Περνώντας βιαστικά την πλατεία Αριστοτέλους το μάτι μου έπεσε σε μια μεγάλη παρέα, όπου ο ένας περίμενε υπομονετικά τον άλλον στη σειρά προκειμένου να βγουν φωτογραφίες με το άγαλμα του Αριστοτέλη. 

Της Αναστασίας Καρυπίδου

Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον κι αμέσως σκέφτηκα πως αν και Θεσσαλονικιά, εγώ δεν έχω βγάλει ούτε μια παρόμοια φωτογραφία σε όλη μου τη ζωή, σε αντίθεση με τους συγκεκριμένους τουρίστες που απ’ ότι φαίνεται γνώριζαν την ιστορία, άκουγαν με προσοχή τον ξεναγό τους, κάποιοι ακουμπούσαν ευλαβικά τα πόδια του αγάλματος και φυσικά θέλησαν να απαθανατίσουν τη στιγμή.

Κάτι ανάλογο που, ίσως, θα κάναμε κι εμείς εάν πηγαίναμε ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό. Θα είχαμε ξεψαχνίσει στο διαδίκτυο και το tik tok τα σημεία ενδιαφέροντος, τα μουσεία, τους τουριστικούς χώρους (ακόμη και τους πιο κρυφούς), που θα φάμε, που θα πιούμε. 

Με μια βόλτα αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη εύκολα γίνεται αντιληπτό πως η πόλη γέμισε τουρίστες. Λίγο οι μέρες του Πάσχα, λίγο οι θρησκευτικές εκδηλώσεις, λίγο ο καλός καιρός βοήθησαν ώστε τα ξενοδοχεία να γεμίσουν κόσμο και να κινηθεί η αγορά. Και όσο ωραίο είναι να βρισκόμαστε εμείς στο εξωτερικό, άλλο τόσο ωφέλιμο για την τοπική οικονομία είναι να έρχονται ξένοι επισκέπτες.

Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα που θα «ακουμπήσουν» σε μαγαζιά και ψώνια, αλλά και οι φωτογραφίες που θα κουβαλήσουν στις πατρίδες τους και θα διαφημίζουν τη Θεσσαλονίκη μας. Μια Θεσσαλονίκη που έχει πολλά ακόμη μυστικά, τα οποία ίσως οι ντόπιοι θα έπρεπε να τα δούμε με μια άλλη ματιά, λίγο πιο …χαλλλλαρά!

Υ.Γ. Ζήλεψα κι έβγαλα κι εγώ μια φωτογραφία τον Αριστοτέλη. Τουρίστας στην ίδια μου την πόλη; Ναι, γιατί καθετί δεδομένο τελικά δεν το εκτιμούμε όσο του αξίζει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA