Αίφνης το διαδίκτυο ξέχασε προσώρας τον Ερντογάν, την ακρίβεια, την κρίση, τις εκλογές ίσως και τις καλοκαιρινές διακοπές… Κάτι είναι κι αυτό… Αν για μια ακόμη φορά ο σκοπός της νεαράς πολιτεύτριας ήταν να συγκεντρώσει την προσοχή του κοινού με τον συνήθη ακραίο λόγο, τα κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλη φορά, ξεπερνώντας τον εαυτό της.
Του: ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΡΑΓΩΓΙΑ
Εκμαίευσε ίσως αυτό που ήταν γνωστό σε όλους τους παροικούντες στην Ιερουσαλίμ, τον αποκλεισμό της από τα ψηφοδέλτια της ΝΔ, δίκην δημόσιας ανακοίνωσης κι ας ήταν μέσω «κύκλων». Έξυπνη είναι, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, για να επιχειρήσει μια ηρωική έξοδο και ίσως μεταγραφή σε άλλες πιο συμβατές με τη ρητορική της, πολιτείες.
Το θέμα θα μπορούσε να λήξει εκεί, ακόμη και μετά την απάντηση της παρουσιάστριας που ακουσίως μεταμορφώθηκε σε θύμα. Αλλά τα socialείναι ικανά να μετατρέψουν μια σπίθα σε βόμβα υδρογόνου. Ξοδεύτηκαν χιλιάδες εργατοώρες για να γραφούν άρθρα από καβλαντισμένουςσφίχτες και ανορεξικέςινφλουένσερς μέχρι και ειδικούς διατροφολόγους για να πληροφορηθούμε ότι η Ελλάδα «κατέχει θλιβερές πρωτιές στην παιδική και ενήλική παχυσαρκία, ότι δεν αθλούμαστε, ότι τρώμε σκουπίδια» και άλλα τόσα copypasteαπό αυτομαστιγώματα παρελθόντων δεκαετιών.
Το θέμα με την παχυσαρκία όχι μόνο υπήρχε από την στιγμή που η Ελλάδα είχε λύσει το μετεμφυλιακό της επισιτιστικό πρόβλημα αλλά και θα διαιωνίζεται όχι επειδή οι κάτοικοί της δεν αθλούνται απαραιτήτως, αλλά επειδή είναι τόσο στρεσαρισμένοι που δεν έχουν διάθεση να πιάσουν φιλίες με τα ανάλατα, τα άγευστα και τα πλαστικοποιημένα διαιτητικά σκευάσματα. Κι η ελληνική κουζίνα με το γενναιόδωρο ελαιόλαδο έχει πολλές χιλιάδες θερμίδες…
Ούτε ξαφνικά γίναμε ευαίσθητοι με τους παχύσαρκους… Είναι θέμα οπτικής… Όταν ο υπέρβαρος Κακιασβίλι κατέρριπτε το ένα παγκόσμιο μετά ο άλλο στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα ήταν μύθος κι όχι παχύσαρκος, όταν ο συγχωρεμένος ΝαϊμΣουλεϊμάνογλου σήκωνε τρεις φορές το βάρος του σε κιλά με ύψος ενάμισι μέτρο όλο κι όλο, δεν ήταν ο … ζουμπάς, αλλά ο Ηρακλής – τσέπης! Ο Φασούλας αν δεν έπαιζε μπάσκετ, πιθανώς θα ήταν ένας δυστυχισμένος λέλεκας που θα σκότωνε την ώρα του παίζοντας πρέφα σε καφενείο κι όχι ο εκ των ηρώων του επικού ’87.
Πάντοτε, η ομορφιά, γοητεία και η δεξιότητα ενός ανθρώπου είναι σχετική και ουδεμία σχέση έχει με την εξωτερική εμφάνιση. Στην προσπάθεια να μην κουράσουμε με την πολυθρύλητη πολιτική ορθότητα συχνά, καταφεύγουμε δίκην ειλικρίνειας, σε μια τοξική αγένεια. Η οποία προβαίνει σε διακρίσεις, προσβολή και περιθωριοποίηση των κοινωνικά μειονεκτικών μερίδων. Αυτή συχνά λανθασμένα ταυτίζεται ή ταυτοποιείται με την πολιτική ιδεολογία του φιλελευθερισμού, του τρόπου δηλαδή πολιτικής στάσης με έμφαση στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελευθερία.
Ποια είναι η βασική τους διαφορά; Οι φιλελεύθερες απόψεις για την ισότητα ή τις σχέσεις των δύο φύλων ποικίλουν ιδιαιτέρως μεταξύ τους, ούτε υπάρχει κάποιος διαθέσιμος τρόπος «μέτρησης» του φιλελευθερισμού. Αντιθέτως, η πολιτική ορθότητα δεν ανήκει απαραίτητα σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία καθώς είναι γενικότερη αντίληψη για τη βελτίωση των ηθών και της ευγένειας του δημοσίου λόγου.
Και αύριο και μεθαύριο θα υπάρχουν οι hatersκαι οι likersτης νεαρής πολιτεύτριας. Η οποία πέρα από το αν επέλεξε ή όχι συνειδητά να ακολουθήσει την πεπατημένη της πρόκλησης της κοινής γνώμης μέσω ακραίας πλην αγενούς ρητορικής ας έχει κατά νου ότι άλλο το ύψος κι άλλο το ανάστημα. Κι όσο κι αν διατηρεί τη σιλουέτα της η τοξικότητα πάντα θα την καθιστά ελλιποβαρή.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
