Συμπληρώνονται σήμερα πενήντα χρόνια από «εκείνη την εποχή», τον Νοέμβριο του 1973. Από την εξέγερση της νεολαίας ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου.

Ενάντια στο καθεστώς της ανελευθερίας. Περίεργο για μένα το συναίσθημα τούτη τη μέρα. Συλλογίζομαι, προβληματίζομαι, θλίβομαι. Συλλογίζομαι πώς μια γενιά, η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν, ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 26 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία και Δημοκρατία.

Οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, χωρίς κομματικές καθοδηγήσεις. Εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους τούς έλεγε «να κάτσουν στ’ αυγά τους»! Θλίβομαι για τα «καπελώματα» και που κάθε χρόνο οι επετειακές εκδηλώσεις δεν έχουν ενωτικό χαρακτήρα. Προβληματίζομαι γιατί οι νέοι μαθητές και φοιτητές σε ένα μεγάλο ποσοστό αγνοούν τι ακριβώς έγινε στο Πολυτεχνείο, παρόλο που το γιορτάζουν κάθε χρόνο. Πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά, χωρίς υπερβολές και μυθοπλασίες, ότι το Πολυτεχνείο ήταν κυρίως ένα ξέσπασμα ελευθερίας της ελληνικής νεολαίας. Ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ανήκει σε αυτούς που δεν παύουν να αγωνίζονται. Ότι το Πολυτεχνείο είναι μια αιματοβαμμένη υποθήκη μιας εξεγερμένης γενιάς, η οποία δημιούργησε ένα ιστορικό ορόσημο: αγωνίστηκε για να πέσει η χούντα. Αγωνίστηκε για Ελευθερία και Δημοκρατία. Αγωνίστηκε για την εθνική μας κυριαρχία. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Τώρα φαίνεται πως είναι μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου»

Και φέτος, όπως δυστυχώς κάθε χρόνο, που αναδεικνύουμε τον ευτελισμό της έννοιας «Πολυτεχνείο» με τα κάθε λογής «καπελώματα» και τις συγκρούσεις των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και από τα κατ’ έτος «γνωστά επεισόδια», αναρωτιόμαστε για προδήλως υπαρκτά πρακτικά και «κυνικά» πράγματα. Για το αν έχουμε, δηλαδή, ελευθερία και δημοκρατία στον τόπο μας! Και γύρω μας να λυσσομανά μια θύελλα από παλιές ιδέες και καινούργιους φόβους που ισοπεδώνει όλες τις βεβαιότητες με τις οποίες ζήσαμε. Πού να το φανταζόμασταν αλήθεια πως πενήντα χρόνια μετά από εκείνη την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με κυρίαρχα συνθήματα «Κάτω η χούντα», «Ελευθερία, Δημοκρατία», πως κάποιοι «άκαπνοι» σήμερα θα επανέφεραν, ως να είναι μια άλλη «γενιά του Πολυτεχνείου» και εν μέσω κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τα ίδια συνθήματα… Πως θα υπήρχε κόσμος που καταπίνει αμάσητο το παραμύθι για σχέδιο αυταρχικού ελέγχου της μνήμης. Κάποτε ναι, ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα και αν δεν είχες περάσει ούτε απέξω. Τώρα φαίνεται πως είναι μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα και αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε. Και τι έγινε τότε;

Μακάρι να εκτιμήσουν μια μέρα την ουσία αυτής της κληρονομιάς

Με λίγα λόγια: Η «εξέγερση του Πολυτεχνείου» ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία και Ελευθερία. Στο Πολυτεχνείο συμμετείχαν νέοι ασχέτως πολιτικών-κομματικών προσανατολισμών. Δεν τους προετοίμασε κανείς, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια. Εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, ακόμη και όταν κάποιοι τους κατάγγειλαν ως «πράκτορες της ΚΥΠ». Ή όταν άλλοι, που τότε είχαν δει την εξέγερση με επιφυλακτικότητα και καχυποψία και την είχαν αρχικώς καταδικάσει ως έργο «300 προβοκατόρων», μετά τη μεταπολίτευση υπερηφανεύονταν για τη συμμετοχή τους και για τον… «καθοδηγητικό ρόλο» τους στη διάρκεια της εξέγερσης!

Είναι από τους μύθους που κάποιοι εκ των υστέρων έστησαν γύρω από την υπόθεση «Πολυτεχνείο». Μύθος όμως δεν είναι που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν ή και «εξαργύρωσαν» (και ίσως καλά έκαναν) το Πολυτεχνείο. Όσοι όμως δεν θέλησαν να εξαργυρώσουν τον αγώνα τους και δεν έγιναν «παιδιά του κομματικού σωλήνα», έχουν κρατήσει για τον εαυτό τους κάποια πράγματα, για τα οποία πάλεψαν και τα οποία έχουν κληροδοτήσει σε αυτούς που τα θεωρούν «δεδομένα»: Ελευθερία, Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια. Μακάρι και όσοι σήμερα θεωρούν τη γενιά τους «νέα γενιά του Πολυτεχνείου» να εκτιμήσουν μια μέρα την ουσία αυτής της κληρονομιάς.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL