Ένα από τα πιο αγαπημένα πασχαλινά έθιμα, που δεν συναντάμε στις μεγάλες πόλεις και που ούτε το γνωρίζουν οι άνθρωποι, είναι τα κάλαντα του Λαζάρου. Το Σάββατο του Λαζάρου (δηλαδή το Σάββατο πριν από την Κυριακή των Βαΐων) τα παιδιά – κυρίως τα κορίτσια – γυρίζουν στα σπίτια και τραγουδούν τα ειδικά κάλαντα (Λαζαρικά) σε διάφορες παραλλαγές, που εξιστορούν την «εκ νεκρών έγερση» του Λαζάρου.
Κάπως έτσι σηματοδοτείται και η πραγματική άνοιξη στο μυαλό όσων έχουμε τη συγκεκριμένη ανάμνηση. Και πώς να μην είναι; Πρωινό ξύπνημα με τον ήλιο να λάμπει και το σπίτι να μυρίζει και να παίρνει χρώμα, από όλων των ειδών τα λουλούδια της εποχής, που ετοιμάζεσαι να τοποθετήσεις στο καλάθι που έχεις επιλέξει για να πεις τον “Λάζαρο”. Έτσι τουλάχιστον βιώνουμε την κατάσταση ακόμη στη Θεσσαλία και συγκεκριμένα στον Βόλο.
Πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα και τελειώνοντας το τραγούδι τους τα Λαζαράκια, όπως αποκαλούνται οι καλαντιστές της ημέρας, συνεχίζουν με ευχετικούς και επαινετικούς στίχους για το σπίτι και δέχονται ως φιλοδώρημα αυγά που τα τοποθετούν σ’ ένα στολισμένο καλαθάκι (σε κάποιες περιοχές φρούτα ή χρήματα). Τον Λάζαρο τραγουδούν κυρίως κορίτσια σχολικής ηλικίας, τα οποία αποκαλούνται λαζαρίνες, λαζαρίτσες, λαζαρούδισσες κ.α.
Γράφεται ότι το έθιμο ξεκίνησε από τα Μέγαρα και χάθηκε στον χρόνο. Το σίγουρο είναι πως σε κάθε περιοχή της Ελλάδας που ακόμη συνεχίζεται το έθιμο, οι στίχοι είναι διαφορετικοί.
Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια
ήρθ’ η Κύριακή που τρων τα ψάρια.
Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι
ήρθε η μάνα σου από την Πόλη.
Σου’ φερε χαρτί και κομπολόι,
γράψε Θόδωρας, γραψέ Δημήτρης,
γράψε λέμονια και κυππαρίσι.
Οι κοτούλες σας αυγά γεννούνε
δως και μας και μας να τα χαρούμε
και του χρόνου να τα ξαναπούμε…
