Δέκα ερωτήσεις αναζητούν δέκα σύντομες απαντήσεις. Πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, από όλους τους χώρους, μοιράζονται με τους αναγνώστες της εφημερίδας «Karfitsa» πτυχές της ζωής τους και αδημοσίευτες φωτογραφίες σε μια διαφορετική – μίνι συνέντευξη.
Της Αναστασίας Καρυπίδου
Ο Γιάννης Κοτσιφός είναι δημοσιογράφος, εργάζεται ως διευθυντής στην ΕΣΗΕΜ-Θ κι έχει μια εξαιρετική πένα ποιητή! Μπορεί πριν από χρόνια να πίστεψε πως η ποίηση για τον ίδιο είχε λάβει τέλος… Ευτυχώς, όμως, μπήκε στον «Πειρασμό της γραφής» και τώρα είμαστε καλεσμένοι στο «Μυθιστόρημα του δείπνου». Ας το απολαύσουμε!
Από τη φιλολογία στη δημοσιογραφία: Μετανιώσατε ποτέ;
Ποτέ και για κανένα από τα δύο σημεία της διαδρομής. Ήθελα οπωσδήποτε να σπουδάσω φιλολογία, αλλά όχι να γίνω καθηγητής. Και στη δημοσιογραφία βρέθηκα χάρη στις σπουδές μου – η φροντίδα για τη γραφή μπορεί να βρει πολλά γόνιμα πεδία.
Εργαζόμενος στο κτίριο της ΕΣΗΕΜ-Θ νιώθετε…
Τυχερός οπωσδήποτε! Το κτίριο στη Στρατηγού Καλλάρη 5, πέρα από την ομορφιά του, είναι ουσιώδες σύμβολο και για την Ένωση Συντακτών: έρχεται από το ιστορικό παρελθόν, κοιτάζει τον ανοιχτό ορίζοντα της θάλασσας και είναι στο κέντρο της πόλης, δηλαδή και των εξελίξεων.
Ποια επιμέλεια βιβλίου σας «σημάδεψε»;
Όσα βιβλία και αν πέρασαν, ο καιρός της συνεργασίας μου με το λογοτεχνικό περιοδικό Φράση, το 2002-2003, είναι αυτός που πάντα ανακαλώ. Τα «αθηναϊκά μου τριήμερα» πριν να φύγει το τεύχος στο τυπογραφείο, στα γραφεία της Βαβέλ, πάνω από την οθόνη με τη σελιδοποίηση, και τα βράδια στο Παγκράτι, και τα διαστήματα πριν, και τα μετά, και τα ενδιαμέσως… Ήταν ένα σχήμα συνάντησης λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας – το καλύτερό μου δηλαδή…
Η συγγραφή πως προέκυψε;
Το πρώτο μου ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παρατηρητής το 1988. Ήταν βέβαια ο καιρός της νεότητας, και η λογοτεχνία ήταν λίγο πολύ ο τρόπος που ζούσαμε: διαβάζαμε ακατάπαυστα, βγάζαμε περιοδικά, γυρνούσαμε με ρολά φωτοσύνθεσης στην τσάντα και τα απλώναμε στα καφέ που καθόμασταν για να κάνουμε διορθώσεις, και βέβαια γράφαμε, γράφαμε πολύ – λίγα άξιζαν. Κατόπιν, για χρόνια έγραφα «σιωπηλά», χωρίς εκδοτική προσδοκία, και ως το 2010 είχα πάρει απόφαση ότι η ποίηση για μένα έχει τελειώσει. Έκανα βέβαια λάθος…
Η έμπνευση για ένα ποίημα έρχεται από…
Από οτιδήποτε κατορθώνει να διαπεράσει το σκληρό κέλυφος της κοινότοπης συντριβής που επιφυλάσσει η συνήθεια του βίου.
Σε ποια προσωπικότητα θα χαρίζατε «Το μυθιστόρημα του δείπνου»;
Στον Διονύση Καψάλη, αν ξεπερνούσα τη συστολή μου, και στον Ρότζερ Φέντερερ, αν διάβαζε ελληνικά…
Εάν η Θεσσαλονίκη ήταν ποίημα ποια στοιχεία θα είχε;
Ένα σονέτο, που ακούγεται κομψό, μα ύστερα μετράς τις συλλαβές και βγαίνουν λάθος.
Σημείο της πόλης που λέτε «εδώ ανήκω»…
Ολοένα λιγοστεύουν αυτά, αλλά ένα παιδί σαν αυτό που υπήρξα θα περιμένει σίγουρα το λεωφορείο στη στάση Φάληρο.
Υπάρχει ανταγωνισμός σ΄ ένα ζευγάρι δημοσιογράφων;
Η δημοσιογραφία μάς ένωσε με τη Χρύσα (Νάνου), γνωριστήκαμε στη δουλειά, δύσκολο να μπει ανάμεσά μας…
Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν οι νέοι συνάδελφοι;
Αυτοπεποίθηση, επειδή μπαίνουν στο επάγγελμα με εφόδια που ήταν αδιανόητα στο πρόσφατο παρελθόν, και ταπεινότητα, επειδή η δημοσιογραφία δεν συγχωρεί την αλαζονεία.
