Αναμέσα σε Χριστουγεννιατικές διαφημίσεις αγαθών όλων των ειδών, επιταγών και μηνυμάτων για ακόμα περισσότερες αγορές και χρηματικές «επενδύσεις» σε δώρα, το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα εξακολουθεί να πλανιέται στην ατμόσφαιρα και να ομορφαίνει τις γιορτινές αυτές μέρες. Όμως, το ανθρώπινο μήνυμα που παίρνουμε από τους γύρω μας, μέσα στον καταναλωτικό οργασμό που μας κατακλύζει, είναι ότι τα δώρα από μόνα τους δεν είναι αρκετά. Κάτω από τα χρωματιστά περιτυλίγματα, τους χρυσοποίκιλτους φιόγκους και τα περίτεχνα στολίσματα του πακέτου, ο παραλήπτης του δώρου περιμένει και κάτι άλλο, κάτι παραπάνω από το αντικείμενο αυτό καθαυτό που αποτελεί το δώρο. Απληστία; Όχι! Απλώς ανάγκη και για άλλα πράγματα, όχι από τη σφαίρα των υλικών αγαθών πια, αλλά από τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο.
Αν λοιπόν παραπονιόμαστε ότι οι γιορτές έχουν χαλάσει, έχουν χάσει τη βαθύτερη σημασία τους κι έχουν εμπορευματοποιηθεί και περιστρέφονται γύρω από έναν υπέρμετρο καταναλωτισμό και αναρωτιόμαστε που χάθηκε η Χριστουγεννιάτικη μαγεία, δε χρειάζεται να κοιτάξουμε πιο μακριά από τον καθρέφτη μας! Αν εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε να κάνουμε τις μέρες των γιορτών ιδιαίτερες και να τους δώσουμε την πρέπουσα σημασία, δε φταίει τόσο το γεγονός ότι δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στα δώρα, αλλά στο ότι δε δίνουμε και τόση σημασία στο πως ακριβώς τα προσφέρουμε!
Ο Τρόπος με τον οποίο Προσφέρουμε ένα Δώρο
Τελικά εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε το αν υποβιβάζουμε τα Χριστούγεννα σε μια ακόμα εκδήλωση κενού υλισμού ή αν διατηρούμε το πνεύμα τους και ζεσταίνουμε τις καρδιές των γύρω μας με τις πράξεις μας. Και η επιτυχία ή η αποτυχία μας σε αυτό εξαρτάται από το προσφέρουμε το δώρο μας.
Υπάρχουν φορές που κάποιος προσφέρει ένα δώρο εξαιτίας των ενοχών που μπορεί να αισθάνεται, μόνο και μόνο προκειμένου με τη χειρονομία του αυτή να αποδείξει το αντίθετο από τις προσδοκίες του παραλήπτη του δώρου ή του περίγυρου τους (που μπορεί να πιστεύει πως αυτός που έκανε το δώρο δεν θα το έκανε) ή για να εκπληρώσει τυπικά μια κοινωνική υποχρέωση. Αν λοιπόν η επιλογή και η προσφορά του δώρου έγινε με αυτά τα κριτήρια, τότε το δώρο χάνει τη συναισθηματική αξία του και το βαθύτερο νόημά του και αποτελεί μια ακόμα άσκηση στην υλιστική απληστία ή την κοινωνική συμβατικότητα.
Το να προσφέρει κάποιος σε κάποιον ένα άλλο δώρο μπορεί να γίνει με τέτοιο φτωχό και άσχημο τρόπο, ώστε να μοιάζει σα να του δίνει στα χέρια του ένα σκουπίδι ή κάτι παντελώς άχρηστο (που συχνά τα περισσότερα δώρα αυτής της κατηγορίας είναι ή γίνονται μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα). Εξίσου, όμως, το να προσφέρει κάποιος σε κάποιον ένα άλλο δώρο μπορεί να γίνει με τέτοιο όμορφο και μεστό νοήματος τρόπο, σαν να του δίνει συμπάθεια, αγάπη, κι ευχαρίστηση. Στο χέρι μας είναι να πάρουμε την απόφαση.
Σε άλλους πολιτισμούς που χαρακτηρίζονται από άλλες αξίες από αυτές που συναντάμε στις Δυτικές κοινωνίες, η διαδικασία προσφοράς ενός υλικού δώρου σε κάποιο άλλο άτομο δε σχετίζεται τόσο με το αντικείμενο του δώρου αυτό καθαυτό αλλά πολύ περισσότερο με την πρόθεση αυτού που έκανε το δώρο. Έτσι λοιπόν η σημασία βρίσκεται στη διαδικασία και όχι το αντικείμενο.
Ο θρίαμβος του Απλού
Ένα δώρο που μπορεί να είναι μικρό, απλό, φθηνό, χειροποίητο ή παργματικά κατασκευασμένο στο σπίτι, αν δοθεί με το κατάλληλο συναισθηματικό περιτύλιγμα, δηλαδή με αληθινή αγάπη προς τον παραλήπτη και έχοντας λάβει υπ’ όψιν τα γούστα του, μπορεί πραγματικά ν’ αγγίξει την καρδιά του παραλήπτη του. Μπροστά σε ένα τέτοιο δώρο δεν είναι καθόλου απίθανο άλλα, πιο περίπλοκα, αλλά αδιάφορα αντικείμενα να έρθουν σε δεύτερη ή και τρίτη θέση και να φαίνεται ότι ωχριούν σε σύγκριση μαζί του. Για παράδειγμα, η κυρία που πήρε διάφορα δώρα, στην κατηγορία των μικροαντικειμένων και –κυρίως- κακόγουστων μπιμπελό, αλλά πιο ακριβά και άλλα πιο φθηνά, επειδή αυτοί που της τα πρόσφεραν της είχαν κάποια μικροϋποχρέωση ή θεώρησαν ότι εκπλήρωναν μια κοινωνική αναγκαιότητα, συγκινήθηκε πολύ περισσότερο με μια σπιτική μαρμελάδα που κάποιος της πρόσφερε. Το χειροποίητο αυτό δώρο βρισκόταν μέσα σε ένα γυάλινο βάζο από κάποιο άλλο προϊόν. Όμως, η κυρία που προσέφερε το δώρο είχε ζωγραφίσει το βάζο αυτό στο χέρι, είχε σκεπάσει το καπάκι του με ένα χειροποίητο «καπελάκι» και είχε φτιάξει και μια καλλιγραφική ετικέτα με το είδος της μαρμελάδας, που ήταν από τα δέντρα της αυλής του πατρικού της. Η παραλήπτρια του δώρου αυτού, θυμόταν με αγάπη για πολλούς μήνες την κυρία που της προσέφερε αυτό το δώρο, μια που το βάζο με τη μαρμελάδα εμφανιζόταν στο τραπέζι του πρωινού της οικογένειάς της καθημερινά, με κάποιο θετικό σχόλιο για τη νοστιμιά του!
Κι ενώ κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι κάτι τέτοιο ισχύει αποκλειστικά για τους μεγάλους, ενώ τα παιδιά είναι περισσότερο προσκολλημένα σε καταναλωτικά είδη και παιχνίδια που έχουν δει κυρίως σε διαφημίσεις, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει αυτόν τον ισχυρισμό. Φυσικά και τα παιδιά αγαπούν τα παιχνίδια, και φυσικά θέλουν πολλά παιχνίδια και, μάλιστα, κάποια από αυτά είναι ηλεκτρονικής μορφής, επομένως δε μπορούν ν’ αντικατασταθούν από κάτι άλλο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα παιδιά δεν αναγνωρίζουν την αξία του απλού δώρου, το οποίο όμως δίνει φτερά στη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους! Έτσι, συχνά βλέπουμε ότι τα παιδιά μαγνητίζονται από δώρα όπως μια ξύλινη σφεντόνα, ένα μουσικό όργανο, ένα παράξενο και διαφορετικό κάτι τι, ένα καύκαλο χελώνας ή οτιδήποτε άλλο ένας ενήλικας θα μπορούσε να θεωρήσει ως άχρηστο –αν όχι ως σκουπίδι- από το οποίο όμως μαγεύονται και πολλές φορές εις βάρο ενός ακριβότερου, εμπορικού παιχνιδιού! Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το ότι ένα παιδί μπορεί ν’ ανοίξει με ενθουσιασμό τα πακέτα που βρίσκονται κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά πολύ σύντομα να παραμερίσει το περιεχόμενό τους και να αφοσιωθεί σε ένα λιγότερο λαμπρό μικροπράγμα που του χάρισε κάποιος αγαπημένος θείος ο οποίος κάθεται και του το δείχνει, εξηγώντάς του τη χρήση και λειτουργία του αντικειμένου και λέγοντας στο παιδί ιστορίες και ταξιδεύοντάς του στη σφαίρα της φαντασίας!
Το Μήνυμα;
Τα αντικείμενα φθείρονται και δεν έχουν διάρκεια. Αλλά η αγάπη και η ζεστασιά της ανάμνησής της διαρκεί για πάντα.
boro.gr
