Tης Γιώτας Ρουμελιώτη
«Όσο ζω, ελπίζω» είναι το λατινικό ρητό που ταιριάζει… γάντι στους πτυχιούχους των ελληνικών πανεπιστημίων, οι οποίοι περιμένουν χρόνια και χρόνια για να καταφέρουν να βρουν δουλειά σχετική με το αντικείμενό τους.
Από τη μια, η ανεργία που πλέον «χτυπάει κόκκινο» και από την άλλη η οικονομική κρίση που έχει «τσακίσει» τα ελληνικά νοικοκυριά, καθυστερούν τα όνειρα της νέας γενιάς. Μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι περιπτώσεις νέων οι οποίοι μετά την αποφοίτησή τους, βρίσκουν αμέσως δουλειά και μάλιστα επάνω σε αυτό που σπούδασαν. Αντίθετα, η πλειονότητα των πτυχιούχων αναγκάζονται να καταπιαστούν με διαφορετικά πράγματα και καταλήγουν στο «ό, τι βρω». Ωστόσο, οι νέοι δεν σταματούν να το βάζουν κάτω και δεν εγκαταλείπουν τις ελπίδες τους, για ένα καλύτερο μέλλον.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Δέσποινας Πραπαλοπούλου, η οποία αν και είναι αριστούχος της Φιλολογίας εργάζεται σε… πιτσαρία ως τηλεφωνήτρια! Η ίδια μιλάει στο Karfitsa.gr και εξηγεί πώς από τα έδρανα του πανεπιστημίου βρέθηκε στο… τηλεφωνικό κέντρο πιτσαρίας.

«Τελείωσα από τη σχολή το 2012 και εδώ και τρεισήμισι χρόνια εργάζομαι ως τηλεφωνήτρια σε πιτσαρία. Με το που αποφοίτησα από το Φιλολογικό, έψαξα αμέσως για δουλειά σε φροντιστήρια και σε ιδιαίτερα. Δυστυχώς δεν κατάφερα και πολλά πράγματα γιατί είμαστε χιλιάδες οι άνεργοι φιλόλογοι. Έτσι, συνέχισα την εργασία μου ως τηλεφωνήτρια. Ό, τι έκανα δηλαδή ως φοιτήτρια… κάνω και ως πτυχιούχος», λέει η Δέσποινα στο Karfitsa.gr
Η ίδια συμπληρώνει και λέει: «Πραγματικά είμαι από τους τυχερούς γιατί τουλάχιστον έχω μια δουλειά, η οποία μου εξασφαλίζει τα προς το ζην. Το να είσαι τηλεφωνήτρια σε πιτσαρία δεν έχει καμία σχέση με τη φιλολογία. Πήρα όμως απόφαση ότι θα συνεχίσω να το κάνω, μέχρι να βρω αυτό που πραγματικά θέλω. Δεν είναι εύκολη δουλειά, αλλά είμαι απόλυτα ικανοποιημένη τόσο από θέμα μισθού, όσο και από θέμα εργασιακών συνθηκών», τονίζει η ίδια.
 
 
 

Εθελοντικά… καθηγήτρια
Η Δέσποινα με σκοπό να μην αποκοπεί από την μεγάλη της αγάπη που είναι η φιλολογία, διδάσκει εθελοντικά σε σχολείο της Θεσσαλονίκης και σε μαθητές που έχουν οικονομικές δυσκολίες.
«Διδάσκω εθελοντικά σε σχολείο της Θεσσαλονίκης και αυτό είναι κάτι που με γεμίζει απόλυτα. Αν και δεν πληρώνομαι, μου δίνει χαρά να διδάσκω σε παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν σε φροντιστήρια. Σκέφτομαι ότι μέσω ΑΣΕΠ που μας άφησε χρόνους δεν υπάρχει περίπτωση να διοριστώ στο δημόσιο και να μπω σε τάξη. Δεν γίνεται να περιμένω το κράτος να κάνει κάτι επιτέλους για τους αδιόριστους φιλολόγους. Γι’ αυτό έκανα κάτι μόνη μου. Εθελοντική διδασκαλία λοιπόν για να αποκτήσω διδακτική εμπειρία», υπογραμμίζει.
Δια βίου… στα βιβλία
Η Δέσποινα Πραπαλοπούλου παράλληλα με την εργασία της και την εθελοντική της δράση, κάνει και το μεταπτυχιακό της επάνω στην Εκπαίδευση Ενηλίκων-Δια Βίου Μάθηση, στο ΠΑ.ΜΑΚ. Η ίδια αναφέρει ότι εξαιτίας της σωρείας των αποφοίτων που βγαίνουν κάθε χρόνο ως φιλόλογου, έπρεπε να κάνει κάτι για να βρεθεί και σε ένα επιπλέον επιστημονικό κλάδο.
«Ο ανταγωνισμός στον κλάδο μας είναι πολύ μεγάλος, καθώς υπάρχουν δεκάδες σχολές πανελλαδικά από τις οποίες βγαίνουν χιλιάδες φιλόλογοι. Μόνο στο ΑΠΘ υπάρχουν τρία τμήματα, από τα οποία οι πτυχιούχοι θεωρούνται όλοι φιλόλογοι και κατατάσσονται στο ίδιο επιστημονικό πεδίο. Είναι αδύνατο έστω και οι μισοί από εμάς να εργαστούμε ως καθηγητές», δηλώνει.
Η ίδια συνεχίζει και λέει: «Αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακό στην Εκπαίδευση Ενηλίκων-Δια Βίου Μάθηση, γιατί είναι ένας αέναος κλάδος και δεν σταματά ποτέ. Κάνω μεταπτυχιακό για να μου δοθούν νέες ευκαιρίες. Δεν χάνω ποτέ την ελπίδα μου. Αγωνίζομαι για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου», καταλήγει η Δέσποινα.