Το The Four Seasons, βασισμένο χαλαρά στην ομώνυμη ταινία του 1981, δεν είναι άλλη μία κωμική σειρά. Και δεν προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι. Αντίθετα, είναι αυτό που νιώθεις ότι χρειάζεσαι χωρίς να το έχεις ζητήσει: μία ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση, το παρελθόν και το παρόν, τη ρουτίνα και την κρίση.
Όταν ένα cast σαν αυτό –Τίνα Φέι, Στιβ Καρέλ, Κόλμαν Ντομίνγκο, Γουίλ Φόρτε– συναντά ένα καλοδουλεμένο σενάριο, ξέρεις ότι δεν έχεις επιλογή. Πατάς play.
Η υπόθεση απλή αλλά υπόγεια εκρηκτική: τρία ζευγάρια που γνωρίζονται από το κολέγιο βλέπουν τη σταθερότητα να τρίζει, όταν ο Νικ και η Ανν –λίγο πριν την 25η επέτειό τους– χωρίζουν ξαφνικά. Μια σχέση που όλοι θεωρούσαν ακλόνητη, καταρρέει. Και μαζί της, αναδύονται παλιά απωθημένα, καινούριες ενοχές και ανομολόγητες αλήθειες.
Ο Guardian το χαρακτήρισε εύστοχα «White Lotus χωρίς τους θανάτους» – και ναι, ο παραλληλισμός βγάζει νόημα. Όπως εκεί, έτσι κι εδώ, ο παράδεισος είναι επίπλαστος και οι σχέσεις δοκιμάζονται κάτω από την επιφάνεια του ωραίου. Το Four Seasons όμως επιλέγει έναν πιο ανθρώπινο, πιο γήινο δρόμο.
Με οκτώ επεισόδια, καλογραμμένους διαλόγους, εξαιρετικές ερμηνείες και μια ευθύτητα που δεν φλυαρεί, η σειρά απευθύνεται σε όλους: ζευγάρια, φίλους, γονείς, συνεργάτες. Γιατί τελικά, ό,τι κι αν είσαι, ό,τι κι αν έχεις ζήσει, κάποια στιγμή θα αναγνωρίσεις κάτι από σένα.
Δεν είναι η σειρά που θα φωνάξεις πως σε αναστάτωσε. Είναι όμως αυτή που θα σε αγγίξει εκεί που είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Και αυτό, είναι πολύ πιο σπάνιο.
Διαθέσιμο στο Netflix. Οκτώ επεισόδια. Και μια δυνατή υπενθύμιση ότι η ζωή συμβαίνει στα μεσοδιαστήματα.
