«Έχω βρεθεί άπειρες φορές σαν παιδί να απαντήσω στην ερώτηση αν ο καρκίνος είναι κολλητικός, όχι μόνο από συμμαθητές μου, αλλά κι από δασκάλους». Ο 36χρονος, σήμερα, Στέφανος Καλογιαννίδης, έζησε πολλά από τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια δίνοντας τη «μάχη» με την επάρατη νόσο, την οποία κατάφερε να νικήσει. Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι ένα από τα μεγάλα προβλήματα με τον παιδικό καρκίνο είναι το ταμπού της ίδιας της λέξης, σαν άκουσμα.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΡΗΤΙΚΟΥ

Όπως αποκαλύπτει ο Στέφανος μιλώντας στην Karfitsa με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τον Καρκίνο της Παιδικής Ηλικίας, που εορτάζεται στις 15 Φεβρουαρίου, διαγνώστηκε με λευχαιμία στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών. Έκανε για έναν χρόνο χημειοθεραπείες στο παιδοογκολογικό τμήμα του «Ιπποκρατείου». Η κατάσταση του κρίθηκε σταθερή, όμως λίγα χρόνια αργότερα, το 1997, υποτροπίασε. «Ως έφηβος τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα από πλευράς ψυχολογίας, γιατί ένοιωσα για πρώτη φορά πως κάτι ‘’με τραβάει’’ πίσω και δε με αφήνει να κάνω αυτά που θέλω. Η φύση της νόσου είναι τέτοια, που για όσο χρόνο διαρκέσει η θεραπεία δε μπορείς να έχεις μια ‘’φυσιολογική’’ ζωή», εξηγεί.

Όμως ο Στέφανος δεν το έβαλε κάτω, ξεχώρισε την ασθένειά του από την υπόλοιπη ζωή του και προσπάθησε να λειτουργήσει φυσιολογικά. «Ήμουν παιδί που δε συμβιβαζόταν εύκολα με πρωτόκολλα, οπότε προσπαθούσα να κάνω ό,τι έκανα και πριν νοσήσω. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει τα πρωινά στα εξωτερικά ιατρεία του παιδοογκολογικού για τη θεραπεία συντήρησης και το βράδυ να παίζω σε νυχτερινά μαγαζιά με ένα συγκρότημα που είχα τότε», περιγράφει.

Με το ίδιο κουράγιο και την ίδια δύναμη συνέχισε και στην ενήλικη ζωή του και όταν ο καρκίνος τον «χτύπησε» για ακόμα μια φορά σε ηλικία των 31, το μόνο πράγμα που τον προβλημάτισε, ήταν ότι είχε ήδη γίνει ο ίδιος πατέρας. Οι γιατροί,  αποφάσισαν ότι πρέπει να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών. Εκεί άρχισε ακόμη ένας δύσκολος κύκλος για την αναζήτηση του συμβατού δότη. Τα δεδομένα δε βοηθούσαν για αισιόδοξες σκέψεις. Στη χώρα μας οι  δωρητές μυελού των οστών είναι λίγοι –αν και η διαδικασία είναι πολύ απλή–, με αποτέλεσμα η συμβατότητα να μην είναι συχνή. Όπως εξηγεί ο Στέφανος, «ο καθένας μας έχει μέσα του κάτι το οποίο μπορεί να σώσει μια ανθρώπινη ζωή. Κοστίζει μόνο λίγο από το χρόνο μας. Δε θα πονέσουμε, δε θα χάσουμε τίποτα. Λίγο σάλιο με μια μπατονέτα και την επόμενη στιγμή γινόμαστε υποψήφιοι δότες μυελού των οστών»!

Η αγωνία και η ανασφάλεια κυρίευαν το Στέφανο. «Θα βρεθεί άραγε ο δότης; Δεν θα βρεθεί; Αν βρεθεί, θα βρεθεί σύντομα; Θα προλάβω;» αναρωτιόνταν. Τελικά ήταν από τους τυχερούς. Βρέθηκε συμβατός δότης και μάλιστα πολύ σύντομα και το Μάιο του 2014 έγινε η πολυπόθητη μεταμόσχευση. Ο Στέφανος σώθηκε άρχισε αμέσως η αποθεραπεία τους και από τότε ζει φυσιολογικά. Πέντε χρόνια μετά, θυμάται το κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας που σώθηκε η ζωή του. «Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή εκείνο το βράδυ στις 15 Μαΐου που ήμουν σε άθλια κατάσταση στη μονάδα μεταμόσχευσης και είδα να περνάει από το διάδρομο η εθελόντρια που μόλις είχε φέρει το βαλιτσάκι με το μόσχευμα», αναφέρει.

Η «Λάμψη»

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας διαφέρει από τον καρκίνο των ενηλίκων τόσο ως προς  την εντόπιση και το είδος όσο και ως προς την αντιμετώπιση και την πρόγνωση. Αν και εξακολουθεί να θεωρείτε σπάνια ασθένεια, αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα ατυχήματα, για παιδιά ηλικίας κάτω των 15 ετών. Στη χώρα μας, περίπου 300 παιδιά προσβάλλονται ετησίως από καρκίνο, κυρίως από λευχαιμία. Πολλά από αυτά τα παιδιά περιμένουν να κάνουν μεταμόσχευση μυελού των οστών. Στη Βόρεια Ελλάδα κάθε χρόνο περίπου 65 παιδιά που νοσούν νοσηλεύονται στα δυο παιδοογκολογικά τμήματα, στα νοσοκομεία Ιπποκράτειο και ΑΧΕΠΑ. Αντίστοιχη κλινική στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» φιλοξενεί εφήβους και παιδιά που οδηγούνται προς μεταμόσχευση του μυελού των οστών.

Πάντως, σύμφωνα με τους ειδικούς, η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών που θα νοσήσουν από καρκίνο μπορούν να ιαθούν. Όμως βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η έγκαιρη διάγνωση και εισαγωγή του παιδιού σε ειδικό και έμπειρο παιδιατρικό αιματολογικό- ογκολογικό τμήμα. Η θεραπεία συχνά είναι μακροχρόνια και πολυδάπανη. Πολλά παιδιά τα όποια βρίσκονται εκτός εντατικών θεραπειών συνεχίζουν να δέχονται σημαντική ηθική, οικονομική και ψυχολογική στήριξη από τον σύλλογο «Λάμψη». Φέτος η «Λάμψη» βοηθάει 80 παιδιά.

Ο σύλλογος δημιουργήθηκε το 1987 στη Θεσσαλονίκη από γονείς από όλη τη Βόρεια Ελλάδα που τα παιδιά τους προσβλήθηκαν από κακοήθες νόσημα και νοσηλεύτηκαν στα παιδοογκολογικά τμήματα νοσοκομείων της πόλης. Τακτικά μέλη του συλλόγου γίνονται μόνο οι γονείς παιδιών που πάσχουν από νεοπλασματικές ασθένειες, καθώς επίσης και παιδιά που νόσησαν στο παρελθόν.

Εθελοντισμός

Ο Στέφανος Καλογιαννίδης, που πλέον είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της «Λάμψης», έχει αφιερώσει τη ζωή του στον εθελοντισμό βοηθώντας τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο και τις οικογένειες τους. «Οι γονείς ενός παιδιού που νοσεί έχουν διπλό ρόλο. Να παραστέκονται στο παιδί με κάθε τρόπο αλλά να βρίσκουν τη δύναμη να στέκεται και η ίδια στα πόδια της και στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να μπορεί να πραγματοποιήσει το τεράστιο έργο της στήριξης του παιδιού», εξηγεί.

Η  «Λάμψη», στηρίζει αυτές τις οικογένειες με δυο ψυχολόγους εξωτερικών δράσεων που έχουν αναλάβει αποκλειστικά το κομμάτι της οικογένειας.

Για τον Στέφανο ήταν μονόδρομος να ασχοληθεί με τη «Λάμψη» καθώς θεώρησε χρέος του να χρησιμοποιήσει την εμπειρία που αποκόμισε για να βοηθήσει ανθρώπους οι οποίοι σήμερα βιώνουν ακριβώς το ίδιο. «Μόνο αν το έχεις περάσει ο ίδιος μπορείς να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου και να απαλύνεις τον πόνο τους», εξηγεί.

Ο 36χρονος εθελοντής επισκέπτεται συχνά τα παιδιά διότι, όπως λέει, είναι γεμάτα δύναμη και αισιοδοξία. «Όλες οι δράσεις που κάνουμε μέσα στα παιδοογκολογικά έχουν αποδείξει ότι τα παιδιά είναι η πηγή από την οποία αντλούμε τη δύναμη και το κουράγιο για να συνεχίσουμε το έργο μας. Αν ρωτήσετε τους εθελοντές της ‘’Λάμψης’’ που συμμετέχουν σε εσωτερικές δράσεις θα σας πουν όλοι το ίδιο πράγμα: πηγαίνουν για να προσφέρουν και φεύγοντας σκέφτονται πως πήραν από αυτά τα παιδιά περισσότερα από όσα έδωσαν…»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ