Σε μια χώρα όπου οι τουριστικές φιέστες περισσεύουν και οι υπουργοί ποζάρουν σε τουριστικά περίπτερα ανά την Ευρώπη, η πραγματικότητα παραμένει πεισματικά ντροπιαστική.

Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τις Βόρειες Σποράδες, ένα αυτονόητο έργο για μια σύγχρονη χώρα με στοιχειώδη αντίληψη περιφερειακής ανάπτυξης, παραμένει εγκλωβισμένη στην αδράνεια, την προχειρότητα και τη γραφειοκρατική ασυναρτησία.

Και αν πέρυσι η καθυστέρηση θεωρήθηκε «συγκυριακή», φέτος επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται για κανονικότητα. Η γραμμή που επρόκειτο να λειτουργήσει με επιδότηση και καλοκαιρινό χαρακτήρα, εντάχθηκε – κρατηθείτε – στις άγονες από την 1η Νοεμβρίου, όταν τα νησιά έχουν ήδη κλείσει, οι τουρίστες είναι παρελθόν και οι ντόπιοι βλέπουν το πρώτο χιόνι να πέφτει στα Πήλια.

Η κυβέρνηση και ειδικά το υπουργείο Ναυτιλίας φαίνεται να ανακάλυψαν φέτος ότι η Σκιάθος, η Σκόπελος και η Αλόννησος… υπάρχουν. Μόνο που τις θυμήθηκαν όταν πια ήταν αργά. Οι διαγωνισμοί καθυστέρησαν, τα κονδύλια… «δεν βρέθηκαν» και το πλοίο που θα συνέδεε το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας με έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό, έμεινε στα χαρτιά.

Οι δήμαρχοι έστειλαν επιστολές. Υπήρξε επερώτηση στη βουλή. Η απάντηση; Με το κλασικό ελληνικό «αν προβλεφθούν οι πιστώσεις». Δηλαδή αν και εφόσον. Δηλαδή ποτέ.

Και ενώ η τουριστική σεζόν είναι προ των πυλών, οι επαγγελματίες της Θεσσαλονίκης και των νησιών μετρούν χαμένα έσοδα και ακυρωμένες κρατήσεις. Η τουριστική αποκέντρωση αποδείχθηκε απλώς ένα ακόμα επικοινωνιακό πυροτέχνημα.

Αλήθεια, ποιος θα απολογηθεί; Ποιος θα πάρει την πολιτική ευθύνη για την εγκατάλειψη μιας ολόκληρης περιοχής; Ή μήπως το καράβι της ντροπής θα συνεχίσει να ταξιδεύει μόνο στα δελτία Τύπου και τις υποσχέσεις; Και όλα αυτά, την ώρα που γίνονται χιλιοειπωμένες εκκλήσεις για την αποκέντρωση του τουρισμού, την ενίσχυση της περιφέρειας και την ανάγκη βιώσιμης ανάπτυξης. Ποια ανάπτυξη, όμως, όταν η Θεσσαλονίκη κοιτά τις Σποράδες με κιάλι; Για … Κυκλάδες; Ούτε καν…

Αν δεν είναι αυτό χαρακτηριστικό παράδειγμα κρατικής αδράνειας και διοικητικής ανεπάρκειας, τότε τι είναι; Ένα είναι βέβαιο: το μόνο πλοίο που περνά σταθερά από τη Θεσσαλονίκη είναι αυτό… της χαμένης ευκαιρίας.

Γιατί στη Θεσσαλονίκη, το λιμάνι μπορεί να είναι μεγάλο. Αλλά δεν φτάνει ούτε για να δέσει λίγη σοβαρότητα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA