Του Λευτέρη Ζαβλιάρη
Ούτε μία ούτε δύο αλλά 37 απεργιακές κινητοποιήσεις μετρά στα χρόνια του Μνημονίου η Ελλάδα, διεκδικώντας το ρεκόρ των απεργιών στην Ευρώπη, την ώρα που άλλες χώρες που πλήττονται από την πολιτική της λιτότητας έχουν προχωρήσει σε μονό αριθμό κινητοποιήσεων. Όπως είναι λογικό, οι απεργιακές πορείες δείχνουν να είναι εξασθενημένες λόγω της μεγάλης συχνότητας με την οποία διοργανώνονται, με τους επικεφαλής των συνδικαλιστικών φορέων να δηλώνουν ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από την προσέλευση του κόσμου, δικαιολογώντας από την άλλη πλευρά την τάση απαξίωσης των πολιτών, λόγω της κόπωσης, αλλά και της κακής οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει οι περισσότεροι.
«Δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε»
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Τσαραμπουλίδη, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος της πτώσης των συμμετεχόντων σε απεργιακές κινητοποιήσεις, ωστόσο σημειώνει ότι το πρόβλημα που υπάρχει είναι αυτό της πολυδιάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος. «Αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται τρεις συγκεντρώσεις στην πόλης, εάν ήμασταν όλοι σε μία η συγκέντρωση θα ήταν μεγαλύτερη», εξηγεί ο κ. Τσαραμπουλίδης με αφορμή την απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης 9/4.
«Το άλλο θέμα είναι ότι φέτος πραγματοποιούμε την 37η απεργιακή κινητοποίηση. Οι απεργίες πρέπει να γίνονται με μεγαλύτερη διαφορά χρόνου και να είναι περισσότερο προετοιμασμένες», επισημαίνει ο πρόεδρος του ΕΚΘ, επισημαίνοντας ότι  οι εργαζόμενοι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, δυστυχώς όμως για τον ίδιο, «ο κάθε χώρος όταν αντιμετωπίζει πρόβλημα τότε κινητοποιείται», αναφέρει ο κ. Τσαραμπουλίδης.
Πάντως σύμφωνα με τον ίδιο δεν τίθεται θέμα πτώσης, αλλά ύπαρξης πολλών απεργιών στο συνδικαλιστικό καλεντάρι, με κάποιες από αυτές να είναι μικρότερες σε μέγεθος.
«Δυστυχώς περίπτωση όπως αυτή της απεργιακής κινητοποίησης του νόμου Γιαννίτση ήταν μια κινητοποίηση που άλλαξε κάποια δεδομένα και σήμερα δεν έχουμε τέτοιου είδους απεργίες. Όλο αυτό το διάστημα που στην Ελλάδα έχει μνημόνιο σε τρεις απεργίες  η προσέλευση του κόσμου ήταν αξιοπρεπής. Στις υπόλοιπες ήταν μέτρια η συμμετοχή και δεν μας ικανοποίησε», τονίζει ο πρόεδρος του ΕΚΘ.
«Ο κόσμος πιστεύει στις πολιτικές ανατροπές»
«Θυμάμαι σε μια μεγάλη απεργία με τον Γεννηματά υπουργό Εργασίας, που άγγιζε μέρος του ασφαλιστικού συστήματος, ο κόσμος που είχε έρθει, είχε περικυκλώσει ολόκληρη την πλατεία αρχαίας Αγοράς και είχε φτάσει μέχρι την Εγνατία. Μιλάμε για 30.000 πραγματικό κόσμο. Τα συνδικάτα τότε μάζευαν περισσότερο κόσμο από ό,τι μάζευαν τα κόμματα». Με αυτόν τον τρόπο περιγράφει ο πρώην πρόεδρος του ΕΚΘ Παρασκευάς Παρασκευόπουλος την αλλαγή της νοοτροπίας, όσον αφορά τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Όπως λέει ο ίδιος, ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει σε επιμέρους ανατροπές. Πιστεύει σε μεγάλες ανατροπές, πολιτικές. Για παράδειγμα οι συγκεντρώσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί την εξουσία, έχουν περισσότερο κόσμο. «Άρα ο κόσμος πιστεύει σε πολιτικές ανατροπές και θεωρεί επιμέρους τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων».
Σύμφωνα με τον κ. Παρασκευόπουλο, οι πολίτες προτιμούν «να διαμαρτύρονται από το σπίτι, ή στον κοινωνικό τους περίγυρο. Μπορεί να έχουν καταγγελτικό λόγο αλλά δεν κατεβαίνουν στις συγκεντρώσεις».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΕΔΟΘ Πέτρο Κετικίδη, «το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει αρκετές απεργίες, τα προβλήματα ήταν βέβαια πολύ μεγάλα. Τα ζητήματα που απασχολούσαν τους εργαζόμενους στο δημόσιο όπως οι απολύσεις, ήταν ζητήματα καθοριστικά για εμάς, υπάρχει μία κόπωση. Το δεύτερο σκέλος είναι ότι και οικονομικά οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να συμμετέχουν, βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση μετά την περικοπή του μισθού τους στα επίπεδα του 45%», αναφέρει ο επικαφαλής των Δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεων της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο όπως λέει ο ίδιος, ο φόβος της ανασφάλειας θα πρέπει να ξεπεραστεί καθώς μόνο με τις κινητοποιήσεις μπορεί να δοθεί απάντηση στην κυβερνητική πολιτική.