οι εργοδότες της δεν της κολλούσαν ένσημα. Και τώρα εργάζεται όποτε τη φωνάξουν ως καθαρίστρια σε κάποιο καφέ για μόλις 10 ευρώ μεροκάματο.

Αγγελος Λεβέντης -Ιδιοκτήτης startup
Πιο αισιόδοξος εμφανίζεται ο Αγγελος Λεβέντης ο οποίος παρά τις δυσκολίες, νιώθει σαν τελευταίος των Μοϊκανών και συνεχίζει να ελπίζει.
Μεγάλωσε στην Εύβοια και η ζωή του από πολύ νωρίς είχε μεγάλες ανατροπές. «Ξεκίνησα να εργάζομαι ως μουσικός, πιανίστας. Αλλά όλοι επέμεναν ότι η πληροφορική είναι το μέλλον, και έτσι πήγα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά» λέει, αλλά ούτε αυτό κράτησε. Επειτα από μια σύντομη συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη, είδε μια ευκαιρία τού να είναι στη σκηνή να μετατρέπεται σε μια δουλειά ενός βοηθού, δηλαδή σε μια θέση «με πολλή δουλειά και πολύ λίγα χρήματα».
Για λίγο διάστημα δούλεψε ως ηθοποιός, αλλά «συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να επιβιώσω με τα λεφτά του ηθοποιού. Ετσι, εργάστηκα σαν floor manager για λίγους μήνες τον χρόνο», αλλά χρόνο με τον χρόνο μειώνονταν και οι αποδοχές. Εν τω μεταξύ, η κρίση είχε περάσει σε κάθε έκφανση της ζωής.
«Το πιο εντυπωσιακό πράγμα είναι ότι σταμάτησα να βγαίνω. Αρχισα να μετράω και την τελευταία δεκάρα. Κάθε καφέ, κάθε εισιτήριο για το σινεμά, το ποτό. Η ποιότητα της ζωής μου είχε αρχίσει να φθίνει» δηλώνει στο «The Observer» o 28χρονος, ο οποίος τώρα πια έχει μια δική του νεοφυή εταιρεία πώλησης φυτικών προϊόντων με βάση την αλόη.
Οι φίλοι του ξεκίνησαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον. Ο ένας επέστρεψε στο χωριό του, ο άλλος μετανάστευσε για Αμερική, ο τρίτος για Αυστραλία και ένας άλλος πήγε στη Γερμανία, μεταξύ αυτών και ο 36χρονος αδελφός του, ο οποίος ζει κι εργάζεται στη Γερμανία. «Θέλει να επιστρέψει, αλλά είναι αδύνατον για αυτόν να βρει το ίδιο περίπου εισόδημα και ποιότητα ζωής στην Ελλάδα» αναφέρει.
Πηγή:newmoney.gr