Η Μαρία Στύλου δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η ωραιότερη «φωνή» των ερτζιανών μιλάει στην «Κarfitsa» για τη μεγάλη της αγάπη, το ραδιόφωνο που δεν το άφησε λεπτό, από το 1988 που βγήκε για πρώτη φορά στον «αέρα», παραδέχεται πως ό,τι και αν γίνει δεν γυρίζει πίσω ποτέ και σε τίποτα, σχολιάζει την κατάσταση που επικρατεί στα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης και εξηγεί πως το Ράδιο Θεσσαλονίκη μπορεί και αντέχει στην οικονομική κρίση.

Συνέντευξη στη Μαρία Βλάχου

Η ωραιότερη «φωνή» των ερτζιανών… Αυτό μου είπε συνάδελφος του ραδιοφώνου όταν την ενημέρωσα ότι θα σας κάνω συνέντευξη. Τελικά, χάρισμα ή κατάρα;

Δεν μπορώ να βρίσω στο δρόμο. Το είχα κάνει στο παρελθόν και μετά ήθελα να ανοίξει η γη να με… καταπιεί. Στην εποχή που ζούμε, αυτό είναι καταπίεση. Αστειεύομαι φυσικά. Ήταν ένα χάρισμα που δεν ήξερα ότι είχα και όταν το ανακάλυψα δεν άφησα την ευκαιρία να μου ξεφύγει.

Η φωνή στο ραδιόφωνο είναι όπως η εμφάνιση στην τηλεόραση; Δεν χρειάζεται να αποδείξεις πολλά και ορισμένες φορές δεν περιμένουν και περισσότερα;

Δεν έχει σημασία τι περιμένουν οι άλλοι, αλλά τι περιμένεις εσύ από τον εαυτό σου. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι μιλούσα και δεν πρόσεχαν τι έλεγα. Άκουγαν μόνο τη φωνή και αυτό μ’ έθιγε. Με νικούσε η φωνή. Τότε άρχισα να γράφω… και επιτέλους πρόσεξαν τι λέω.

Το ΡΑΔΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ αντέχει και στην κρίση. Οι υπόλοιποι ενημερωτικοί σταθμοί γιατί έκλεισαν ή υπολειτουργούν;

Αχ! Και που να ήξερε ο κόσμος πως αντέχει. Θεωρώ ότι αυτό  που διαφοροποιεί τον Όμιλο από τους υπόλοιπους, είναι μια σειρά σωστών επιχειρηματικών κινήσεων αλλά και μία ισχυρή εσωτερική αλληλεγγύη που ανέκαθεν υπήρχε. Αυτό βέβαια δεν μας διασφαλίζει το αύριο αλλά αν μπορούσα να σας παρουσιάσω τους συναδέλφους μου, θα βλέπατε πως όλοι μα όλοι είναι οι καλύτεροι στο είδος τους.

Στο φως της δημοσιότητας ήρθαν στοιχεία για υπεράριθμο προσωπικό, για «χρυσές» αμοιβές και «χρυσές» εκπομπές. Αν κρίνουμε από τα νούμερα, εσείς, αν ήσασταν στην ΕΡΤ θα κάνατε μια περιουσία…

Αν ήμουν και ξανθιά, ψηλή, γαλανομάτα θα έκανα modeling. Αυτά τα «αν» τα θεωρώ μεμψίμοιρες προφάσεις που μόνο πίσω σε πάνε. Η ΕΡΤ είχε «χρυσούς συναδέλφους» που τους θαύμαζα και τους θαυμάζω που η αμοιβή τους σε σχέση με το έργο που παρήγαγαν ήταν δυσανάλογη. Σε κάθε χώρο υπάρχουν οι αδικίες και οι ημέτεροι…

Στο παρελθόν συνεργαστήκατε με την ΕΡΤ3. Θα επιστρέφατε σήμερα στο νέο δημόσιο φορέα;

Δεν επιστρέφω ποτέ και σε τίποτα. Προχωρώ… ακόμα και αν αυτό φαντάζει αδύνατο.

Αν κάνατε δικό σας ραδιοφωνικό σταθμό ποιους δημοσιογράφους θα προσλαμβάνατε;

Καραπαναγιωτίδου, Πασχαλίδου, Ποιμενίδου (αυτή η κατάληξη –ίδου μ’ ανησυχεί αλλά απάντησα αυθορμήτως).

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να κάνετε ραδιόφωνο;

Δεν κάνω ραδιόφωνο. Ζω το ραδιόφωνο.

Στον καιρό του διαδικτύου, το ραδιόφωνο ποιο λόγο… ύπαρξης έχει;

Το διαδίκτυο είναι ένα «σύμπαν» που εμπεριέχει τα πάντα και το ραδιόφωνο. Η τεχνολογία του αλλάζει τη μορφή αλλά όχι την ουσία. Ο ήχος της ύπαρξής μας σίγουρα δεν πληκτρολογείται.

Τί ψάχνει το κοινό της Θεσσαλονίκης; Τί θέλει να ακούει και τί απεχθάνεται;

Το κοινό της Θεσσαλονίκης αυτή την χρονική στιγμή ψάχνει οτιδήποτε μπορεί να του προσφέρει γαλήνη, ηρεμία, αισιοδοξία, ανεμελιά. Πολλές φορές υποσυνείδητα, αλλά αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος και δεν το περιορίζω στα όρια της Θεσσαλονίκης. Ο Έλληνας αυτό θέλει σήμερα. Οτιδήποτε που θα του χαϊδέψει την ψυχή. Την θαλπωρή που έχει ένας ώμος και την συγκίνηση μιας αγκαλιάς.