της Φιλίας Νομικού

Διέσχισε 2.600 χιλιόμετρα πάνω σ’ ένα ποδήλατο για χάρη των παιδιών, αγαπά τις προκλήσεις και τα ταξίδια. Ο λόγος για τον 36χρονο πυροσβέστη από τον Σταυρό Θεσσαλονίκης Ιορδάνη Στάιο.  Ο 36χρονος πυροσβέστης μιλά στην «Κ»  για το ταξίδι, τις δυσκολίες αλλά και την ζεστασιά των ανθρώπων που εισέπραξε. Παράλληλα καλεί όλο το κόσμο να συνεχίσει να στηρίζει τα παιδιά αλλά και το «Χαμόγελο» με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας.

Πως ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα με ποια σκέψη και ποιο σκοπό ;

Το ταξίδι αυτό ήταν για μένα μία πρόκληση. Ξεκίνησα να το οργανώνω λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Έκλεισα τα εισιτήρια από Θεσσαλονίκη – Βερολίνο και το εισιτήριο του τρένου από το Βερολίνο στο Ρόστοκ. Εκείνη την περίοδο ξεκίνησα και το ποδήλατο, ξεκίνησα να κάνω μεγάλες αποστάσεις. Ξέρετε είμαι λάτρης των ταξιδιών περιπέτειας και πάντα σε συνδυασμό προσπαθούσα να βοηθάω  παιδιά χωρίς αυτό να παίρνει δημοσιότητα. Έτσι σκέφτηκα πως θα μπορούσα να βοηθήσω τα παιδιά του χαμόγελου μέσω των μηνυμάτων(sms).

Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;

Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν οι καιρικές συνθήκες. Όταν σχεδίασα το ταξίδι υπέθεσα ότι τέλη Μαρτίου θα είναι η αρχή της άνοιξης. Τελικά δεν ήταν έτσι. Έτυχα στον πιο κρύο Μάρτη των τελευταίων 130 χρόνων.H θερμοκρασία όταν έφτασα στο Ρόστοκ ήταν -11.

 

Ο σκοπός του ταξιδιού πραγματοποιήθηκε ;

Η πρόκληση να έρθω με το ποδήλατο έγινε, ήρθα. Το ποσό που έχει συγκεντρωθεί δεν το γνωρίζω ακόμη αλλά η σελίδα του χαμόγελου έχει αρκετά like αν το καθένα από αυτά είναι και ένα μήνυμα στήριξης πιστεύω ότι το ποσό είναι ικανοποιητικό.

 

 

Υπήρχε από κάπου στήριξη ;

Δεν υπήρχε σπόνσορας ή χορηγός τα έξοδα τα έχω καλύψει μόνος μου. Ήταν ένα ταξίδι χαμηλού κόστους. Παραπάνω από τις μισές ημέρες κοιμόμουν σε αντίσκηνο. Απλά λόγω της ιδιότητας του πυροσβέστη,  με φιλοξένησαν συνάδελφοι πυροσβέστες στην Σερβία την Ουγγαρία την Μπρατισλάβα και το Μπρνο.

 

Θα το ξανακάνατε;

Θα το ξαναέκανα σίγουρα . Απλά θα ήθελα να μην είμαι μόνος μου θα ήθελα να είχα παρέα. Μέχρι την Αυστρία το ταξίδι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου λόγω καιρού. Αναγκάστηκα να σπρώχνω το ποδήλατο γιατί από το χιόνι υπήρχαν ποδηλατοδρόμοι που ήταν κλειστοί. Όταν κάνεις ποδήλατο ζεσταίνεσαι κιόλας αλλά σ αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούσα ούτε να ξεκουραστώ το κρύο ήταν πάρα πολύ.

Οι στάσεις γίνονταν σε σουπερ μάρκετ ή σε κάποιες στάσεις λεωφορείων.

Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από το ταξίδι;

Η επαφή με τους ανθρώπους και κυρίως με τους Σέρβους συναδέλφους που παρά τις δύσκολες συνθήκες εργασίας τους μου έδωσαν το κρεβάτι τους. Με φιλοξένησαν μου έδωσαν να κοιμηθώ έναν από τους 3 καναπέδες που υπήρχαν και ο ένας απο τους Σέρβους πυροσβέστες  κοιμήθηκε σε ένα παλιό ράντζο. Δεν με άφησαν να φύγω έτσι,  αναγκάστηκα να τους πω ψέματα ότι δεν τρώω πρωινό ότι τρώω κατευθείαν το μεσημέρι γιατί δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Πέρασα τα σύνορα της Σερβίας και έκλαιγα.